Əşir Bəşiroğlu
Yüklə 6,82 Kb. Pdf görüntüsü
|
134 Arvad-uşaq bir-birini basa-basa evə doluşdu. Əhməd xan atdan enib Şeyxlə düşmən kimi göz-gözə dayanmışdı. Adama elə gəlirdi ki, xan bu saat oğlunun qanına Şeyxdən alacaq. -Xan sağ olsun, üstümüzdə allah var! Günahım nədir? Həcər hara, mən hara! Bu mənim ev-eşiyim, bu da siz. Axtaran, əgər tapsanız-boynumu vurun. Şeyx elə toxtaq, elə səbirlə danışırdı ki, guya onu heç bir hadisə gözləmirdi. Xan atının cilovunu Şeyxin boğazına dolayıb əlində tapanca evə soxuldu. Sərbazlar onun arxasınca cumdular. -O, çəltik səbətində olacaq! Sərbazlar cəld səbətə düşdülər. -Yoxdur, xan. -Xaralın ağzını açın! -Açdıq xan özünüz baxın... -Girin un anbarına! -Burda da yoxdur, xan! -Buxarıya da baş soxun! Buxarıdan çıxan boynu fır bağlamış qırmızıburun, qurdgöz sərbaz çox gülməli görünürdü. Onun bircə gözləri ağarırdı, sir-sifəti his içində idi. Sərbazlar bic-bic gülümsəyirdilər. Çırağın işığı zəif olduğundan Əhməd xan onların təbəssümünü görə bilmirdi. Bir o qalmışdı ki, sərbazlar gəlinlərin yorğanını qaldırsınlar. Araz istədi ağlasın, gəlin çox fərasətli tərpəndi; huş aparan dərmanla körpəni yuxuya verdi. Uşaq uyudu. Əhməd xan həyətdəki hinə özü baş soxdu. Qazlar elə çığırışdılar ki, elə bil kimsə onların ətini diri-diri şişə çəkirdi. Xan hirslənib hinə iki güllə boşaltdı. Lakin qazların səsi kəsilmədi. Şeyx yenə ürəkli-ürəkli danışırdı: -Tapsanız – boynumu vurun! Mən Həcərgili görməmişəm! Sərbazlar atları çardağın dirəklərinə bağlamışdılar. Yorğun tərli atlar fınxırıb dəhnələri gəmirir, ayaqlarını yerə döyüb boyunlarını çardağın dirəklərinə sürtürdü. Çardaq yüyrək təki yırğalanırdı. Gözəl özü də bilmədən gələninə sığınırdı. -Aman allah!.. -Sss!.. eşidərlər... Əhməd xan əmr etdi ki, qonşuların həyət-bacalarıda axtarılsın. Böyründə dayanmış öz-gözü hisli sərbaza əmr etdi: -Çıx çardağa! -Bəçeşm, ağa! Sərbaz iri çəkmələrini şappıldada-şappıldada çürük nərdivanla ağır bədənini güclə qaldırırdı. Birinci gözdə ayaq saxladı. Şehli ot tayasına əl atarkən sərçələr pırıldadı... sərbaz devikdi. Sonra özünü yığışdırıb söyə-söyə tayanı eşələməyə başladı: “Babam, iynə deyil ki, otun arasına düşə. Yoxdur də! Nə qədər axtarmaq olar?!” Əhməd xan sərbazın deyindiyini eşitdi: 135 -Ey, pədər soxtə, orda az gumbuldan! Qalx ikinci gözə! Ikinci gözdə də almayoncadan taya vurulmuşdu. Sərbaz ağasının gözünə girmək üçün yonca bağlarını bir-bir götürüb həyətə tullayırdı. Atlar ota tərəf dartınırdı. Sərbaz xanın bir də əmr verməsini gözləmədi; çardağın üçüncü gözünə qalxmaq istədi. Çürümüş artırma sındı, sərbaz ikinci gözə diyirləndi: -Vay, belim!... Əhməd xanın hökümlü səsi onun qulağını batırdı: -Ey, gudul qurd, bəsdir orda eşələndin! Tez ol tayay od vur, biz gedirik, sən də bir azdan gələrsən, eşidirsənmi? Sərbaz dizlərini qucaqlayıb ufuldayırdı. O, qorxusundan ağrısını unudub cibindən çaxmaq-qov çıxartdı. -Bəçeşm, ağa! Sərbazlar Şeyxin qollarını köpəyin zənciri ilə çardağın dirəyinə sarıyıb ağzına da odlu bir qəlyan verdilər: “Şək, ürəyin soyusun!” Xanın atlıları həyətdən çıxdılar. Şeyx qəlyanı ağzından yerə salıb tayaya od vuran sərbazı hədələdi: -Ey, məlun, allahın qəzəbindən qorxmursan?! Söndür o tayanı! -Şeyx, mən əmr quluyam. Əvvəlcə tayadan qatı tüstü qalxdı, sonra alov gözünü işıldatdı. Sərbaz əlindən axan qanı görüb hirsləndi: Bu paslı mıx hardan əlimə pərçim oldu?! Həcər xanım çardağın üçüncü gözündən aşağı boylandı. Onun Aynalısı sərbazın iri kəlləsinə tuşlanmışdı. Atmaq istəyirdi ki, alov sərbazın üzünü yaladı. Sərbaz qəzəblənib təzəcə alovlanan