Cübran X?lil Cübran
Yüklə 3,04 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- «MÜJDƏÇİ» kitabından I
190 O vaxtdan bu günə qədər bu kəndin hər bir fəllahı əziyyətlə başa gətirdiyi məhsulu yığmağa sevinclə girişir. Çünki şumladıqları torpaq, qulluq etdikləri üzümlüklər indi onların mülkiyyətinə çevrilmişdi. O vaxtdan yarım əsr keçdi və livanlılar, nəhayət ki, ayıldılar. Livanın Müqəddəs Kedrlərinə doğru gedən yolda yolçunun diqqətini vadinin kənarında gəlin kimi dayanmış tənha kəndin gözəlliyi cəlb edir. Miskin daxmalar indi məhsuldar tarlalar və çiçəklənən bağlarla əhatələnmiş rahat evlərə çevrilmişdi. Əgər kənd əhalisindən kimdənsə şeyx Abbasın tarixçəsini soruşsanız, uçmuş divar və daş qalaqlarını göstərib deyəcək: – Budur şeyxin sarayı. Həyat tarixçəsi də elə bundan ibarətdir. Lakin siz Xəlil haqqında soruşsanız, o, əlini göyə tutaraq deyəcəkdir: – Oradadır indi bizim sevimli Xəlilimiz və onun həyat tarixçəsini Allah parlaq həflərlə bizim ürəklərimizə elə yazmışdır ki, əsrlər onu silmək iqtidarında deyillər. 191 «MÜJDƏÇİ» kitabından I Sən özün özünün müjdəçinsən. Və ucaltdığın qalalar da sənin böyük məninin təməlindən başqa bir şey deyil. Və bu mənin özü də təmələ çevriləcək. Mən də özümə müjdəçiyəm, zira, sübh çağı qarşımda uzanan kölgəm günortaya yaxın ayaqlarımın altına yığılacaq- dır. Başqa bir səhər qabağımca başqa bir kölgə uzadası olsa be- lə, o da başqa bir günortada hökmən yığılacaqdır. Biz həmişə özümüzün müjdəçimiz olmuşuq, həmişə də olacağıq. Və bütün yığdıqlarımız və yığacaqlarımız hələ şum- lanmamış tarlalar üçün toxumdan başqa bir şey olmayacaqdır. Biz həm tarlalarıq, həm əkinçi, həm yığanlarıq, həm yığılan. Sən duman içrə həsrətlə gəzəndə, mən də orda həsrətlə gəzirdim. Sonra biz bir-birimizi tapdıq və yuxular doğuldu vüsalımızdan. Yuxular sərhədsiz zaman və ölçüsüz məkan idi. Sən həyatın həsrətli dodaqlarında lal bir söz olduğun zaman, mən də orda başqa bir lal söz idim. Sonra həyat bizi səsləndirdi və biz dünənin xatirələri və sabahın həsrəti ilə 192 döyünən illərə calandıq, zira, ötən gün məğlub olmuş ölüm, sabah isə gözlənilən doğumdur. İndi isə biz Allahın əllərindəyik. Sən Onun sağ əlindəki günəş, mənsə Onun sol əlində yerəm. İşıqlandıran – sən, işıqlanan – mən olsam da, səndən az işıqlı deyiləm. Biz – günəş və yer – daha böyük günəşin və daha böyük yerin başlanğıcıyıq. Və həmişə də başlanğıc olaraq qalacağıq. *** Sən özün özünün müjdəçinsən, – mənim bağımın qapılarının yanından ötən yolçusan. Mən də özümə müjdəçiyəm, baxmayaraq ki, ağacların kölgəsində oturmuşam və hərəkətsiz görünürəm. 2 Günlərin bir günü Şariya adlı böyük bir şəhərə səhradan bir qərib gəldi; onun əynindəki libasdan və əlindəki əsadan başqa heç nəyi yox idi. O, küçələri gəzə-gəzə məbədlərə, qalalara və saraylara böyük bir heyranlıqla tamaşa edirdi. Zira, Şariya həqiqətən də gözəl şəhər idi. O dönə-dönə yanından ötənləri saxlayıb gördükləri barədə onları sorğu-suala tuturdu. Lakin nə onlar onun dilini anlayır, nə də o onların danışığını başa düşürdü. Günorta saatında o, iri bir yeməkxananın qabağında dayandı. Bina sarı mərmərdən tikilmişdi və insanlar maneəsiz olaraq bu binaya girib çıxırdılar. «Bura yəqin ziyarətgahdır», – deyə öz-özünə düşünən qərib içəri daxil oldu. Və böyük zalda çoxlu masaların 193 ətrafında xeyli kişi və qadınların oturduğunu görüncə çox təəccübləndi. Onlar yeyir, içir və musiqiçilərə qulaq asırdılar. «Yox, bu səcdəyə oxşamır», – deyə qərib öz-özünə söylədi, – bu, yəqin qonaqlıqdı, şahzadə hansısa böyük bir hadisənin şərəfinə təşkil edib. Bu zaman şahzadənin nökəri sandığı bir adam yaxınlaşaraq onu masaların birinə dəvət etdi. Ona ət, şərab və ən ləziz şirniyyatlar gətirdilər. Yeyib doyandan sonra qərib ayağa durdu ki, getsin. Qapıda onu qeyri-adi paltar geymiş cüssəli bir kişi saxladı. «Yəqin bu, şahzadənin özüdür», – qərib ürəyində söylədi və baş əyərək ona təşəkkürünü bildirdi. Cüssəli kişi isə öz şəhərinin dilində: «Ağa, yeməyin pulunu verməmisən», – dedi. Qərib onun nə dediyini anlamayaraq bir daha ürəkdən tə- şəkkür etdi. Cüssəli kişi müəmmalı ifadə ilə qəribi diqqətlə nə- zərdən keçirdi. Onun əcnəbi, geyimindən isə yoxsul olduğunu görüncə başa düşdü ki, bu adamın yeməyin haqqını ödəməyə pulu yoxdu. Cüssəli kişi əlini əlinə vurub adamları çağırdı və içəri dörd nəfər şəhər gözətçisi daxil oldu. Onlar cüssəli kişini dinləyəndən sonra qəribi nəzarət altına aldılar. İkisi onun sağ, ikisi də sol tərəfində durdu. Onların xüsusi geyimdə olmasına və səlis hərəkətlərinə diqqət yetirən qəribin ağzı açıla qalmışdı. «Onlar yəqin əsilzadələrdir », – deyə qərib düşündü. Onlar birlikdə məhkəmə binasına yollanaraq ora daxil oldular. Qərib qarşısında taxtda oturmuş dalğalı saqqallı və qeyri-adi paltar geyinmiş ahıl bir kişi gördü. Onu padşah sanan qərib bu şərəfə layiq görüldüyünə əməlli-başlı sevindi. Yüklə 3,04 Mb. Dostları ilə paylaş:
|