Ömrümdə ilk və sonuncu dəfə ilahiyyata aid nəticə çıxarmağa cəsarət etdim: “Necə ola
bilər ki, mütləq
olan varlığın ehtimallar qanunu ilə əlaqəsi olmasın? O zaman Tanrı ilə ilkin xaos nə ilə fərqlənir? Tanrının
mütləq qüdrətini və mütləq azadlığını demək, xüsusən də onun öz seçimlərini nəzərə alaraq - Tanrının
mövcud olmadığını sübut etmək mənasına gəlməzmi?” Üz cizgiləri heç bir hissi ifadə etməyən Vilhelm
mənə baxıb dedi: “Elmli bir adam soruşduğun suala “hə” deyə cavab vermişsə, biliyini başqaları ilə
bölüşməyə necə davam edə bilər?” Onun sözlərinin mənasını anladım: “Həqiqətin meyarı itirilərsə,
paylaşılması mümkün olan biliyin mövcud olmayacağını demək istəyirsinizmi, yoxsa başqaları buna izin
verməyəcəyi üçün biliyinizi paylaşa bilməyəcəyinizi söyləmək istəyirsiniz?”
Elə bu an yataqxananın damının bir hissəsi səmaya qığılcım buludu saçaraq, dəhşətli gurultu ilə çökdü.
Həyətdə dolaşan qoyun və keçilər ürəkparçalayan mələrti ilə qaçaraq, bizə yaxınlaşdı. Xidmətçilər
qışqıraraq yanımızdan keçib, başqa səmtə qaçdılar, az qala bizi yerə yıxacaqdılar.
“Burada çox böyük çaxnaşma var, - Vilhelm dedi. - Non in commotione, non in commotione Dominus”'
224
224
Qarışıqlıqda olmaz, Tanrı qarışıqlıqda olmaz (lat.)
604
606
Abbatliq üç gün, üç gecə yandı. Son səylər də heç bir nəticə vermədi. Bizim o yerlərə gəlişimizin
yeddinci gününün səhəri, sağ qalanlar artıq heç bir tikilinin xilas edilə bilməyəcəyini anlayınca, ən gözəl
binaların divarları dağılıb toza çevrilincə, kilsə öz üstünə qatlanırmış kimi öz qülləsini udunca - o zaman
heç kimin ilahi cəzaya qarşı mübarizə etmək istəyi qalmadı. İnsanlar quyudan su daşımaq üçün
yorğunluqdan zorla ayaqlarını sürüyürdülər. Uzaqda iclas zalı sakitcə tüstülənirdi, onun üstündə isə
abbatın təmtəraqlı mənzili yanırdı. Alov dəmirçixananın həyətinə çatanda, qabaqcadan bütün müxəllofatı
oradan çıxarmış xidmətçilər yanğını söndürməyə çalışmadılar, gecəki çaxnaşmada monastırdan çıxmağa
yol taparaq, dağın ətəyinə doğru qaçmış mal-qaranın dalınca getməyi üstün tutdular.
Bəzi xidmətçilərin kilsənin küllüyündə eşələndiklərini gördüm. Yəqin ki, qaçmazdan əvvəl, dəyərli
əşyalardan götürmək üçün xəzinəyə girməyə çalışırdılar. Onların bir şey əldə edib-etmədiyini bilmirəm,
xəzinənin yerin altına batıb-batmadığını bilmirəm, bu ağılsız qarətçilərin xəzinəyə girməyə çalışarkən
onunla birlikdə torpağa gömülüb-gömülmədiyini də bilmirəm.
Bu əsnada yardım etmək, ya da yanğından mal qapmaq üçün kənddən gələn insanlar tədricən çoxalırdı.
Ölülər tüstüləyən xarabalığın içində qalmışdı. Üçüncü gün yaralıları sarıyıb, açıqda olan cəsədləri dəfn
etdikdən sonra rahiblər və digər insanlar ələ keçən əşyaları toplayıb, lənətlənmiş bir yerdən ayrılır, kimi,
tüstülənən monastırdan çıxıb getdilər. Onların sonra haraya yollandıqlarını bilmirəm.
Vilhelmlə mən yaxınlıqdakı meşədən tutduğumuz atlara minib oradan ayrıldıq. Artıq onları res
nullius
225
sayırdıq. Yolumuz
225
Heç kimin mah, sahibsiz (lat.)
