İslam memarlığı v
ə inşaat
Əlyazmalar İnstitutunda elmi işçi vəzifəsində
çalışır. Xəttatlıq sənətinə institutda yiyələnmiş və
əsasən, qələm tutmağı ustad Qulam Darabadidən
öyrənmişdir. O, xəttat kimi bir çox ərəb dili
dərsliklərinin mətnlərini, alimlərin hazırladıqları
müxtəlif elmi-tənqidi mətnlərin üzünü köçürmüş-
dür. Bakının Nardaran qəsəbəsindəki əzəmətli
məscidin (Nardaran piri) iri həcmli dekorativ (kufi,
süls, mühəqqəq xətləri ilə) yazılarını, Şüvəlan
qəsəbəsindəki qədim məscidin həyət qapısının
portalındakı yazıları, Bakıda Küveyt Xeyriyyə
Mərkəzinin inşa etdiyi Əbu Bəkr məscidində,
Lökbatan qəsəbəsində yeni tikilmiş məscidin
dekorativ
yazılarını işləmişdir. Naxçıvanda
tikilmiş məscidin, mömin bir şəxsin məqbərəsi
üçün nəsx xətti ilə dekorativ yazıları,
Azərbaycanın şimal-şərq zonasında tikilən yeni
məscidlər üçün yazıları işləmişdir.
Cavanşir (xəttat) və Əlişir (nəqqaş) Əh-
mədov qardaşları – Məşədi Cavanşir Əhmədov
məscid və ziyarətgahların tərtibatında böyük işlər
görür. O, Buzovna Əlyazma və Məşədi Qütb məs-
cidlərini, Şüvəlanda Mirmövsüm ağa türbəsini,
Hövsanda Həzrət Abbas məscidini, Bilgəh məsci-
dini, Nardaran pirində səqf və günbəzləri çox
fəsihətlə yazdığı Allah kəlamları ilə bəzəmişdir.
Allah vergisi kimi Məşədi Cavanşirin kiçik
qardaşı Əlişir onun kağız üzərində işlədiyi
tuğraları, ayə və duaları daş üzərinə nəqş edir.
İslam memarlığı v
ə inşaat
27
ĠSLAM ABIDƏLƏRINI YARADAN MEMAR VƏ USTALAR
Əgər islamı gözəl və möhtəşəm bir binaya
oxşatsaq, alimlər o binanın sütunlarıdır. Bir
alim dünyadan gedəndə bir sütun sınar və
onu heç nə əvəz edə bilməz.
Məhəmməd peyğəmbər (s)
Bütün dövrlərdə millətin böyüklüyünü
göstərən, dünya mədəniyyəti xəzinəsinə bəxş
edilən və hamıda heyrət doğuran İslam memarlıq
abidələrinin yaranmasında həlledici rol memar və
inşaatçı ustaya məxsus olmuşdur.
Həmin müsəlman memar və ustalarının
dünya duyumunu islam dini təşkil etdiyindən
onların sənəti də, əməlləri də dindən bəhrələnirdi.
Odur ki, müsəlman memar və ustaları özlərinin
yaradıcılıq məharətlərini nümayiş etdirməyə deyil,
yalnız öz sənətlərini ulu Tanrıya təqdim etməkdən
razılıq, məmnunluq duyurdular.
7-ci əsrdən başlayaraq islam dininin şəriət
qanunlarının, ayinlərin icrası üçün məscidlərin
tikintisinə başlandı.
Həmişə xalqının və ümmətinin qeydinə
qalan Məhəmməd Peyğəmbərin (s) hədisini yada
salaq: “Kim bir məscid tikdirsə Allah cənnətdə
ona bir ev tikər”. Bu kəlamın mənasını yaxşı dərk
edən müsəlmanlar məscidlər tikdirməyə səy
göstəriblər.
Böyük, görkəmli memarlar cəmiyyətdə
yüksək mövqe tuturdu. Bunu onların daşıdığı
ləqəblərdən də görmək olar. Ləqəb verilməsi o
vaxtlar dövlət əhəmiyyətli iş sayılırdı və Nizamül-
mülkə görə “...yaxşı məmləkət dolandırmaq
qaydalarından biri də ləqəblərin verilməsi, hər
kəsin öz mövqeyini, yerini bilməsidir”.
