Elçin Hüseynbəyli Yolayrıcında qaçış
Yüklə 5,11 Kb. Pdf görüntüsü
|
www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri. 2011 31 | w w w . k i t a b x a n a . n e t – M i l l i V i r t u a l K i t a b x a n a uğultusu, ön oturacaqdakı cocuğun çığırtısı, sərnişinlərin hırıltısı mane olurdu. Bunlardan qurtulmaq üçün musiqi məkanını seçdim. Qulaqcıqları taxdım və oturacağın qoltuqluğundakı radiodüyməni fırlamağa başladım. Öncə qarmaqarışıq səslər gəldi, sonra cürbəcür mahnılar eşidildi. Mən birinin üstündə dayandım. İlk dəfə İstanbula uçanda da mən eyni mahnını eşitmişdim. Müğənni xanım ölümün şəninə şərqi oxuyurdu, "ölümdən başqa həpsi yalan" - deyirdi. Bəlkə, Züleyxanın ölümü də yalan idi. Mən telekadrları və qəzetdəki şəkilləri gözümlə görsəm də, Züleyxanın ölümünə inanmırdım, bəlkə də inanmaq istəmirdim. İllüminatordan çölə baxdım. Buludların üstü ilə uçurduq. Günəş ağappaq pambığa oxşar buludları işıqlandırır və məndə nostalji hissləri gücləndirirdi, sanki yerdə yağan çiskinin ona dəxli yoxuydu. "Ölümdən başqa həpsi yalan". Doğrudan da ölüm yalandımı? "Ölüm nə həyatın başlanğıcı, nə də sonudur, ölüm həyatın davamıdır". Bu fikirləri mən gündəliyimdə yazmışdım. Bilmirəm özümünküydümü, yoxsa hardansı çırpışdırmışdım. Hər halda yaxşıydı, ağlabatan idi. Heç kim ölmək istəmir, ölməyə məhkum olunanlar isə əsil həyatın o biri dünyada - axirətdə olduğuna inanır, ya da özünü inandırır. Bu mahnını oxuyan xanım, görəsən, ölümə inanırdımı, yoxsa o da əbədi həyat axtaranlar kimi axirətə bel bağlayırdı? Stüardessalar zəif yerlərimdən biridir. Onlar göydən enən mələklərə oxşayır. Fikirləşdim ki, işdi- şayət, ölsəm, yəqin ki, bu stüardessalarla bir yerə düşəcəm, olsun ki, cənnətə. İstədim onlardan biriylə zarafat eləyəm, elə-belə, kefimi açmaq üçün. - Yanımda otura bilərsiniz? - onlardan bir qədər yaşlısından soruşdum. O, əvvəlcə məni başa düşmədi: - Anlamadım?! - dedi və göy sürməli gözlərini döydü. - Bilirsiniz, mən təyyarədə uçmaqdan qorxuram, siz mənim yanımda otursanız, qorxum keçər. - Yaxşı zarafatdır, - stüardessa dedi, gülə-gülə məndən uzaqlaşdı və su istəyən sərnişinə tərəf getdi. Onun yerişində arxasınca baxan bir kişinin gözləri vardı. O bunu hiss elədiyindən elə nazla yeriyirdi ki, sanki gözlərimin inciyəcəyindən və başqa səmtə baxacağından qorxurdu. Bir azdan sonra həmin stüardessa yenidən yanımdan keçdi və mənə tərəf baxmadan, az eşidəcək səslə, intim münasibətlərə işarə edən ədayla: - Qorxunuz keçdimi? - deyə soruşdu. - Onsuz da ikimiz də cənnətə düşəcəyik, - dedim. Mənim sözlərimi eşidib-eşitmədiyini bilmirəm, ancaq gülümsədiyi şəksiziydi... Təyyarə Boğaziçinə yaxınlaşanda yenə də məni nostalji hisslər bürüdü. Boğaziçi qara keçə kimi qırçınlanırdı, sular parket döşəməyə