607
şərqə tərəf idi. Yenidən Bobbioya varid olduqda, imperator barədə pis xəbərlər aldıq. Romada ona xalq
tərəfindən tac qoyulmuşdu. Bundan sonra İohannla hər hansı razılaşmanın imkansız olduğunu görüncə, V
Nikolanı əks-papa seçmişdi. Mar- silio Romada dini canişin təyin edilmişdi, amma xətası, ya da zəifliyi
ucbatından bu şəhərdə elə hadisələr baş verdi ki, danışılması çox məyusluq doğurar. Papaya sadiq olub,
messa ayinində iştirak etmək istəməyən keşişlərə işgəncələr verilirdi; avqustinianların baş rahibini
Kapitolidoki şir saxlanılan quyuya atmışdılar. Marsilio və Yandunlu İohann papa İohannı kafir elan
etdilər, Lüdoviq isə ona ölüm cəzası kəsdi. İmperator pis idarə etdiyindən, yerli ağaları özünə qarşı
qaldırır, xalqın topladığı pulları mənimsəyirdi. Bu xəbərləri eşitdikcə, Romaya irəliləyişimizi
gecikdirirdik; Vilhelmin ümidlərini qıran o hadisələrə şahid olmaq istəmədiyini anladım.
Pompozaya gəlib çatdıqda Romanın Lüdoviqə qarşı qiyam qaldırdığını, onun isə Pizaya çəkildiyini,
İohannm elçilərinin zəfər qazanmış kimi, papalıq paytaxtına girdiklərini öyrəndik.
Bu vaxt ərzində Sezena Mikele Avinyona gəlişinin heç bir fayda verməyəcəyini, əksinə, həyatına
təhlükə yaradacağını anlamışdı; buna görə də, qaçıb Pizada Lüdoviqə qoşuldu. Bu əsnada imperator,
Lucca və Pistoya hakimi Kastruccio ölüncə, onun da dəstəyindən məhrum qaldı.
Qısası, hadisələrin gedişatını öncədən təxmin edib, Bavariyalının Münhenə çəkiləcəyini bilincə,
yolumuzu dəyişdirib oraya getməyi qərara aldıq; üstəlik, Vilhelm İtaliyanın onun üçün artıq təhlükəsiz
olmadığını hiss etmişdi. Son aylar və illərdə Lüdoviqin feodal-hibcllinlərlə qurduğu ittifaq da tamamilə
dağıldı. Bir ildən sonra anti-papa Nikola İohannın mərhəmətinə ümid edib təslim olacaq, boynuna kəndir
dolayıb onun hüzuruna çıxacaqdı.
Münhenə varid olunca, göz yaşları içində əziz ustadımdan ayrılmaq məcburiyyətində qaldım. Onun
gələcəyi qaranlıq idi. Valideynlərim Melkə qayıtmağımı uyğun gördülər. Vilhelmin monastınn dağılmış
divarları yanında çarəsizliyini mənimlə paylaşdığı o dəhşətli gecədən sonra, aramızda səssiz bir razılaşma
varmış kimi, o hadisələr haqqında bir kəlmə də danışmamışdıq. Məyus-məyus vidalaşarkən do bu
mövzuya toxunmadıq.
Ustadım gələcək dərslərimə dair çoxlu faydalı məsləhətlər verdi, öz şüşələrini yenidən əldə etdiyi üçün
Nikolanın düzəltdiklərini də mənə bağışladı. “Sən hələ gəncsən, - bu zaman o dedi, - amma vaxt gələcək,
bu şüşələr sənə lazım olacaq” (doğrudan da, indi, bu sətirləri yazarkən o şüşələr burnumun üstündədir!).
Sonra məni ata nəvazişi ilə, bərk-bərk qucaqladı və ayrıldı.
Onu bir daha görmədim. Əsrimizin ortalarında Avropanı viran qoymuş vəbadan öldüyünü çox sonralar
öyrəndim. Onun ruhunu qəbul etməsi və iti zəkasının səbəb olduğu bir çox təkəbbürlü davranışını
bağışlaması üçün həmişə Allaha dua edirəm.
İllər sonra, yetkin bir adam olaraq, abbatımın tapşırığı ilə İtaliyaya səfər etmək imkanı qazandım. Geri
qayıdarkən məni şirnikləndirən istəyə tab gətirməyib, monastırın qalıqlarını görmək üçün yolumu bir xeyli
dəyişdim.
Dağın ətəyindəki iki kənd tərk edilmiş, ətrafdakı torpaqlar şumlanmamışdı. Təpəyə qalxınca, yaşlarla