yonca bağını təpiklə vurdu; ot göydə alışıb yerə səpələndi. -A gəlin, deyəsən.. -Yaxşı qurtardıq, xala! -Allah, sən bizi bu bəladan xilas elə! Şeyx paslı zənciri hirslə dartıb qırdı. Arvad-uşaq haraya gəldi. Hərə bil çalğı götürdü Yanğın söndürüldü. Əhməd xanın atlıları qəbiristanlığın içi ilə Qaradağa qalxırdı. Elə bil qaranlıq xanın qəzəbindən qorxub dağın boğazına sığınmışdı. Araza tərəf gedən yol isə get-gedə ağarırdı. Gözləri orda-burda olan xan özünü danlayırdı: “Eh, mənim kəlləm, mənim kəlləm!.. o vaxt Kərbəlayı Cəfərin sözünə qulaq assaydım, başıma heç belə müsibət gəlməzdi”. Başdaşları xanın gözünə sataşanda vahimələnirdi. Sanki hər başdaşı bir adama çevrilir, Həcər xanımın atlılarının yanına, xanın üstünə hücum çəkirdi. Qəbiristanlığın qurtaracağına üstü cır-cındırla dolu alçaq bir nar kolu vardı. Kolun dibinə çoxlu daş qalaqlanmışdı. Xanın atı qulaqlarını qoşaladı: -Vurun o cadukunu! Sərbazlar çaşıb qalmışdılar heç kəs atəş açmadı. Xan batıq ovurdunu gəmirdi: “demək, məni də qara basırmış! Mən – Əhməd xan... sayıqlayıram! Pirə cadukun deyirəm. O qatilin ərinin burun-qulağını kəsib ovcuna qoymasam, ürəyim soyumaz, dünyadan nakam gedərəm!..”. 136 -Atları arxamca Bəzz qalasına sürün! Mehdi öz dəstəsi ilə həmin qaladadır. Mən Həcərin heyfini ondan alacağam! Şeyx bir gecə atlanıb qonaqlarına bələdçilik elədi. Onlar gizli, kəsə yollarla gedib səhərə yaxın Araza çatdılar. Araz ayın işığında ağ kəpənək qanadına dönmüşdü. ...Bərgüşadla Həkərinin Araza qovuşduğu yerdə böyük bir tonqal dilimlənirdi. Bu dilimlər çiyni tüfəngli sərhədçilərin kölgələrini qamışlıqda oynadırdı. Qəzyanlı Ələkbər sərhədçilərə qoyun kəsib kabab bişirirdiş közdə cızıldayan səkil tikələr hər şeyi sərhədçilərin yadından çıxarmışdı. Meh qamışları xışıldadırdı. Həcərgilə də bu lazım idi. Bir an belə gecikmək olmazdı. Araz şəlləkdə, anasının kürəyində yatmışdı. Həcər Şeyxlə xudafizləşdi. - Şeyx əmi, çox sağ ol, bizi ölümdən qurtardın. Gözəl isə Şeyxin əlindən öpdü. - Görüm Allah sənin balalarını saxlasın. Sən, nöüzənbillah, mənim uşaqlarımın allahısan. Onları bu qürbət eldə sənə tapşırıram, səni də o bircə allaha... - Gözəl bacı, mən sənin oğlanlarınla çörək kəsmişəm. Mən heç vaxt o çörəyi ayaqlaya bilmərəm. Dost olmuşuq, ölənəcən də dost olacağıq. Bu tayda göyə odlu bir kösöv atdılar. Bu, Ələkbərin şərti işarəsi idi: demək, yol açıqdır. - Di, salamat qal, biz getdik. Şeyx ayrılarkən Həcər xanıma məsləhətlər verdi: kimlərin evinə düşə bilər, kimlərlə məsləhətləşə bilər... - Burdan birbaş gedərsiniz Naxçıvan mahalına. Əvvəlcə Rumusada düşərsiniz Arfenikgilə. Orada dincinizi alıb tərpənərsiz Başkəndə, orda Şahhüseyn adlı bir igid çoban var; Nəbinin ən yaxın adamıdır - Şeyx əmi, mənim də fikrim elədir. Cavad xanın ölüm xəbəri, yəqin, Səlim bəyə də çatıb. O Topalla indi mənim yolumu gözləyir. Bəlkə qaynanam Uşaqla qaldı Arfenikgildə, ya da onları Ələkbərlə göndərdim öz kəndimizə. Mən özüm ordan, aşacağam Başkəndə, dəstə düzəldib yenə qayıdacağam İrana. Mehdigil Bəzz qalasındadır, onlarla əlaqəni kəsmə. Nəbiyə xəbər göndər ki, fikir eləməsin, ölərəm ancaq qoymaram qazamata qala! Gözəlin də, Həcər xanımın da elə bil ürəkləri qopub İranda qalmışdı. Qan düşən bir mahaldan ölüm əskik deyildi... Bozat özünü çaya vuranda Gözəl doluxsundu: - Şeyx qardaş, oğlanlarımı sənə tapışıb gedirəm! Bozat suquşu təki Arazda üzürdü. Bu tayda kimsə göyə oldu kösöv atırdı. - Xala, belimdən möhkəm yapış!Gözəl Həcəri qucub bərk-bərk qapamışdı, elə bil Araz onu yenə atın üstündən alacaqdı. Yüklə 6,82 Kb. Dostları ilə paylaş:
|