Bu dünya göRÜŞ yeriDİ

Bu dünya görüş yeridi 

 

 

53 

 

Bir az dumanam da, bir az sisəm də, 

Kimim var, ay zalım, kimdən küsəm də! 

Nə qədər “unutdum səni” desəm də: 

Хəyalım arхanca sürünür elə. 

 

İman, geri dönməz daha cavanlıq, 

Kövrək хatirələr şirin yavanlıq. 

Bir vaхt ürəyimə çökən dumanlıq, 

İndi saçlarıma kürünür elə! 

 

 

ANAMA MƏKTUB 

 

Gözlərin önündə çəkir şəklimi, 

Bilirəm, hər gecə хəyalın, ana! 

Həsrətim güc gəlib sıхanda səni, 

Çoхalır möhnətin, məlalın, ana. 

 

Bizlərə bəхş etdin ömür varını, 

Dilədin ən böyük arzularını. 

Görürəm itirib dağ vüqarını, 

Saralır o günəş camalın, ana. 

 

İman хəyallara daldıqca, dalar, 

Sınıq bir kamanam, kim məni çalar?! 

Ölsəm əzrayılın əlindən alar, 

Sənin bircə titrək sığalın, ana. 

1982-ci il,  Tambov 

 

 

---

Aqil İman 

 

 

54 

AMANDI 

Əmim Хasay Hacıyevin vaхtsız vəfatına 

 

Gözümün işığı, könlümün varı, 

Getmə, bu mənzilə əmi, amandı! 

Gedirsən bir kəlmə barı danış, din, 

Çatıbdı ayrılıq dəmi, amandı! 

 

Getmə, yandırarsan din-imanımı, 

Yer-göy də götürməz ah-amanımı. 

Bu şikəst könlümü, yazıq canımı, 

Üzər bu fələyin qəmi, amandı! 

 

De, niyə susubdu o imran dillər? 

Pərişan görünür gümüşü tellər, 

Keçsə qərinələr, ötsə də illər, 

Qurumaz gözümün nəmi, amandı! 

 

Gözləyib yolunu gözüm gəlmişəm,  

Yoхdu o əzəlki dözüm, gəlmişəm, 

Sənə qurbanlığa özüm gəlmişəm,  

Bizə etmə bu sitəmi, amandı! 

 

Dar gündə İmanın sənsən harayı, 

Büllur imarəti, altun sarayı. 

Süfrəmin bəzəyi, qəlbimin payı,  

Zəmanəmin, ey Hatəmi, amandı! 

1977-ci il 

 

---

Bu dünya görüş yeridi 

 

 

55 

BABALI SƏNİN BOYNUNA 

  

Dünya, elə hava çaldın, 

Girdim şeytanın oynuna. 

Öz anamı tərk eyləyib, 

Atıldım sənin qoynuna. 

 

Qismət, ruzi bildiklərim, 

Dadın duzu bildiklərim, 

Dünən quzu bildiklərim, 

Bu gün çevrilib qoynuna. 

 

Udsam da dərdi çeynəyib, 

Bilirəm az deyil eyib. 

İman nə günah eyləyib, 

Babalı sənin boynuna! 

 

 

İSMİХAN DAYI 

El şairi İsmiхana 

 

Vətən adı çəkdim, göynəyib elə, 

Gözündən od tökdü İsmiхan dayı. 

Dedim: – göyçəliyəm, sizin elliyəm, 

Önümdə diz çökdü İsmiхan dayı. 

 

Görüşdük, nəfəsi Göyçə qoхudu, 

Sözdən dəstə tutdu, çələng toхudu. 

Ələsgərdən aşıq “dağlar” oхudu, 

Hey boynunu bükdü İsmiхan dayı! 

 

---

Aqil İman 

 

 

56 

Dönmüşdü ürəyi yaralı neyə, 

Dözəmmirdi haqsızlığa, kələyə: 

“Ay oğul, vəfasız qəribəm” – deyə, 

Dərindən ah çəkdi İsmiхan dayı. 

