130
qəbir qazan tapılmadığını, insan cəsədlərinin üst-üstə qalandığını deyən aşıq maddi
və mənəvi genosidin tükürpədən mənzərəsini təsvir edir:
Mərəyə doldurub müsəlmanları,
Oda qaladılar neçə canları.
Tökdü ermənilər nahaq qanları,
Qan oldu çiçəyi-gülü Xırtızın. [11]
Ermənistanda Sovet hakimiyyəti qurulandan sonra rus-erməni əlbirliyinə,
mənəvi repressiyalara, etnik təmizləmə siyasətinə, zorakılığa qarşı özünün üsyankar
və açıq etirazını bildirən Aşıq Nəsibin poeziyası bu baxımdan öz kəskinliyi ilə seçilir.
Milli-
estetik yaddaşın, türkçülük məfkurəsinin poetikası ilə Sovet
hakimiyyətinin azəri türklərinə qarşı yeritdiyi ikiüzlü siyasətin, zəmanənin tənqidinin
inteqrasiyası Aşıq Nəsib poeziyasının ayrıca bir istiqamətini təşkil edir. Bu tipli
ictimai motivli şeirlərində aşığın nifrəti açıq-aşkar tüğyan edir, dərd-kədər nifrət və
qəzəblə birləşərək haqqı tapdayanların ifşasına çevrilir. Bu şeirlər keçən əsrin
otuzuncu illərində Ağbaba-Şörəyeldə, həmçinin ona bitişik ərazilərdə - Axıska,
Əsmincə, Axırkələk, Qocabəy və digər yerlərdə ermənilərin bolşevik siyasətinə
arxalanaraq törətdikləri cinayətlərin, özbaşınalıqların tənqidi kimi çox əhəmiyyətlidir.
Nahaq başa keçib, haqq ayaqdadı,
Köpək evə girib, donuz bağdadı,
Nəsib, damağında xoş günün dadı,
Qəm elə, urusun İvanı gəldi. [25, 27]
Onu da qeyd etmək lazımdır ki, yazılı ədəbiyyatımızda da rus işğalından
sonra ölkədə baş verən haqsızlıq və yaramazlıqlar, çar Rusiyasının ikiüzlü siyasəti
ifşa və tənqid olunurdu. XIX əsrin görkəmli sənətkarı Q.Zakirin “Çıxmadı qurtulaq”,
“Bax” və s. satiralarının tənqid hədəfləri ilə ondan yüz il sonra yaşayıb-yaratmış Aşıq
Nəsibin şeirlərindəki ifşa hədəfləri eynidir. Rus-erməni əlbirliyi, azərbaycanlılara
qarşı törədilən zülmlər və bunlara qarşı hər iki sənətkarın açıq etirazı onları öz
xalqının taleyini düşünən yaradıcı şəxsiyyətlər kimi oxucunun nəzərində yüksəldir.
Q.Zakir “Çıxmadı qurtulaq” satirasında yazırdı:
131
Nə gündə yaratdı xudavənd bizi,
Bir yana çıxara bilmədik izi.
Gahi Arakelı, gahi Sərkisi,
Gahi də Semyonu görən canımız. [162, 44]
Q.Zakirin şeirləri ilə Aşıq Nəsibin yuxarıda adlarını çəkdiyimiz qoşmalarının
müqayisəsi göstərir ki, quruluşlar dəyişsə də, rus şovinizminin əsil mahiyyəti
dəyişməmişdir. Müxtəlif dövrlərdə və ayrı-ayrı quruluşlarda yaşayıb-yaradan hər iki
sənətkarın bu həqiqəti olduğu kimi dərk etməsi onları eyni ideya və düşüncə ətrafında
birləşdirir.
Aşıq Nəsibin ictimai motivli şeirlərinin poetik məzmununda sosial-siyasi ruh
güclüdür. İyirminci-otuzuncu illərdə heç kəsin cəsarət edib deyə bilmədiyi həqiqətləri
o, olduqca kəskin şəkildə ifadə edirdi. Ağbaba-Şörəyel mahalında ermənilərin rus
hökumətinə arxalanaraq hökmranlıq etməsinin səbəbini aşıq yaxşı anlayırdı. O başa
düşürdü ki, başdan-başa azəri türklərinin məskəni olan bu mahalda erməniləri (aşıq
onları istehza ilə “qaxtağan” (ermənicə-gəlmə, yad) adlandırırdı) yerləşdirmək üçün
mövcud hökumət iki başlıca məqsəd güdür: birincisi, bu mahalın əhalisinin Türkiyə
ilə əlaqələrini zəiflətmək, qohumluq ilişkilərini qırmaq; ikincisi, Ağbaba-Şörəyel
bölgəsi Türkiyə ilə sərhəd olduğundan burada yerləşdirilən ermənilərin timsalında
dövlətin özünə arxa, kömək yaratmaq istəyi.
