ƏDalət tahġrzadə. Savalanda görüĢənədək, Bəy!
Yüklə 0,68 Mb. Pdf görüntüsü
|
Yolda “sərniĢinimiz” ona indiyədək arxa durmuĢ bir nəfərin vəfatından, kimsəsiz, arxasız, köməksiz qaldığından, bundan sonra necə yaĢayacağını bilmədiyindən aramsız danıĢır, ağlayırdı. Onda güzgüdə Bəyin gözlərinə baxdım. Yalnız kədər, düĢüncə, fikir... Deyilən ünvana gəldik. Bəy iĢarə etdi ki, qolundan tutub evə apar və qapını tanı. Elə də etdim. Qayıtdım, yola düĢdük. Bəy dedi: “Xəlil, nə qədər sağam, mən ona kömək edəcəyəm. Bir gün mən dünyada olmayanda həmin Ģəxsə sən baĢ çəkməsən heç kiĢi oğlu deyilsən. Ancaq gərək o bilməsin ki, bunu kim edir”. Həmin adama müxtəlif cür yardım Bəy xəstələnənə kimi müntəzəm davam etdi. Xəstəlik baĢlayanda isə narahatlıq, üzüntü məni o adamdan uzaq saldı. Bəyin dəfnindən sonra imkan tapıb ona baĢ çəkdim. Lazım olan azuqəni və... ehsan aĢını da apardım. Xeyir iĢlərdə olanda toy aĢından da ona həmiĢə pay düzəltdirib aparardım. Təbii ki, toyda biĢən aĢla ehsan aĢı fərqlənir, odur ki, bir-iki qaĢıq alandan sonra dayandı və soruĢdu: “Oğul, bu, kimin ehsanıdır?”. Ağlamaq məni tutdu. Tez balkona çıxdım, guya siqaret çəkirdim. Nə baĢ verdiyini ondan gizlətmək istədim. O, dönə-dönə “oğul, bura gəl, cavab ver görüm” deyə inad göstərdi. Ġsrarını və həyəcanını görüb, daha ona əlavə əzab verməmək üçün göz yaĢları içində “bu, doqquz il sənin hər ehtiyacını ödəyən Ģəxsin ehsanıdır” söylədim... Bu, aramızdakı sirlərdən yalnız biridir. Onlardan minisə sinəmdə yatır... 28.08.2000 XUMAR ƏHMƏDOVA. "Mənim balalarımın nəyi onlardan artıqdır?" Əbülfəz Elçibəylə bir evdə böyüdüyümdən onu özümə böyük qardaĢ bilmiĢəm. Onunla həmiĢə bacı-qardaĢ kimi davranmıĢıq və buna görə də kənar adamlar çox vaxt elə bilirdilər ki, biz doğma bacı-qardaĢıq. Kələkiyə qonaq gələn dostlarını çox vaxt Bəy mənim evimdə qarĢılayır və yola salırdı. Elçibəy prezident olanda da, təbii ki, bir yaxın qohumu və ailə adamı kimi tez-tez gedib onun yanında qalırdım. Bəyin ailəsi qardaĢı Almuradın Yasamaldakı evində onun ailəsi ilə bir yerdə çox darısqal Ģəraitdə yaĢayırdı. Ev həmiĢə qonaq-qaralı olurdu. UĢuqlıqdan Bəyin xasiyyətinə yaxĢı bələd olmuĢam. O, hər hansı bir sözdən xoĢlanmırdısa həmən an alnında düyünlər əmələ gəlirdi. Bir gün mən ona çox yumĢaq tərzdə, ancaq xeyli çəkinə-çəkinə söylədim ki, qardaĢ, iki ailə üçün bir yerdə çox çətindir. UĢaq dərslərini hazırlamaqda çox çətinlik çəkir. (“UĢaq” deyiləndə Çilənayı nəzərdə tuturdum. O, əlaçı olduğuna görə dərslərindən geri qalmasını istəmirdim). Sənin ailən üçün də bir ev olsaydı yaxĢı olardı. Mənim sözlərimin ona necə təsir göstərməsi üzündəki ifadədən bəlli oldu - üz-gözünü turĢutmuĢdu. Sanki pis bir iĢ tutmuĢdum; tənəli-tənəli üzümə baxıb dilləndi: -Elə günlər olub ki, o mənzilə 30 nəfər sığıĢıb. Bəs indi necə olur ki, mən prezidentəm deyə biz yerə-göyə sığmırıq? Bu gün 5 uĢaqlı qaçqın ananı qəbul edəndən sonra hələ də özümə gələ bilmirəm. Onun balaları çadırda yaĢayır. Ondan baĢqa, çadırlarda neçə yüz min qaçqın uĢağı var. Bəs onlar yerdən çıxıb? Mənim balalarımın nəyi onlardan artıqdır? Onlar yerdən çıxıb? KartoĢkadır? Mən bu sözləri ona dediyimə indi də peĢmanam. 