Aqşin Babayev
Yüklə 5,04 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- NAZĠM HĠKMƏTDƏ AZƏRBAYCAN, AZƏRBAYCANDA NAZĠM HĠKMƏT
_______________________________________________ Nazim Hikmət qalaktikası 13 – Niyə? – deyə soruşdum. – Çünki o, Türkiyəni atıb getmişdi. – Axı o, məcbur olmuşdu, – dedim. Bu son cümləmin qarşısında şofer yenə susdu, sonra əlavə etdi: - Bir şair kimi də xoşuma gəlmir. Ancaq kommunist şeirləri yazıb. Mən ona Nazim Hikmətin “Məmləkətim” şeirini birnəfəsə əzbər dedim, Nazim Hikmətin taleyindən danışdım. Bir az dəyişdi elə bil şofer. Amma əvvəlki fikrindən dönməmişdi. Söhbəti dəyişmək üçün bir az da Türkiyəni iflasa uğradan dövlət məmurlarını söydü. Səhərisi gün bir dükanda qəribə görüşümüz oldu. Cavan bir oğlan Nazim Hikmətin yubileyi münasibəti ilə İstanbula gəldiyimizi bilib çox sevindi. Ayrılarkən məndən xahiş etdi ki, Nazim Hikmətə aid yazdığım kitablardan ona göndərim. (Bakıya qayıtdıqdan sonra türk səfirliyinin bir işçisi ilə ona “100 yaşlı Nazim Hikmət” kitabımı göndərdim.) Aprel ayının 5-də otelin birinci mərtəbəsində həmyerlim, görkəmli rejissor, uzun illər Türkiyədə dərs deyən və bizi Nazim Hikmət yubileyinə dəvət edən Tofiq İsmayılovu gördüm. Rəngi ağappaq idi. - Nə olub? – deyə maraqla soruşdum. - Nazim Hikmətin yubileyi təxirə salındı, başqa vaxta keçirdilər. Gəldim sizi xəbərdar edim. Beləliklə, ikinci dəfə də mənə İstanbulda Nazim Hikmətin yubileyində söz demək qismət olmadı. Geriyə döndük. “Təxirə salındı” sözü də bəhanə imiş. Amma, ədalət naminə, deyim ki, ümumiyyətlə, Türkiyə Nazim Hikmət yubileyini qeyd etdi desəm, səhv etmərəm. Nazim Hikmət Kültür və Sənət Vakfı bir çox tədbirlər həyata keçirdi, şairin kitabları çap olundu, haqqında məqalələr yazıldı, televiziya proqramları təşkil edildi (xüsusən Aqşin Babayev_______________________________________________ 14 Kanal-D Nazim Hikmət haqqında maraqlı bir verilişlə ekrana çıxdı.) Bir sözlə, Nazim Hikmət yenidən yaşadı. Azərbaycanda da Nazim Hikmətin yubileyi layiqincə qeyd olundu. Bu işdə Yazıçılar Birliyinin sədri Anarın fəaliyyətini xüsusilə qeyd etmək istəyirəm. O, Nazim Hikmətin “Günəşi içənlərin türküsü” adlı kitabını nəşr etdirdi, yubiley tədbirləri keçirdi. Sevinirəm ki, mən yubiley tədbirlərində fəal iştirak etdim, yuxarıda adı çəkilən kitabda iki məqaləm verildi, Nazimlə bağlı televiziya ilə çıxışlarım da oldu. Amma könül istərdi ki, bu tədbirlər daha çox olaydı... “Günəşi içənlərin türküsü” nəşr olunanda mən özümdə olan Nazim Hikmətlə əlaqədar 220 ədəd fotoşəkli Anar müəllimə təqdim etdim. Şəkillər mənə bir az gec qaytarıldığı üçün həyəcanlanmışdım. Qorxdum ki, nəşriyyatda itirərlər. Lakin belə olmadı. Anar müəllim mənə 220 şəkil yerinə 245 şəkil qaytardı. Özündə olan fotoları da mənə verdi. Mənim çox istədiyim gözəl yazıçımız Anar çox səxavətli insandır. Hər dəfə İstanbuldan geri dönəndə mənə kitab, buklet və s. hədiyyə edir. Ona həm bir dost kimi, həm də Nazim Hikmət yaradıcılığının tədqiqatçısı kimi həmişə minnətdaram. Bir qrup cızmaqaraçı Nazim Hikmətə, Rəsul Rzaya, Anara və yazdığım “Nazim Hikmət və Rəsul Rza” məqaləsinə görə mənə hücumlar edəndə, Anarın necə qəzəbləndiyini, bənizinin necə ağardığını görmüşəm. Amma, nə eybi, Rəsul Rza demişkən, “ədəbi mığmığalar” olub və həmişə də