Aqil abbas dolu
Yüklə 0,81 Mb. Pdf görüntüsü
|
43
Drakon onu yenidən çiyninə qaldırmaq istədi, amma Pələng yenə qoymadı. - Dəymə! Qurban olum, dəymə! Deyəsən ölürəm, qoy rahat ölüm. İncitmə! Drakon: - Qorxma, qoymaram öləsən. Səni Əzrayıla vermərəm.- dedi sonra onu toxtatmaq üçün zarafata salmaq istədi; - İnşallah, səni özüm öldürəcəm. Özü də bilirsən harda? - Bulvarda? - Yox, Şuşada, Cıdır düzündə. - Şuşada ölsəydim, uf da deməzdim.- Bir az susdu, yenidən nəfəsini toplayıb dilləndi; - Görən uşaqlar postu götürdü? - Hə, götürdülər. Eşitmirsən bizim avtomatların səsini? - Drakon! - Haycan! - Sən qardaşıyın goru, məni vuracaqdın? Qəhərdən boğulan Drakon onun yarasından öpdü: - Mənim sənə əlim qalxar?! Özümü atardım, səni yox! - Mən də! Yaman soyuqdu. Üşüyürəm, üstümü ört. Drakon pencəyini çıxarıb saldı onun üstünə. Pələngin bədəni soyuqdan tir-tir titrəsə də dodaqları od tutub yanırdı. Bu od tutub yanan dodaqlarını diliylə islatmaq istədi, amma dili yanırdı: - Su istəyirəm. Yaxınlıqda bulaq vardı və şəhərdə istidən təntiyəndə pendir-çörəkdən, yemiş-qarpızdan götürüb özlərini verirdilər bu bulağın başına. Yemiş-qarpızı, arağı doldurardılar bu bulağın buz kimi suyuna. Babat vurandan sonra bulağın gözündən beş daş götürməyə mərc çəkərdilər, hələ ki, o mərci hər oğul udammırdı, əlləri necə keyiyirdisə... Bir də görürdün kiminsə maşınının mühərriki qızdırıb yolda qalıb. Belələrinə zarafatla deyərdilər: - Ə, qardaş, özünü ver Gülablıya, Soyuqbulağın suyundan doldur, canın qurtarsın. Bax biz doldurmuşuq, neçə ildi maşınımız qızdırmır. - Bu saat gətirirəm. - deyə Drakon getdi bulağa. Ağzını bulağın gözünə dirəyib doyunca içdi, başının tükü də, ayaq barmaqları da suyu hiss elədi. Sonra papağını su ilə doldurub qayıtdı. Pələngin sifətində qan qalmamışdı. Sudan onun sir-sifətinə, sinəsinə çilədi, dodaqlarını islatdı, amma içməyə vermədi.
Pələng yalvardı: - Ver içim, onsuz da ölürəm. Drakon artıq onun üz-gözünə qonmuş ölümü görürdü. Və onu da görürdü ki, Pələngi ölümün pəncəsindən qopara bilməyəcək. Pələngin başını bir az qaldırdı və suyu ehtiyatla ona içirtməyə başladı: - İç! Pələng suyu qurtum-qurtum içdi, sonra get-gedə sönən bir səslə dedi: - Qalanını da tök başıma. Drakon qalan suyu da tökdü onun başına, əslində elə bir şey də qalmamışdı. - Həəə... Məni bağışla, Drakon, sənə əl qaldırdım. Drakon, anama deyərsən Rəşid Behbudovun papağını da, xəncərini də versin sənə. Sən də onu mənim adımdan oğluna bağışlayarsan. - İnşallah, sən özün bağışlayarsan. - Drakon,- udqundu, sanki dilçəyində ilişib qalmış son sözləri dartıb çıxarırdı;- Heyf... Drakon... - Can Drakon! - Mən qız görmədim ey... Lit.az
44 Drakon onun başını bərk-bərk sıxdı sinəsinə, amma bu dəfə dözə bilmədi, bayaq boğazından qaytardığı fınxırtını bu dəfə saxlamağa gücü yetmədi, hönkürdü... Və elə hönkürdü ki, göz yaşından bütün heyfini aldı. Amma Pələng nə bu fınxırtını eşitdi, nə də Drakonun göz yaşlarını gördü... ... Pələng Şuşadaydı... Drakon Pələngi uzatdı otların üstünə. Gözləri açıq qalmışdı və ağacların başı üzərindən görünən bir parça aydın və işıqlı göyə baxırdı - Drakon onun gözlərini örtməyə ürək eləmədi, başını bağrına basıb saçlarından öpməyə başladı. Xeyli belə oturdu. Pələngin bir az əvvəl