oxşayırdı... www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri. 2011 32 | w w w . k i t a b x a n a . n e t – M i l l i V i r t u a l K i t a b x a n a * * * İstanbul konfransı iki gün davam elədi. Biz ortaq türk dili və ədəbiyyatı barədə uzun-uzadı müzakirələr apardıq, nəticədə dəyərli qərar da qəbul elədik. Hamımız gözəl bilirdik ki, bizim bu istək və arzularımız yenə də kağız üzərində qalacaq. Müdrik və təcrübəli dostlarımdan biri: "türklər danışmağı çox sevir, amma nəticəsi olmur" - demişdi. Konfrans boyu mənim fikrim Züleyxanın yanındaydı. Onu kim və nəyin üstündə öldürə bilərdi? İlk ağlıma gələn o oldu ki, bunu islam fanatları eləyib. Gözəllik müsabiqəsinin əleyhdarları, yəqin, onu izləyib tapıblar. Ancaq bu versiya ağlabatan deyildi, çünki Züleyxanı Türkiyədə hamı Göyçək kimi tanıyırdı, yəni ona "Göyçək xanım" deyə müraciət edirdilər. Həm də bu hadisə, yəni gözəllik müsabiqəsi çoxdan olmuşdu, üstündən bir neçə il keçmişdi. Onun şəxsi düşmənlərinin olub-olmadığını da bilmirdim. Konfrans başa çatandan sonra ilk olaraq Sərdar bəyin yanına gəldim, axırda rəfiqələrilə görüşdüm. Onların dediyinə görə, hamı Züleyxa Göyçəyi sevirdi və bir kimsənin ona əl qaldırmağa ürəyi gəlməzdi, insafı yol verməzdi. Emalatxanaya gələndə Sərdar bəy yeni rəsm üzərində işləyirdi. Məlum oldu ki, bu, Züleyxa xanımın portretidir və rəssamın rəfiqəsi ölümündən iki gün öncə belə bir sifariş verib. O, çox qəmliydi. Sevimli qəlb dostunun qətlindən yana üzüntü keçirirdi və bu ağrının cizgiləri onun sifətində açıq-aşkar görünürdü. Biz ordan-burdan danışdıq. Hər ikimiz, xüsusən də o, Züleyxa xanımın adını dilinə gətirməkdən çəkinirdik, sanki onun ruhunu incidəcəyimizdən qorxurduq. Amma bu belə davam eləyə bilməzdi. Qətlə yetirilmiş adam mənim uşaqlıq arxadaşım, onunsa, cavanlıq dostuydu. Bu işi belə qoymaq olmazdı. Asayiş keşikçilərindən də xəbər-ətər yox idi. Onlar istintaq sirrini əldə bayraq tutmuşdular və qatilin kimliyi barədə bir söz demirdilər. - Bu işi belə qoymaq olmaz, - dedim, - nəsə eləməliyik. Sərdar bəy mənim bu sözlərimə əhəmiyyət vermədi, eləcə Boğaziçinə tərəf baxmaqda davam elədi. Biz bir müddət danışmadıq. Sonra Sərdar bəy: - Ölümdən heç kim yaxa qurtara bilməz. Amma bu adi ölüm yox, fəlakət idi, - dedi. Mən başımla təsdiqlədim. Emalatxanadan çıxanda ondan xahiş elədim ki, sabah məni Züleyxanın malikanəsinə aparsın. Çünki o, mənə həmin malikanəni göstərməyə macal tapmamışdı, daha doğrusu, buna mənim zamanım olmamışdı və malikanə "səyahətini" sonraya saxlamışdım. Ömür vəfa eləmədi, Züleyxa xanım məni gözləmədi, belə deyək ki, ölüm mərdimazar adamlar kimi aramıza girdi, onun və mənim istəyimi gözümüzdə qoydu. Mən Züleyxanın əlinin və ayağının dəydiyi, nəfəs aldığı mülkü mütləq görməliydim, çünki bu, Yüklə 5,11 Kb. Dostları ilə paylaş:
|