Əşir Bəşiroğlu
Yüklə 6,82 Kb. Pdf görüntüsü
|
118 xanın bəzəkli qonaq otağında yanan qəndlilər görünürdü. Xan məxmər döşəkçədə bardaş qurub çer gözlərini qırpmadan sulu qəlyanını xoruldadır və mütəkkəyə dirsəklənmiş qırmızısaqqal qonağını dinləyirdi. - Xan sağ olsun, ərz elədim ki... Əhməd xan dostunun sözünü kəsdi: - Kərbəlayı, narahat olmağına dəyməz. Dedim ki, o quldurun qəbrini keçən aydan Şeytanlı dərədə qazdırmışam. Inşallah, bu gün-sabah onun fatihəsini özün verərsən. Pəncərənin altında eşidilən şıqqıltı Əhməd xanın sözünü ağzında qoydu. Xan dizi üstə qalxıb pəncərədən həyətə boylandı. “Eh!... pişik imiş ki...” Xan döşəkcəsinə çöküb rahat nəfəs aldı, sonra sözünü qutan boğazına bənzər boğazında qaynada-qaynada əlavə etdi: Kərbəlayı, şahın bizi məzamət eləməyə haqqı var! Qaçaq Nəbi hansı dərənin tulasıdır gəlib mənim vilayətimdə mənim dostumun malını talan etsin?! Kərbəlayı Cəfər hər dəfə xanla söhbət edərkən min cildə girirdi. Xanın boş damarını tapıb, onu ox təki itiləyirdi. - Xan sağ olsun, mən çox şad oldum ki, hamısını Siz özünüz dediniz. Daha məndə o quldur barədə söz qalmadı. Məktubla da tanışsınız... Bizim naçalnik Səlim bəy Sizə böyük ümid bəsləyir. Bayaq ərz elədim ki, o quldurun öhdəsindən bircə Siz gələrsiniz. - Kərbəlayı, hər şey bu gecə həll olunmaslıdır,-deyə xan papağını başına qoyub yenə pəncərəyə tərəf meylləndi.- bu qız harda qaldı?! Gəlsin qəlyana od qoysun. Əhməd xanın buxaqlı boğazını bu dəfə də həyətə uzatdıran qara bir ləmə pişiyi idi. Pişik eyvanda yekə bir siçanı tutub oynadırdı. Qəlyanın odu sönmüşdü. Xan qəlyansız dura bilmirdi. Kərbəlayı Cəfər utanmasaydı, özü durub qəlyana od salardı. Xan yastığının yanındakı balaca zəngi qaldırıb yavaşca silkələdi. Zəngin səsi otağın bağlı qapısını açdı. Çox keçmədi ki, boyun-boğazı cənub səması təki alışıb-yanan, qanovuz paltarı, qaraqaş, qaragöz bir qız gülümsəyə-gülümsəyə içəri girdi. Əlində maşa tutmuşdu. Qız qəlyana köz qoyub getdi. Xan uzun, qırmızı saqqalını sığallaya-sığallaya bir ah çəkib yenə qəlyanını xoruldatmağa başladı. - Bu qasid harda qaldı? - Xan sağ olsun, qasid neyləsin? O kafirin elə bil qanadı var, məğribdən vurub məşriqdən çıxır. Bircə onun Bozatını əlindən çıxara bilsəydik... “Mənim boynum sınsın, müsılmanın sonrakı ağlı... Deyən gərək o vaxt Kəhər madyanın boğaz qarnını Nəbiyə niyə verirdin?” - Daş-qaşlı qız bir də içəri qayıdıb xanın tüklü, palaz qulağına nə isə pıçıldadı. Xanın çer gözü daha da qıyıldı. Qara, yastı sifəti lərzəyə gəldi. Sallaq bığları qanad açdı. Buxağı zoğal rənginə düşdü. O tələsik qalxdı, xalçanın üstündəki yaraqlkarı götürüb yaraqlandı. - A qız, qaç Cavad xana xəbər ver qoy atlansınlar! Mənim kürənimi də yəhərlətsin! Qız qızıl kəmər qucmuş incə belini hüzurunda iki qatladı: - Bəçeşm, ağa! 119 Əhməd xandan çox Kərbəlayı Cəfər havalanmışdı. O, gah padrondaşını yoxlayır, gah tüfənginin çaxmağını şaqqıldadır, gah da xəncərinin dəstəyini sıxırdı: - Əbilin canı haqqı, o quldurların hansı