Асиф Ъялил оьлу Кянэярли (Мяммядли) 1954-ъц илдя Нахчыван шящяриндя анадан олуб вя 1971-ъи илдя 1№-ли орта мяктяби битириб
Yüklə 5,11 Mb. Pdf görüntüsü
|
22 Qıllı – Əh, rəhmətliyin oğlu, «islanmışın yağışdan nə qor- xusu»? Mən heç nədən, heç «türmə»dən də qorxmuram. Üç dəfə «srok» * yatmış adamam, «Araz aşığımdandı, Kür topuğumdan». Qorxduğum bir şey varsa, o da «lomka»dı. «Lomka»nın adı gələndə başıma hava gəlir. Zazan həmin heroini “bişirib” şprisə doldurur və başı üzərinə qaldırır. Mezi – Ə, “qotur”, görməmişlik eləyib hamısını vurma. Vursan, “peredoza” * ya gedərsən haa, o, “at dozasıdı”. Zazan – “Qoy atın ölümü arpadan olsun!” Uxx! “Doma!” * Əla, kontrol verdi! Zazan iynəni damara sancır və axıracan yeridir. Tezliklə o göyərir, gözləri axır, bədəni titrəyir və qıcolmalar başlayır. Mezi – Adə, tez olun qoymayın, Zazan “trixat” * eləyir. Bədbəxt “peredoza”ya getdi, buraxsaq öləcək! Hamı Zazana yardım edir: onu sillələyir, silkələyir, əl-ayağını ovur, yaxasını açır və “Zazan, Zazan” – deyə çağırırlar. Mezi şprisə stəkandan su çəkib onun venasına vurur. Zazan tərpənmir. Qıllı – Ə, deyəsən bu keçindi... Mezi, Cibiş götürün bunun mitilini atın eşiyə, yoxsa o bizi zibilə salacaq. Mezi (təəssüflə) – Yazıq Zazan «qızıl vuruş»* elədi… O getdi, canı qurtardı, qaldıq biz… Belə bir gün bizim üçün də var. Cibiş – Onu hara qoyaq? Qıllı – Çıxarın, çıxarın onu atın damın dalına, indicə “it”lər töküləcək, tez olun! Özünüz də rədd olun xarabanıza. Baax, “dəvə gördüm, qığın görmədim” haa, yoxsa “körpü qalar çayın o tayında”. Bildiz? Hamınız məni, he, he, Allaha şükür ki, yaxşı tanıyırsız. (Bəxtiyara) Ə, Bəxtiyar, sənə kim deyirdi ki, ona o boyda pul verəsən? Bəxtiyar (qorxa- qorxa) – Mən yazıq nə bilim ki, belə olacaq? İndi məni də ora-bura çəkəcəklər, hə?! Qıllı – Bəs nəə?! Polisin bizimlə nə işi var, onlara mən lazım deyiləm ee, sən lazımsan. (Rişxəndlə gülür) 23 24 Bəxtiyar – İndi mən başıma haranın daşını salım? Mən nə qələt elədim ki, bu xarabaya gəldim?! Atam bilsə, qanım getdi! Elə qorxuram ki… Cibiş və Mezi Zazanı sürüyüb eşiyə çıxarırlar. Bəxtiyar da onlarla çıxır. Qıllı cib telefonunu çıxarıb nömrə yığır. Qıllı – Alo, salam, həə, mənəm. Xəbərin olsun haa, bu gün qar- mağa təzə bir «balıq» düşüb, adı da Bəxtiyardı. Özü də zərgər Qadirin dostudu. Hə, hə, həmin Qadirin. Qıllı telefonu söndürür, kətilə oturur, bir siqaret yandırır. – Həə, Zazan da belə getdi… O qabaqlar Moskvada yaşayırdı. Orada bunun iki dükanı, Rıjski vağzalda «toçkası» * , bazarda yeri, yurdu, hörməti… Altında da son model «Mersedesi», Moskva kimi yerdə üçotaqlı mənzili, ailəsi, uşağı. İnsana daha nə lazımdı? Özü də pula pul demirdi, bəy balası kimi yaşayırdı… Əvvəllər iyləyirdi, son iki ildə isə “iynəyə oturmuşdu” * . Narkoşa * olandan sonra dü- kanları satıb, «toçkası» əldən gedib, özü də «bankrota» * düşüb… Arvadı da rusdu. Keçən ildən bunu salıb eşiyə, olan-qalanını da, maşını da o əlindən alıb. Sonra atasına xəbər göndərib ki, «gəlin, oğlunuzu aparın, yoxsa onu milisə verib tutduracam». Qardaşı gedib gətirəndən sonra burda düşdü küçələrə, avaralandı… Axırı da ki, belə… (Pauza). Atası şəhərdə beş kişidən biridi, özü də yaxşı adamdı. Eşitdiyimə görə, o deyib ki, “kim Zazanın ölüm xəbərini gətirsə, ona muştuluq verəcəm”. Pərdə 25 26 ÜÇÜNCÜ PƏRDƏ Dadanmışla qudurmuş eynidi. Atalar sözü Heroin – ailəvi qırğın silahıdı. Müəllif Mezigilin evi. Evdə köhnə mebel qoyulub. Pəncərədə kon- disionerin boş qalmış yeri və sınmış şüşələr diqqəti cəlb edir. Məsmə xanım ilə Sevda divanda bikef oturublar. İkisi də başını aşağı salıb, fikrə gediblər. Məsmə – Deyirəm: «Bir adama pislik etmək istəsən, ona heç nə eləmə, övladını narkotikə sal, çəkil dur kənarda. O narkoman beş günün içində həmin evi elə tar-mar eləsin, elə altını üstünə çevirsin ki, gəl görəsən! Heç düşmən də düşmənliyilə evi elə dağıda bilməz ki, narkoman dağıdar». Ona görə də deyirəm: «Bu bir bəladı, bəla»! Sevda – Ana, dünəndən nəsə özündə-sözündə deyilsən. Bir şey olmayıb ki? Məsmə (yorğun) – Daha nə olacaq, ay qızım? Bizə olan olub! (Pauza) Dünən getmişdim bazara, dedim: “Fəridə bir az mer-meyvə alım”. Kaş heç getməyəydim! (Doluxsunur) Gördüm ki, Məzahir piştaxtaları gəzib pul istəyir, kiminsə «sumka»sını maşına qədər aparır ki, nə var, nə var ona beş-on qəpik-quruş versin. Elə yerimdəcə quruyub qaldım! Dedim: “Yer ayrılsın, yerə girim!” Xə- calətimdən öldüm, ölə bilmədim. İndi də deyəcəklər ki, “köhnə katib Aslan Süleymanovun oğlu bazarda hamballıq edir, dilənir”. Əlimdəki pulu harada salmışam, evə necə gəlmişəm – xəbərim olmayıb. Dünəndən bu dərdi çəkə bilmirəm, vallah, çəkə bilmirəm. (Ağlayır) Ay Allah, kaş öləydim, bu günü görməyəydim! Məzahir ölsə, billəm ki, ölüb, oturub beş gün ağlaram, qurtarar gedər, “torpağın üzü soyuq olar” – deyiblər. Mənim oğlum Qarabağda şəhid olanlardan artıq deyil ki! Məsəl var, deyərlər: “Ölüm var, ölüm kimi, ölüm var, zülm kimi!” Bununku zülmdü, zülm. Deyir: “Ölüsü olan beş gün ağlar, dəlisi olan hər gün”. İndi isə Yüklə 5,11 Mb. Dostları ilə paylaş:
|