sözlər! Hovanissiyan erməni liderlərinin adından öz «böyük
yalan»ım söyləməkdə davam edirdi: «Silahlanmağa çağırış
əzabları ağırlaşdırsa da, aclığı və epidemiyanı çoxaltsa da,
yeni yetimlər yaratsa da, əhalinin kütləvi
gedişinə səbəb olsa
da, və xalqı yorub əldən salsa da, bu, türklərin əli ilə
basdırılmağa alternativ olan yeganə yoldur». Hovanissyan
burada da dayanmır. O, davam edir: «Əgər indi Müttəfiqlərin
minlərlə əsgərinin Konstantinopol, Trabzon, Batumi, Tiflis
və Bakıda yerləşdirildiyi məqamda və onların erməni xalqını
cəlladların əllərindən alınası tamamilə asan olanda erməni
xalqının qismətinə məhv edilmək düşmüşdürsə, onda
bəşəriyyətin şüuruna onu əzablı hönkürtülərini çatdırmaq və
öz qismətini qarşılamaq üçün mətin iradə ilə şərəfli ölümə
çatmaq yeganə yoldur».
Bu çox qəddar bəyənatdır!
Onlar müharibəni başlamışdılar və indi məğlub
olurdular. Azərbaycanla müharibəni onlar başlamışdı, buna
baxmayaraq türkləri günahlandıraraq «erməni xalqının
cəlladları» adlandırırdılar. Erməni
liderləri iddia edirdilər ki,
onlar «şərəflə öləcəklər».
Şərəflə ölmək? Osmanlı İmperiyasına satqın çıxmaqla?
Qonşu Gürcüstanla düşmən kəsilməklə? Qonşu Azərbaycana
nifrət dolu işğalçı hücuma keçməklə? Sivil dünyada bütün
bunlar hansı cür şərəf sayılır? Sualların cavabı əsrlərin
içindən çıxıb gəlir bu, şərəf deyil, satqınlıqdır, şərəfsizlikdir!
Bu cür hərəkət edən adamlar xristian adlana bilməz!
Gecələr döyüş xətlərinin arxasında Osmanlılara
xaincəsinə hücum çəkmək, gündüzlər isə özünü beş əsrdən
artıq sülh və əminamanhqda yaşadığını Osmanlıların dostu
kimi qələmə vermək şərəf deyil!
Buna baxmayaraq, «belə ümidsiz müraciətlər xaricdəki
erməni nümayənədəlrini və ermənipərəst cəmiyyətləri daha
geniş fəaliyyətə sövq edir. Onlar 1919- cu ilin avqustunda
ölkələrin rəhbərlərinə,
xarici işlər
151