əlimə keçsə, kürəyinə qaynar samovar şəlləyərəm! Mən heç kəsə öz ata-baba torpağımı nəzir deməmişəm! - Kərbəlayı, qasid vaxtında xəbər gətirdi. – Qaçaq Nəbi dəstəsi ilə Mirzə Əhməd xan karvansarasındadır. Özü də deyirlər hamısı xurd düşüb yatıb. Biz gərək yuxulu-yuxulu onların üstünü alaq. - Xan sağ olsun, alaq deyirsiniz alaq! Mən o quldurun qanını içməyə hazıram. Əhmad xanın sərbazları yatanların yuxusunu qarışdırıb kənddən yel kimi çıxdı... Mirzə Əhməd xan karvansarası mühasirəyə alınıb. Nizəli, tüfəngli, xəncərli kölgələr palıdın ətrafındakı kol-kosa doluşub. Köpəklər hərdən kəsik-kəsik hürür. Təzə dil açmış beçələr elə bil səslərini sınayır. - Kərbəlayı, görəsən, Qaçaq Nəbi də yatmış olar? - Xan sağ olsun, onu kim bilər. O zalım balası gecə quşudur, gecəquşu!... - Əgər yatıblarsa, işləri bitdi! Əhməd xan arxası üzülməyən gücünə qürrələnirdi. Lakin ehtiyatı əldən buraxmırdı, karvansaraya isə səssiz girmək mümkün deyildi. Gecənin sakitliyində hər şey xəbərçilərə dönmüşdü. Lap Qarasu çayının özü də səsini ucaltmışdı. Çör- çöplər elə şıqqıldayırdı ki... Gecə quşları qəribə civilti ilə alçaqdan uçuşurdu. Ilbizlər öz mahnıları ilə qaranlığı yenə doldurmuşdu. Bəzi itlər hürə-hürə pişikləri qovub ağaca dırmaşdırırdı. Əgər xan fürsət tapsaydı, tərpənən, dil açan canlıları kəsərdi. Əhməd xan əlində tüfəng yəhərdə oturmuşdu. O, döyüşə hazır vəziyyətdə idi. Qulağının biri karvansarada, o biri isə dostu Kərbəlayı Cəfərdə idi. - Xan sağ olsun, o quldur ayıq olsa, bizə əl verməyəcək. Ehtiyatlı olmalıyıq. Əhməd xanın kürəni Kərbəlayı Cəfərin köhləninin qulağını dişlədi. Sahibləri davakar atlarının cilovunu yığdılar. Əhməd xan hiddətlə pıçıldadı: - Kərbəlayı, görəsən, o quldur köpəkoğlu hansı evdə olar? - Xan sağ olsun, ora bax, ora... O balaca otağın qabağında Bozatı görürsən? Qaçaq Nəbi güman ki, o otaqda olar, o quldur heç vaxt atından uzaq düşmür. Cavad xan atasının yanına gəldi. Xəbər verdi ki, keşikçilər oyaqdır. Ancaq tacir Hacı Fərəcoğlunun köməyi ilə Qaçaq Nəbinin hansı evdə yatdığın öyrənmişik... Qaradağ tərəfdən ada-ada qara buludlar gəlib ayın, ulduzun qabağını kəsirdi. Əhməd xana da bu lazım idi. Ətrafa qaranlıq çökür, lakin bulud uzaqlaşan kimi karvansara yenə də işıqlaşırdı. Balaca bir otaq. Ayın məxmər işığı otağın dəmir barmaqlıqları arasından içəri süzülüb anasının quçağında mışıldayan Arazın üzündə gəzir. Gözəl pəncərənin qabağında mürgüləyir. Nəbi isə patrondaşını balınc eyləyib. Amma gözləri açıqdır. Deyirdilər onun kirpiklərinin qapanan vaxtını görən olmayıb... Birdən hənirti alan Bozat ayağını yerə döyüb kişnədi. Nəbi hövlnak qalxdı. Qaçaqlar atlandılar... amansız bir döyüş başlandı. Əhməd xan öz qoşunu ilə qaçaqları məngənə kimi sıxırdı. Güllələr gecənin gözünü deşib ovcuna tökürdü. Karvansara cırthacırt yanırdı. Elə bil heyvan kəlləsi ütürdülər. Od almış pişiklər miyoldaşır, dəvələr nərildəyir, atlar kişnəyir, itlər hürüşürdü. Xoruzlar isə lal olmuşdu. Yüklə 6,82 Kb. Dostları ilə paylaş:
|