30.08.2000 ĠBRAHĠM VƏLĠYEV. "Gömrük iĢçiləri rüĢvət almasın" XX əsrin ikinci yarısında milli azadlıq hərəkatımızın lideri olan Əbülfəz Elçibəy öz ömrünün qısalığını bilsə də ondan özü üçün istifadə etməyən, həmin ömrü xalqa sərf edən qəhrəmanlardan idi. Əbülfəz bəylə 17 illik tanıĢlığımdan bir çox xatirələr yadımda qalıb. Ġki hadisə məni xüsusilə təsirləndirdiyinə görə onları unuda bilmirəm. 1992-ci ilin oktyabr ayında mən də Azərbaycan Dövlət Gömrük Komitəsinin sədri kimi, prezident Əbülfəz Elçibəyin baĢçılıq etdiyi nümayəndə heyətinin tərkibində Türkiyəyə rəsmi səfərə getmiĢdim. Nümayəndə heyəti, xüsusilə Ə.Elçibəy Türkiyədə xüsusi qayğı ilə əhatə olunmuĢdu. Ankarada, Ġstanbulda və Kayseridə türk dövlətinin və xalqının Elçibəyə necə dərin sevgi bəslədiyinin əyani Ģahidi oldum. Ġstanbulun “Dolmabağça” sarayında 600 nəfərin qatıldığı böyük ziyafətdə gördüyüm bir hadisə mənə lap çox təsir etdi. Məclisdə musiqiçilər də iĢtirak edirdilər. MəĢhur müğənnilərdən biri (adını, təəssüf ki, unutmuĢam) Elçibəydən hansı musiqini dinləmək istədiyini soruĢduqda o, “Çırpınırdı Qara dəniz” Ģərqisinin adını çəkdi. Müğənni həmin Ģərqinin sözlərini unutduğunu söylədikdə ziyafət iĢtirakçılarının, xüsusilə mərhum Turqut Özalın təkidi ilə Elçibəy musiqiçilərə xatırlatmaq üçün çox gözəl səslə həmin Ģərqini oxumağa baĢladı. Bu zaman məclisdəki bütün adamlar, o sıradan prezident Turqut Özal da ona qoĢuldu və hamı xorla oxumağa baĢladı. Çox təsirli səhnə idi - Elçibəyin və ziyafət iĢtirakçılarının çoxunun gözləri yaĢarmıĢdı! Mən ömrümdə indiyədək belə həyəcanlanmıĢ xor görməmiĢəm. Əzəmətli salonda sanki əzəmətli insan kütləsi deyil, min illər boyunca türk azadlığı dünyada Ģəhid olmuĢ insanların ruhu oxuyurdu! Sonradan eĢitdiyimə görə, həmin Ģərqini məhz millətçilər oxuduğuna görə Türkiyədə onun oxudulmasına uzun müddət, bir növ, yasaq qoyulub və müğənninin də onu “unutması” təsadüfi deyilmiĢ. Elçibəy həmin gün “Çırpınırdı Qara dəniz”i əslində yasaqdan qurtarırdı. 1992-ci ilin noyabr ayında komitə sədri kimi prezidentin qəbulunda oldum. Komitədə görülən və görüləcək iĢlər barəsində Elçibəyə hesabat verdikdən sonra o, mənə qəflətən belə bir sual verdi: -Bəy, Gömrük Komitəsində rüĢvət varmı? -Bəli, Bəy, var. -Onda niyə qarĢısını almırsan? Mən rüĢvətin səbəblərindən danıĢıb onun kökünün kəsilməsi yollarını izah etdikdə prezident Elçibəy az qala yalvarıĢlı bir tərzdə mənə üz tutdu: Yüklə 0,68 Mb. Dostları ilə paylaş:
|