olacaqdır. Nə yaxşı ki, bu “ədəbi mığmığalar”a cavab verən ziyalılarımız var. Yeri gəlmişkən, tanınmış qələm sahibi Kərbəlayi Müzəffərin “Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin Katibliyinə” adlı məqaləsindən aşağıdakı cümlələri misal gətirmək istəyirəm. “Bu gün Anar da, Elçin də, Vaqif Səmədoğlu da müasir Azərbaycan ədəbiyyatı sarayının ən ağır sütunlarından biridirlər. Həmin sütunları _______________________________________________ Nazim Hikmət qalaktikası 15 “alatorançılar” (“Ədalət” qəzetinin “Alatoran” əlavəsindən söhbət gedir) kimi səssiz əsən küləklər çökdürə bilməz. Əgər onlarda Əli Kərim təvazökarlığı, Vaqif İbrahim utancaqlığı, Məmməd Araz qüruru, Aqşin Babayev abırı, Mədinə Gülgün həyası yoxdursa, onlara baş qoşmağa dəyərmi?” Mən Kərbəlayi Müzəffər qardaşıma bu cümlələrə görə minnətdarlığımı bildirirəm. Amma burda bir məsələ də var. Nadana cavab verməyəndə, o, öz cahilliyini davam etdirir. Onları yerində oturtmaq hər birimizin vəzifəsidir. Biz onlara baş qoşmasaq, onlar “baş yeməkdə” öz üzdəniraq fəaliyyətlərini davam etdirəcəklər. Bu, əlbəttə, mənim nöqteyi- nəzərimdir. Ona görə də bu yazımda mən Nazim Hikmət haqqında bədxahlıq edən, onun yaradıcılığını pisləyən, şəxsiyyətini bəyənməyən birhüceyrəli “tədqiqatçılara” cavab verəcək, öz münasibətimi bildirəcəyəm. İndi isə 2002-ci ilin aprel ayında Nazim Hikmətin 100 illiyi münasibəti ilə İstanbulda edə bilmədiyim məruzəmin mətnini sizə təqdim edirəm. Aqşin Babayev_______________________________________________ 16 NAZĠM HĠKMƏTDƏ AZƏRBAYCAN, AZƏRBAYCANDA NAZĠM HĠKMƏT Hörmətli Kültür işləri dairə başkanı Şenol Demiröz! Hörmətli xanımlar və cənablar! Böyük Nazimin Vətənində Türk dünyasının ulu sənətkarının 100 illiyinə həsr olunmuş təntənələrdə iştirak etdiyim üçün sonsuz qürur hissi duyuram. Nazim Hikmətin son günlərinə qədər onunla üzbə-üz oturub söhbət edəndə, Moskvadakı evində görüşəndə ağlıma da gətirə bilməzdim ki, Nazimin 100 illiyində onun “Sevgili İstanbul”unda “Nazim Hikmətdə Azərbaycan, Azərbaycanda Nazim Hikmət” mövzusunda məruzə edəcəyəm. Bu mənim üçün böyük səadətdir. Mən ruha inanıram. İnanıram ki, bu gün Nazim bizimlədir, bax bu salondadır, bizi dinləyir, ancaq danışa bilmir. Danışa bilsəydi, “saçının ağında, ürəyinin infarktında, alnının cizgilərində” yaşayan məmləkətinin daşını, torpağını öpərdi, bizləri bağrına basardı, Türkiyə-Azərbaycan qardaşlığına sevinərdi. Sevinərdi ki, on yaşlı müstəqil Azərbaycanla səksən yaşına çatmaqda olan Türkiyənin dostluğuna, qardaşlığına daha heç bir qüvvə mane ola bilməz. Bu dostluq sarsılmazdır, əbədidir və ölməzdir. “Nazim Hikmətdə Azərbaycan, Azərbaycanda Nazim Hikmət” mövzusuna toxunmazdan əvvəl, mən bu ölməz sənətkarla görüşlərimdən qısaca söz açmaq istəyirəm. İlk görüşüm 1961-ci ilin payızında oldu. Həmin görüşdən dörd il əvvəl Universitet tələbəsi ikən mən Nazim Hikməti görmüşdüm. O vaxt, yəni 1957-ci ildə Nazim Hikmətin Azərbaycana gəlişi, sözün həqiqi mənasında, bayram təntənəsinə çevrildi. Bu təntənələrdən biri də Azərbaycan Dövlət Universitetinin akt salonunda oldu. Salon ağzına qədər adamla dolu idi. Mən lap arxada ayaq üstə dayanıb uzaqdan-uzağa şairi məftunluqla seyr edir, onun ilk dəfə eşitdiyim "Yanmamış cığara" adlı Yüklə 5,04 Kb. Dostları ilə paylaş:
|