Асиф Ъялил оьлу Кянэярли (Мяммядли) 1954-ъц илдя Нахчыван шящяриндя анадан олуб вя 1971-ъи илдя 1№-ли орта мяктяби битириб
Yüklə 5,11 Mb. Pdf görüntüsü
|
27 gündə on yol ölürəm, dirilirəm, ölürəm, dirilirəm. Sən də məndən betər. (İkisi də ağlayır) Sevda – Ana, bir az özüvü ələ al, birdən Allah eləməmiş, yenə şəkərin qalxıb-eləyər! Məsmə – Ta “qarınınkı Qurandan keçib”, qızım. Allahdan ya özümə, ya da Məzahirə ölüm istəyirəm, daha tabım qalmayıb! (İkisi də ağlayır) Məsmə (yavaş və ehtiyatla) – Sevda, qızım, mən anayam, hər şeyi görürəm, bilirəm. Mənə açıq de, sənin Məzahirə qarşı bir... istəyin-zadın qalıb? Sevda – Yox. Yalan niyə deyim? Ona olan əvvəlki hisslərim çoxdan ölüb. O öldürüb! Məzahir yalan danışanda, evdən oğurluq- zad eləyəndə, ya məni döyəndə elə gözümdən düşür ki! Onda ona nifrət edirəm, görmək belə istəmirəm. O hər gün mənim əsəblərimlə oynayır, ona görə də, isterik olub getmişəm. Evə nə qədər “skorı” * gələr? Mən daha dözə bilmirəm, bezmişəm. Hələ mən heç! Barı evə baxsın, uşağa baxsın. Bu bir ildə nə evə Allahın bir çörəyini alıb, nə də Fəridə bir cüt corab. Elə deyil? Bəlkə, yalan deyirəm? Mən onu bağışlaya bilmirəm. O, mənim bütün ömrümü zəhərləyib. Vallah, neçə dəfə istəmişəm özümü öldürəm, Fərid qabağımı kəsib... Əgər Fərid olmasaydı, yəqin ki, çoxdan özümü toka verib öldürmüşdüm. Məsmə – Amandı, qızım, elə demə! Qulaqlar kar olsun, eşitməsin. Sən niyə ölürsən, sən cavansan, mən ölməliyəm, mən! Amma... indi bədbəxtlikdən heç birimiz ölə bilmərik, çünki bizə bir şey olsa onda Məzahir də, Fərid də ortalıqda qalıb məhv olar! Fikirləşib bu işə bir əncam çəkmək lazımdı, qızım. Fəqət... necə? Heç özüm də bilmirəm. Sevda – Mən Məzahirə neçə dəfə dedim, yalvardım, neçə dəfə ağladım, özümü öldürdüm – eşitmədi. Yenə elə öz işindədi... Ondan sonra çox düşündüm, çox götür-qoy elədim. Axırda bu qərara gəlmişəm ki, mən... mən uşağı da götürüb gedəm... Çünki bu yazıq uşaq belə atadan nə götürəcək, nə öyrənəcək? Heç olmasa, oğlumu xilas edərəm... 28 29 Məsmə – Sən bir az səbrli ol, qızım, “Allah da səbrlinin tərəfindədi”. Mən də bilirəm ki, «bıçaq ta sümüyə dayanıb». Sən: “Lənət Şeytana”, – de. Mən istəmirəm ki, sizin ailəniz dağılsın... Sevda – Nə ailə? Belə də ailə olar? O ailə çoxdan yoxdu… Sizdən də üzüqaralıq edirəm, biz bir ildi ki, ailə həyatı yaşamırıq, bacı-qardaş kimiyik! Məsmə (əllərini göyə açır) – Ay Allah, sən saxla, bu cavanlara yazığın gəlsin! Bizə kömək elə, ya Rəbbim! Bu zəhrimar nə bəla şeydi belə?! Mən belə şey görməmişəm, deyir: «Evdə bişməyib, qonşudan gəlməyib». Allah heç kimə göstərməsin! (Pauza), Sevda, axı siz bir-birinizi çox istəyirdiz. İndi niyə belə oldu? Sevda – Düzdü, mən onu – nə gizlədim – çox istəyirdim, çünki o mərifətli, qanacaqlı oğlan idi. Mən Məzahirə görə nələrdən keçdim – bunu Siz özünüz də bilirsiz. Amma... o indi çox dəyişib, əvvəlki Məzahir deyil. ...Orası da var ki, Məzahir indi xəstədi, özü də ağır xəstə, ona xəstə kimi baxmaq lazımdı. (Pauza) ...Onun o ağrılarını, o əzablarını görəndə