Nizami
dövründən
bir
əsr
sonra
Məhəmməd Naxçıvaninin sadaladığı memar və
mühəndis ləqəblərinin çoxu, yəqin ki, özündən
öncəki dövr üçün də səciyyəvi olmuşdur:
sədrimüəzzəm (böyük sədr), şəmsəd-dövlə-vəddin
(dövlətin və dininin günəşi), malikül-memaran
(memarlar başçısı), malikül-əkabir-əl-mühəndisin
(böyük mühəndislər başçısı), qüdvətül-mihrətül-
memarin (bacarıqlı memarların rəhbəri) və s. Bu
ləqəblərdən memarların ictimai mövqeyinin
durumu müəyyən qədər aşkarlanır.
Memarların çoxyönlü elmi biliklərə
yiyələnməsi haqqında Nizaminin və başqa orta əsr
yazarlarının dediklərinin tarixi əsasları vardır.
Nizami dövründə və ümumiyyətlə yetkin orta
əsrlərdə sənətkarlarla alim arasında kəskin fərq
duyulmurdu. Zamanın tələbləri səviyyəsində
dayanmaq üçün alim eyni dərəcədə sənətkar,
sənətkarsa alim olmalı idi. Memar üçün insan
fəaliyyətinin bu iki sahəsini birləşdirmək bir
zərurət idi. Elmlə sənət arasında körpü sayılan
memarlıq sənətkardan daha çox universallıq,
yönlü bilik istəyirdi. Buna görə də onların
əsərlərində incə bədii düşüncə ilə dərin elmi
təfəkkürün heyrətləndirici birliyi vardı.
İslam mədəniyyəti, o cümlədən onun bir
qolu olan memarlıq və inşaat sənəti on dörd əsr
ərzində Allahın qüdrəti ilə dünyaya böyük şəxslər
vermişdir. Allah bilgisi, elmi xaceyi-kainatdan
olan Məhəmməd Peyğəmbər (s) və on iki
imamımız İslam məktəbinin yolunu açmışlar.
Allah-təalanın əmri ilə ilk memar kimi Rəsuli-
Əkrəm (s) islam məscidinin əsasını qoymuşdur.
Ondan sonra İslam memarlığının təməli
yaranmışdır. On dörd əsr ərzində İslam memarlığı
və inşaat sənəti üzrə minlərlə dünya şöhrətli
memar və ustalar yetişdirilmişdir. Bunlardan
Ruzbeh (7-ci əsr), Məhəmməd Əbubəkr oğlu (11-
ci əsr), Məsud Davud oğlu, Əhməd Məhəmməd
oğlu, Əcəmi Əbubəkr oğlu Naxçıvani (12-ci əsr),
Məhəmməd Sə’d oğlu, Əbdül Məsud oğlu (13-cü
əsr), Ustad Fəxxar Şəms Təbrizi, Tacəddin Əlişah
Təbrizi (14-cü əsr), Əsir Əli Əcəmi, Yusif ibn
Zahir, Memar Sinan, Xoca Əli Hafiz Təbrizi,
Xacə Əli Kücəçi, Şirazi Qavəməddin (15-16-cı
əsrlər), Əbdül Əzim Sərkar (17-ci əsr), Şəmsəddin
Şəmaxi, Məhəmmədağa Mehmet Ağa (18-ci əsr),
Kərbəlayi Səfixan, Qasımbəy Hacıbababəyov,
Zivər Əhmədbəyov (19-cu əsr) və s. göstərmək
olar.
1920-ci ildən sonra respublikamızda islam
dini və mənəviyyatına böyük zərbə vurularaq
məscid,
dini
abidələrimiz
dağıdılmış və
qalanlarından anbar, klub və kitabxana kimi
istifadə edilmişdi. Odur ki, bundan sonra İslam
memarlığı aradan götürülmüş və beləliklə də bu
sahədə
memarlar yetişməmişdir. Yenidən
müstəqillik əldə etdikdən sonra respublikamızda
din azadlığını əldə etmiş müsəlmanlar nəinki
dağıdılmış məscidləri, ibadətgahları, hətta yüzlərlə