bir damla qan qalmayan və Drakonun dünən əzişdirdiyi üzü nura boyanmışdı, işıq saçırdı - bu dəqiqə Dünyanın Ən Gözəl Ölüsü onun qucağındaydı. O da Dünyanın Bu Ən Gözəl Ölüsünü bağrına basıb ağlayırdı, amma bəbəklərindən göz yaşı axmırdı, qan axırdı, qıpqırmızı qan. Amma Pələng nə onun hönkürtüsünü eşidirdi, nə də yanaqlarından axan qıpqırmızı qanı görürdü - baxışları ağacların başı üstündə görünən bir parça göy üzünə zillənmişdi və o bir parça göy üzündə Tanrını axtarırdı... Kipriklərində də iki damla qurumuş göz yaşı vardı... Nəhayət, Drakon Pələngi qucağından yerə qoydu, sonra pencəyini onun üstündən götürüb bükdü və qoydu başının altına. Əyilib son dəfə onun yarasından öpdü, avtomatı tulladı bir kənara. Qumbaraları yenidən kəmərinə taxıb yuxarı dırmaşmağa başladı. BMP hələ tüstülənirdi. Sürünə-sürünə gəlib çatdı BMP-yə, bir az yorğunluğunu aldı. Burdan səngərə qumbara çatdıra bilməzdi, həm məsafə uzaq idi, həm də qollarında güc qalmamışdı, bir az da yaxınlaşmaq lazım idi. Ehtiyatla səngərə tərəf sürünməyə başladı. Ermənilər güclü atəş altında olduqlarından başlarını səngərdən çıxara bilmirdilər, Vanyanın tankı işləyirdi. Bütün gücünü yığdı, qalxdı ayağa və: - Alın, sizin bajınızı... Var gücüylə qumbaranı səngərə qolazladı və ikincini də elə bir sürətlə göndərdi ki, elə bil bu iki qumbara birdən atıldı. Eyni andaca partlayan iki qumbaranın vahiməsindən - elə bildilər səngərə mərmi düşdü - sağ qalan ermənilər cəsədlərin havada uçduğu səngərdən çıxıb geri qaçmağa başladılar. Və qarşılarında gözlərindən qıpqırmızı qan axan Drakonu gördülər. Avtomatlar işlədi. Drakon isə yalnız əlləriylə qana boyanmış üzünü güllələrdən qorumağa çalışdı və: - Ay...
Drakonun çiynindəki mələklər gördü ki, güllələr onu son anda anasını çağırmağa qoymayacaqlar, özlərini atdılar güllələrin qabağına. Güllələr mələkləri deşik-deşik elədi, amma bu bir an kifayət elədi ki, Drakon anasını çağırsın... ... ana... Yaratdığı dünyanı onun iradəsi əleyhinə məhvərindən çıxarmış insanlara qəzəblənən Tanrı yorulmuşdu. Müharibədə qırılan bu günahsız cavanlar kimi o da vaxtından əvvəl qocalmışdı. Qibləsini azmış insanların üzünü yenidən qibləyə çevirmək üçün bir peyğəmbərə ehtiyac olduğunu görmüşdü. Və bu peyğəmbəri tapmaq ümidiylə yer üzünə göndərdiyi mələklər dünyanın altını üstünə çevirsələr də Tanrının istədiyini tapa bilməmişdilər. Tanrının da yanına əliboş qayıtmağa qorxurdular. Birdən göy üzü kimi təmiz, Zəmzəm suyu kimi saf, göz yaşı kimi dupduru bir səs eşitmişdilər. Bu səsi sahibinin qanından, ruhundan soyub Tanrıya hədiyyə gətirmişdilər. Və artıq öz yaratdıqları ilə bacara bilməyən Tanrı qəzəbini soyutmaq, bir az yorğunluğunu çıxarmaq istəyəndə Qədir Rüstəmovun səsinə qulaq asırdı. Bu səs onu qoymurdu ki, insanları məhşərə çəkib qiyami-qiyamət gününü qursun, şeytan bayram eləsin. Və Qədir Rüstəmovun səsi ruhuna necə işləmişdisə Yiyəsiz Övladların yalvarışlarını eşitmirdi. İndi də eşitməyəcəkdi... Qədir Rüstəmovun səsi “ay ana” fəryadından diksindi və susdu. Və bu an Tanrı da Drakonun fəryadını eşitdi. Və yaratdığı bu şah əsərin son arzusunu ürəyində qoymadı... ... “Ay ana” sədası bir anda cənnəti silkələdi... Drakonun anası bu səsə dik atıldı: Yüklə 0,81 Mb. Dostları ilə paylaş:
|