Aşıq Nəsib özünün acı təcrübəsindən görürdü ki, ermənilər özlərinin alçaq
niyyətlərini həyata keçirmək üçün hər cür vasitələrə əl atır. Hələ XIX əsrin sonlarında
XX əsrin əvvəllərində olan hadisələrin Aşıq Nəsib şəxsən şahidi olmuşdu. Rus
işğalından sonra Gümrü və onun ətraf kəndlərindən -Bayandur, Bacıoğlu, Aralıq,
Düzkənd, Qannıca və s. azəri türkləri silah və zor gücünə deportasiya olunmuş,
terrora, görünməmiş repressiyalara məruz qalmışdılar. Öz çirkin məqsədlərini daha
da genişləndirib həyata keçirmək üçün hiylə və şayiələr yayır, gəlmə erməniləri bu
cür yalanlarla aldadaraq yerli əhalinin üstünə saldırırdılar. “Əkinçi” qəzeti 17 mart
1877-
ci il tarixli nömrəsində həmin məkrli siyasəti ifşa edərək yazırdı: ““Mşak”
qəzeti həmişə yazır ki, Osmanlı dövlətinin zülmündən ermənilər qaçıb Rusiya
vilayətinə köçür və bir dəfə yazıb ki, filan günü bir böyük dəstə erməni başıaçıq,
132
ayaqyalın Gömrü qalasından gəlib. İndi ermənilərin qeyri qəzetlərinə Gömrü
qalasından yazırlar ki, bu xəbərin heç əsli yoxdur və indiyəcən Gömrüyə bircə dənə
də erməni gəlməyib” [64, 374].
Göründüyü kimi, 1877-
ci ilədək Gümrüdə bir nəfər də olsun erməni
yaşamayıb. Bu, həm də digər faktlardan aydın görünür ki, Gümrü Oğuz ellərinin
qədim yaşayış məskənlərindən biri olmuşdur. Tarixi qaynaqlarda Gümrü
oykoniminin işlədilməsi miladdan öncə VII əsrə aid edilir. Çar Rusiyası bu əraziləri
işğal etdikdən sonra türksüzləşdirmə siyasəti yürüdür, Türkiyədən və başqa yerlərdən
erməniləri köçürərək Gümrüdə yerləşdirməyə çalışırdı. 1886-cı ilin məlumatına görə
Gümrüdə 886 nəfər azəri türkü yaşamışdır. Çar Rusiyasının işğalından sonra burada
güclü maddi, mənəvi və ideoloji təzyiqlərə məruz qalan aborigen əhali zaman-zaman
məhv edilmiş, repressiya və qırğınlara məruz qalaraq deportasiya olunmuşdur.
Sonuncu deportasiyaya- 1988-
ci ilədək Gümrüdə cəmi bir necə azəri-türk ailəsi
qalmışdı. Bir bayatıda da doğma yurdundan - Gümrüdən zorla didərgin düşən
insanların vətən həsrəti, nisgili ifadə olunmuşdur:
Gümrü yanı sarp qaya,
Boylandım Arpa çaya.
Ev tikdim, yuva qurdum,
Əməyim getdi zaya.
Ancaq yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi, rus işğalından sonra Türkiyədən,
İrandan və dünyanın başqa yerlərindən buraya ermənilər yerləşdirilir, ən məhsuldar
və münbit torpaqlarla təmin olunurdular. Avtoxton əhali isə zorla sıxışdırılaraq
müxtəlif vasitələrlə doğma yurdlarından didərgin salınırdılar. Aşıq Nəsibin babası da
XIX əsrin sonlarında Gümrüdəki haqsızlıqlara dözə bilməyərək şəhərin
yaxınlığındakı Güllübulaq kəndinə köçüb gəlmişdi.
XX əsrin 20-ci illərində isə Ağbaba-Şörəyel mahalından Qaraməmməd,
Seldağılan, Baydar, Mustuqlu, Qızıldaş və digər kəndlərin əhalisi rus-erməni
zülmünə tab gətirməyərək Türkiyəyə mühacirət etməyə məcbur oldular. Həmin
kəndlərin bəzilərində (Qaraməmməd, Baydar, Cələb və s.) ermənilər
məskunlaşdılarsa, digərlərində insan yaşamadığı üçün xarabazara çevrildi. Deməli,
Dostları ilə paylaş: |