Əfrahim hüseynli

218 
 
YOLLAR 
   
Ürəyimə 
gələn yolla. 
Ürəyinə 
gedən yolun 
yol ayrıcında 
dayanmışam, 
əllərim qoynumda. 
Gözlərindən ürəyimə 
gələn yola 
dəstə-dəstə gül ələnir. 
Ürəyinə gedən yolda 
ümidlərim güllənir. 
Gözlərimdən ürəyimə 
gələn yolu 
dolu döyür, 
sel ələnir 
Bu yolların sonu gəlib. 
gözyaşında nöqtələnir. 
   
 
 
 

---

219 
 
HEYF 
   
Bildiyin kimi deyil hər şey. 
Heyrətim ahımdan böyük. 
Nə küləm, nə də tüstü. 
Bir zaman ocaqdım. 
Başımda dəli rüzgar, 
qapımı döyür külək, 
soyuqdan təntiyərək. 
Bir kösöv közərir 
evin küncündə. 
Taleyin sonuncu 
ümidi kimi. 
Bildiyin kimi deyil hər şey, 
bilmədiyin kimidi heyf... 
   
 
GÖRÜN GEDİM 
   
Gəldim, səni görüm gedim, 
Gözlərimə görün gedim. 
Tellərimi köksün üstə 
bircə-bircə sərim, gedim. 
   
Məni sənin bilib gəldim. 
Gözyaşımı silib gəldim, 
Ayrılığa gülüb gəldim, 
İcazə ver, gəlim-gedim. 

---

220 
 
Bu Gültacın varı sənsən, 
Yarı özü, yarı sənsən. 
Eşq bağının barı sənsən, 
Qoy barımdan dərim, gedim. 
   
   
AMANDI, AY GEDƏN ƏYLƏN 
   
Mizrab asta-asta sinəmdə gəzir, 
Yollar gedər-gəlməz, ay gedən, əylən, 
Səni üzən nə var, məni də üzür, 
Amandı, amandı ay gedən, əylən. 
   
Bağrı xal lalələr bu yurdda bitir, 
Yarımçıq sevdalar yollarda itir, 
Getdiyin yolları yığ, geri gətir, 
Amandı, amandı ay gedən, əylən. 
   
Ətir desən, ətir bizim güllərdə, 
Nəğmə desən, nəğmə bizim dillərdə, 
Sevda desən, sevda bizim ellərdə, 
Amandı, amandı ay gedən, əylən. 
   
Gültac istəyir ki, solmasın güllər, 
Sevda nəğməsini oxusun, dillər, 
Sözün işığına yığılır ellər, 
Amandı, amandı, ay gedən, əylən. 
   

---

221 
 
BİLMİRƏM 
   
Hələ də gözlərim axtarır səni, 
Adını çəkəndə gülə bilmirəm, 
Demə ki, unutdum, unutdum səni, 
Neyləyim, səninçün ölə bilmirəm. 
   
Zaman ötür, axır gedir su kimi, 
Kimləri aparır, gətirir kimi. 
Sən mənim qəlbimə gəldiyin kimi, 
Neyləyim, yanına gələ bilmirəm. 
   
Sənsiz ömrüm – günüm cəfayla dolu, 
Yol salıb yollardan, keçir bu yolu, 
Həsrətdi, möhnətdi hey sağı, solu, 
Neyləyim, bu dərdi bölə bilmirəm. 
   
Gültac neynəsin ki, baharı, yazı? 
Ömrün çoxu gedib, qalıbdır azı, 
Olubdur özgənin alnında yazı, 
Neyləyim, yazını silə bilmirəm. 
 
 
 

---

222 
 
ÇARƏSİZ 
   
Çox dərdlərə mən dərmanlar aradım, 
Dəvasızdı olan dərdlər çarəsiz, 
Bağlı qapılara açar tapmadım, 
Açılmayan o qıfıllar çarəsiz. 
   
Əllərim uzalı göylərə sarı, 
Yaralı könlümü çiçəklə sarı, 
Qaranlıq gecədə Ay da sapsarı, 
Gün çıxanda gecə olur çarəsiz. 
   
İlahi, blmirəm kimə yalvarım? 
Məni ağladana niyə yalvarım? 
Neçə yerdən çat veribdi divarım, 
Axan yağışlara baxır, çarəsiz. 
   
Bir insan ömrünün yoxuşlarında, 
Qəmli könüllərin baxışlarında, 
İntizar gözlərin yağışlarında, 
Uduzan illərdi, aylar çarəsiz. 
   
Gültac inadında dağ tək ucaldı, 
Kəsək nədir, qaya nədir anladı, 
O, yarğanlar, o, dərələr adladı, 
Yollar məəttəldi, cığır çarəsiz. 
   
   

---

223 
 
QALİB ŞƏFAHƏT
 
(1973) 
 
Qalib Şəfahət (Bağırov Qalib 
Xanoy oğlu) 22 mart 1973-cü ildə 
Gədəbəy  rayonunun  Parakənd 
kəndində ziyalı ailəsində anadan 
olub.  1990-cı  ildə  Gədəbəy  rayo-
nu Parakənd kəndinin orta mək-
təbini  bitirib.  1990-cı  ildə  Azər-
baycan  Kənd  Təsərrüfatı  İnstitutuna  daxil  olub. 
Uşaqlıqdan  həkim  sənətinə  böyük  həvəsi  olduğuna 
görə, Kənd Təsərrüfatı İnstitutundan sənədlərini gö-
türüb,  1991-ci  ildə  N.Nərimanov  adına  Azərbaycan 
Tibb  Universitetinin  1-ci  Müalicə-proflaktika  fakül-
təsinə daxil olub, 1997-ci ildə Tibb Universitetini biti-
rib.   
  Gədəbəy rayonunun “Tərəqqi” qəzetində tez-tez 
şeir və məqalələri dərc olunub. Şeirləri “Təbib”, ”Şəh-
riyar”,  “Çağ”,  “Ədəbiyyat  qəzeti”,  “Ulduz”  və 
“Azərbaycan”  jurnallarında  mütəmadi  olaraq  çap 
olunur.  “MƏNƏ  ÜRƏK  VERİN”  (2010),    “ƏLLƏ-
RİNDƏKİ  GÖYÜZÜ”  (2013)  şeir  kitablarının  müəl-
lifidir.   
    AYB-nin üzvüdür. 
   
 
 

---

224 
 
YALANLAR 
   
Ciblər hər gün 
yalan daşıyır evlərə… 
yalanla dolur, 
boşalır evlər. 
Uşaqlar yalan yeyib yatırlar. 
Qadınlar yalandan 
ərlərinin üzünə gülürlər. 
Kişilər yalandan durub işə gedirlər. 
İdarələr yalandan bağlı olur birdən. 
Yalandan dost olur 
bir-birinə insanlar… 
Yalandan adam da olurlar 
adamlar… 
Yalandan doğulur yalanlar. 
Bircə, 
Gerçəkdən ölür insanlar… 
   
 
MƏN GÖZÜMÜN QULUYAM 
   
Bəzən eynək taxıram 
gözlərimlə yeriyəndə, 
ayaqları torpaqda əzilməsin deyə. 
Bəzən gördüklərimi geyinirəm gözlərimə, 
gözlərim üşüyəndə. 
Hec bilirsən, nədir dərdim? 

---