10
S
S
İ
İ
Z
Z
İ
İ
N
N
L
L
Ə
Ə
S
S
Ö
Ö
H
H
B
B
Ə
Ə
T
T
“Bir müsəlman qardaşı düz
yola hidayət etmək savabdır”
Qurani-Kərim
Əziz oxucum! İşimlə əlaqədar mənə çoxlu müraciətlər olur.
Narkotikin bəlasına düşən, alkoqolun gətirdiyi əzablarla əlləşən,
tütünün zəhərini udan dərdli, xəstə və bədbəxt insanlar ya yanıma –
iş yerimə gəlir, ya da mənə zəng edirlər. Xəstələri çox vaxt ya yaxın
qohumları, ya da dostları gətirirlər. Tək-tək hallarda narkoman özü
“öz ayağı” ilə gələr. Çoxdan tanıdığım bir nəfər “öz ayağı” ilə
yanıma gəlib dərdini belə danışdı:
– Doktor, mən neçə il idi ki, – adını demək istəmirəm – bir
nüfuzlu idarədə işləyirdim. İşim də çox yaxşı idi. Altımda
“slujebni”
*
maşınım, işim, gücüm, pulum, param. Əlim üstə əl yox
idi! Mənim bir sözümlə bağlı qapılar açılır, min dollarlıq işi bir tele-
fon zəngi ilə həll edirdim.
Sonra işimi dəyişdim, kommersiya ilə məşğul oldum. Bu işim
ondan da yaxşı oldu. Nə başıvı ağrıdım, dörd ildə yeddi maşın
dəyişdim, hamısı da xarici maşınlar. Özümə şəhərin mərkəzində
villa tikdirdim, dükan aldım, firma açdım. Gör nə aləm idi ki,
“krupnı partiya”
*
sələmə pul buraxırdım. Günümü də keflə
keçirirdim: yemək-içmək, gəzmək, sauna, bazlıq... Sonra başladım
qumar oynamağa, bala-bala nəşə çəkməyə. Heç ağlıma da gəlməzdi
ki, mən iynə vuram! İynə vuranlardan zəhləm gedirdi, kişi saymır-
dım onları. Hələ iki-üç nəfəri narkotik üstə işdən də qovmuşdum.
İşə bax ki, axırda özüm narkoman oldum!
Nəyim var idisə, hamısını, hamısını “mal”a
*
verdim. iki dəfə
“ilişdim”
*
, olan-qalanımı da “it”lər
*
tutub aldılar. İndi
pis gündəyəm,
11
doktor, cibimdə siqaret pulum da yoxdu. Məni görən tanımır, yarı
canım qalıb: 110 kilodan 70 kiloya enmişəm. Arvadımın əsəbləri
korlanıb, onda tez-tez ürəkgetmə tutmaları olur. Özüm də ki,
hamının yanında biabır olmuşam! Dünən az qala ölmüşdüm, bir
dostum qurtardı, o olmasaydı, getmişdim! İndi gəlmişəm məni müa-
licə edəsiz, çünki bilirəm ki, bu işin axırı yoxdu! Özü də anonim
yolla, adımın kitab-dəftərə düşməyini istəmirəm.
Bu hekayətdəki şəxs kompleks müalicə alıb evinə getdi. Bir
ildən sonra, yəni bu yaxınlarda yenə yanıma gəlmişdi. O, belə bir
söhbət elədi: “Doktor,
mən müalicədən sonra,
Siz dediyiniz kimi, üç
ay girdim evə, evdən eşiyə çıxmadım, o “dostlar”la da əlaqəni
birdəfəlik kəsdim! Üç aydan sonra başladım işləməyə... O vaxt
utandım Sizə deməyə ki, 400 min dollarlıq villanı mən 110 minə
satmışam... Əlimə pul gələn kimi həmin villanı 120 minə bir dava-
qışqırıqla geri aldım, çünki o evdə gözüm vardı. İndi borclarımın
çoxunu vermişəm, azı qalıb. Allah qoysa, qalanlarını da verəcəm.
Mən o kökə düşməyimin səbəblərini çox götür-qoy eləmişəm.
Düşündüm ki, “bəlkə, pul məni qudurtmuşdu, ya bəlkə, kiməsə pis-
lik eləmişəm, Allaha xoş getməyib?” Sizdən yaxşı olmasın,
Seyidağa adlı bir dostum var, onun dediyi sözlər mənə yaman təsir
etdi! Müalicədən sonra Seyidağa məni görməyə gələndə üzümə
“qırmızıca” belə dedi: “Acığın gəlməsin, sənin günahın çoxdu: di-
nimizdə sələmlə pul vermək günahdı – sən veribsən, qumar
oynamaq, narkotik qəbul etmək, araq içmək qadağandı – sən bu
qadağanı pozubsan, başqasının arvadına, qızına pis gözlə baxmaq
olmaz – sən bunları da edibsən! Yəni sən yoluvu azıbsan, çünki
Şeytana uyubsan. Bütün bunlar da elə ona görə sənin başıva gəlib.
Allahın barmağı yoxdu ki, soxa adamın gözünə! Sən gəl tövbə elə,
Allaha tapın!”
Elə bil, yatmışdım, ayıldım! İndi Quran oxuyuram, namaz
qılıram, Allahın buyuruğundan kənara çıxmıram. Yəqin ona görə
də,
Allaha şükür ki, işlərim yağ kimi gedir...
Ədalət naminə onu demək lazımdı ki, müalicə olunan narko-
manların heç də hamısının aqibəti belə müsbət sonluqla bitmir…