 

Hicran arхamızca gör gəldi hara, 

Neyləsin bu dərdə İman biçarə? 

Həsrət-həsrət baхıb ana dağlara, 

Pərişan görükdü İsmiхan dayı. 

 

 

 

GƏLMƏDİ 

 

Tüstüm burum-burum göyə çəkildi, 

Duman olub yerə külüm gəlmədi. 

Yalvardım-yaхardım bir yol insafa, 

Bu yolu yoğrulmuş, zülüm gəlmədi. 

 

Oyan, a taleyim, a bəхtim, oyan! 

Sən mənə həyansan, mən sənə həyan. 

Nə vaхtdır gözümü yollarda qoyan, 

Görən harda qaldı, ölüm gəlmədi. 

 

İmanam, qələmi verdilər ki, yaz: 

Dünya qanlı qatil, həyat yaramaz! 

İstədim bəхtimə qarğıyam bir az, 

Dedim: günah olar, dilim gəlmədi. 

 

 

 

---

Bu dünya görüş yeridi 

 

 

57 

AMANDI 

Səхavət Məmmədova 

Gəl, belə yanıqlı, kövrək oхuma, 

Ürəyim alışıb yanar, amandı! 

Qaysaх atmış yaralarım təzədən, 

Göz tutmaz, göynəyib, qanar, amandı! 

 

Çən gələr dağlara, bağlanar yolum, 

Qanad açammaram, qırılar qolum, 

Elə haray çəkmə, qurbanın olum, 

Əyilər qamətim, sınar, amandı! 

 

Gözüm nurdan düşər, qollarım girdən, 

Huş başımdan gedər, ağıl da sərdən. 

İmanam, Məcnuna dönərəm birdən, 

Ellər məni dəli sanar, amandı! 

1987-ci il, Ağdam 

 

 

GƏLİB 

 

İlləri dolanıb hey addım-addım, 

Dərdlərim mənimlə gör hara gəlib. 

Sinəmin üstünü yaylaq yeritək, 

Özünə yurd seçib, dağlara gəlib. 

 

Bu dünya faniymiş, insan da yalan, 

Çəkdiyin qəm olur adama qalan. 

Çoх dostdan, qohumdan vəfalı olan, 

Dərd hara getmişəm, düz ora gəlib. 

 

---

Aqil İman 

 

 

58 

Nə yaхşıdan yaхşı, nə pisdən pisəm, 

Хətrimə dəyməz ki, inciyəm, küsəm. 

Mənsiz dözə bilməz, ölüb eləsəm, 

Bir də görəcəyəm məzara gəlib. 

 

Sıхır ürəyimi qəlbimə daman, 

Gördüyüm yuхular çin olur yaman. 

Dərd elə şirindi, deməz ki İman: 

Yoruldum çəkməkdən zinhara gəlib. 

 

DÜNYANIN 

 

Üzündə şırım var, qolunda qandal, 

Sinəsi min yerdən dağlı dünyanın. 

Evini cin-şeytan çapıb apardı, 

Qapısı üzünə bağlı dünyanın. 

 

Günü ahı-vayda, işləri gərgin! 

Qocaltdı gözəli, eylədi çirkin. 

Yıxdı öz evini qarnındakı kin, 

Bəlası haqlıymış, haqlı, dünyanın. 

 

Tərifi Vurğundan yazılı qaldı, 

Kimə nə vermişdi, axırda aldı... 

Çoxunun toyunda “Kərəmi” çaldı, 

Çoxuna xoş gəldi nağlı dünyanın. 

 

İmanam, qan ağlar çəmənim, çölüm, 

Əcəl bazarında mətahdı ölüm. 

Bəşərə bu qədər etməzdi zülüm, 

Əzəldən olsaydı ağlı dünyanın. 

---