bir insan kimi yazığım gəlir, kömək etmək istəyirəm ona. Amma necə kömək edim, bilmirəm. (Pauza) Məzahi- rin yoldaşlarından biri o gün elə yanındaca ölüb, o biri isə tutulub gedib. Ondan sonra yaman qorxuya düşüb. Ona görə də, indi özü müalicə olunmaq istəyir. Dünən deyirdi ki, “pis gündəyəm, Sevda, əgər müalicə olunmasam, ya öləcəm, ya da tutulacam”. Bəlkə onu müalicə etdirək, hə? Məsmə – Düz deyirsən, qızım. Qoy, Məzahir gəlsin, oturub onunla bir əməlli-başlı danışaq. Görək onun buna sözü nədi? Məzahir daxil olur. Mezi – Ana, “lomka”dayam, ölürəm, mənə tez pul ver, gedim. Məsmə – Ay bala, mən pulu haradan alım? Evdə gün-dirilik qoyubsan ki, pul da istəyəsən? Utanıb qızarmırsan? Heç düşünürsən ki, iki arvad bir uşaqla bu evə qapanıb nə yeyir, nə içir, nə ilə dola- nırlar? Evə qazanc gətirmirsən, gətirmirsən, barı heç olmasa, evdən də daşıyıb aparma... Günlərlə evə, eşiyə gəlmirsən, anan cəhənnəm, heç olmasa bir uşaqla, gəlinlə maraqlan! Axı, Sevda cavandı, ye- 30 mək, geymək, başqaları kimi gəzmək istəyir, sənsə... Vallah, gün- lərin bır günü mən də çərləyib öləcəm, onda rahatlanacsan. Atan öldü, ürəyin soyumadı, indi də məni öldürmək istəyirsən? Mezi – Ana, vallah, ağrıyıram, özümlə bacara bilmirəm, nə edim? Mən bu bəlaya düşəndən bəri nələr çəkmişəm – onu bir Allah bilir! Kimlərin ayağına getməmişəm? Elə adamların ki, əvvəllər mən onları heç adam da saymırdım! Ana, elə bilirsən iynə vurmaq xoşuma gəlir? İndi bunun bir «kayfı» * da qalmayıb, “ağrıya vuru- ram”. Yəni vururam ki, ağrım olmasın, mən də adam balası kimi özümü bir az normal hiss edim. İndi bütün bədənim dəlik-deşikdi. Onu da bilirəm ki, heç kimin yanında bir itcə hörmətim qalmayıb… Yadıma keçən illər düşəndə az qalıram dəli olam! Amma, vallah, bir çıxış yolu tapa bilmirəm… Adam deyir: «Bunu da vurum, bir də vurmayacam». Elə bil, beynimdə bir «qurd» var. O «qurd» tərpənəndə məni çox narahat eləyir. Elə heey o «qurdu» öldürmək istəyirəm. Ona görə də, bir də görürsən, yenə heroin axtarırsan, yenə gedibsən bariqanın * xarabasına, elə bil, ayaqları adamı sürüyüb aparır ora… Bunu izah edə bilmirəm e, bu bir qəribə hissdi, özüm də baş aça bilmirəm, vallah... Ana, məni başa düş, bu dəfə də məni ötüşdür – bu axırıncı dəfədi, qoy gedib «qurdumu» öldürüm, bir də səndən pul istəməyəcəm. Sevda – Ana, ona heç nə vermə. Gedib yenə iynə vuracaq! (Meziyə tərəf dönür). Bu nə vaxta qədər belə davam edəcək, hə? Bu ailə deyil, ev deyil, evcikdi. Dünən biri zəng edib ki, «Mezi məndən 150 dollar borc alıb, yeddi aydı vermir». O, axırda heç bilirsən, mənə nə təklif etdi? Mezi (laqeyd) – Qələt eləyir. Mən heç kimdən 150 dollar almamışam. Sevda – Yalan deyirsən! Sənin bu yalanların bizi lap cana doyurub. Bəs, Şulan əmiyə nə deyirsən? O da yalan deyir? 100 dollar da onun dükanından alıbsan ki, «uşağı həkimə aparıram, üç günə qaytarıram». Üç gün olub üç ay, onun pulunu qaytarmayıbsan. O da deyir: «Kasıb adamam, pul mənim deyil, dükanındı, verin, aparım qoyum yerinə». Yüklə 5,11 Mb. Dostları ilə paylaş:
|