Əşir Bəşiroğlu
Yüklə 6,82 Kb. Pdf görüntüsü
|
139 - O bayquşgöz köpəkoğlu bağda tək idi? - Yox, ağa, qardaşları da yanında idi. - Xub... xub! ... demək küçük kimi həvirləşiblər də!.. O cinniyə elə qulaqburması verim ki, bir də belə qələtləri eləməsin! – Koxa, xəncəri belinə bağladı, Tüfəngini də götürdü. – Dəli şeytan deyir ki, bu güllənin hamısını sirişt elə o bayquşgözün kəlləsinə, axırı nə olar olar! – Nökər titrəyirdi: Koxa ona acıqlandı: - Ə, ələm ağacı deyilsən ki! Qaç mənim atımı tövlədən çək həyətə! Nökərlərə de ki, atlansınlar. Ya allah bizə verər, ya da o bayquşgöz köpəkoğluna. Camaat tezdən namaz qılıb allaha dua oxuyanda o da yezid təki su kəsir, şər işə qurşanır... Koxa atını kəndin arası ilə dəlicəsinə məhmizləyirdi. həyət-bacada eşələnən toyuqlar qaqıldaşıb pırıltı ilə uçuşurdu. Çəpərlərin dibində çömbəlmiş uşaqlar qorxudan əlləri ilə üzlərini tuturdular. Atın ayaqlarından qopan toz uşaqların üz- gözünü bürüyürdü. Qara çadralı qız-gəlinlər çiyinlərində səhəng bulaqdan qayıdırdılar. Onlar koxanı görcək üzlərini bürüyüb baş-gözləri ilə danışırdılar: -Bu əzrayıl yenə nə oyun çıxarır?! -Çirkin meymun oyunbaz olar. -Axşam-səhər namaz qılır, ancaq şərə-şur işdən əl çəkmir. -Onun namazı özünə qənim olsun. Namazla camaatın gözünə pərdə çəkir. -Deyəsən yenə Şahhüseynlə davası var. -Balam koxa o qardaşlarla heç düz gəlmir. Nədi-nədi Şahhüseynlə Qaçaq Nəbi dost olub. Molla hələ də minarədən düşməmişdi. O gur səsi ilə bütün insanları yenə “xoş əməllərə” çağırırdı: -Həyyə ələfəlah!... Koxa Kərbəlayı Heydər Şahhüseyngilin bağına çatdı. Donquldana- donquldana atdan düşdü. Cilovu yolağanın ağzındakı qarağaca sarıyanda nökərlər özlərini yetirdilər. Onlar da atdan enib ağalarının ardınca bağa girdilər. Qara çadrlar qız-gəlinlər çiyinlərində səhəng bulaqdan qayıdırdılar. Onlar koxanı görüb üzlərini bürüyüb baş-gözləri ilə danışırdılar: - Bu əzrayıl yenə nə oyun çıxarır?! - Çirkin meymun oyunbaz olar. - Axşam-səhər namaz qılır, ancaq şərə-şur işdən əl çəkmir. - Onun namazı özünə qənim olsun. Namazla camaatın gözünə pərdə çəkir. - Deyəsən yenə Şahhüseyn lə davası var. - Balam koxa o qardaşlarla heç düz gəlmir. Nədi-nədi Şahhüseynlə Qaçaq Nəbi dost olub Molla hələ də minarədən düşməmişdi. O gur səsi ilə bütün insanları yenə “xoş əməllərə” çağırırdı: - Həyyə ələfəlah!... Koxa Kərbəlayı Heydər Şahhüseyngilin bağına çatdı. Donquldana-donquldana atdan düşdü. Cilovu yolağanın ağzındakı qarağaca sarıyandan nökərlər özlərini yetirdilər. Onlar da atdan enib ağalarının ardınca bağa girdilər. 140 Arxın suyu ləpə-ləpə bağa tökülürdü. Çürümüş xəzəlin qoxusu havaya yayılmışdı. Bu yerlər aranbasar olduğundan payızın gözəlliyi tez solmuşdu. Çılpaq ağacların əlçatmaz haçalarında qara papağa bənzər qarğa, sağsağan yuvaları gözə dəyirdi: Qardaşların hamısı bağda idi. Əllərində bel, ağacların dibini təpirdilər. Dördü də başına ağ dəsmal bağlamışdı. Əyinlərində isə ağ dizlik və yaxası açıq ağ köynək vardı. Tüklü, yoğun qılçaları dizə qədər çırməkli idi. Üz-gözləri qolları, sinələri tərdən işıldayırdı. Bu qardaşlar sanki bir alma imiş, kimsə onu dörd yerə bölmüşdü. Sir-sifətdən, boy-buxundan bir-birinə elə oxşayırdılar ki, bəzən öz ailələrində də belə onları ayırd etmək olmurdu. Kərbəlayı Heydər bağa girdi əlində tüfəng Şahhüseynin üstünə yeridi. Nökərləri onun arxasında idilər. Qardaşlar əllərində bel koxanın qabağına çıxdılar. Kərbəlayı Heydərlə Şahhüseyn üz-üzə dayandılar: -Bayquş göz köpəkuşağı, siz nə haqla mənim suyumu kəsmisiniz?! Mən bu arxa bir ətək qızıl saymışam! Dava-dalaş başlandı: söyüş, yumruq, sillə, dürtmə, təpik... kimin gücü nəyə çatırdısa onu işlədirdi. Şahhüseyində, qardaşlarıda yaralanmışdı. Onların əl- qolundan qan axırdı. Nökərlər suyu arxa döndərib, Şahhüseynlə qardaşları isə bağa. Təsadüfə bir bax! Həcər xanım beş atlı ilə böyürdən çıxdı. O gəlibmiş Şahhüseyngilə eşidib ki, bağda dava var. Atı birbaşa sürüb bağa. Qardaşlar Həcər xanımı görəndə daha da ürəkləndilər: - çıxın bağdan, yezidlər. -Su bircə sizindir. -Arx qazan bizim, su da bizik olmalıdır. Həcər xanım atdan düşüb araya girdi və bir ağbirçək kimi davanı yatırtmaq istədi: lakin koxa düşmənini görəndə dahada qızışdı. O yenə də qan-qan deyirdi: o çuxasının altında gizlətdiyi xəncərini qınından çıxarıb Şahhüseynin üstünə cumdu. Həcər xanım gördü ki, ağbirçəkliklə dava yatmayacaq, koxanın biləyindən yapışıb acıqlandı: - Qoca, xəncəri at yerə! Yoxsa axırı yaxşı olmaz! -Necə mən bağdan çıxım! Bilirəm anları yelləyən sənsən. Ölsəmdə suyu aparacam! Koxa biləyini Həcər xanımın əlindən güclə qoparıb, iti xəncərini Həcərə tuşladı: -Rədd ol mənim kəndimdən! Mən sənə Cavad xan deyiləm! Əlimdən xəta çıxmamış rədd ol get! O, Həcər xanımın üstünə cumdu. Həcər xanım xəncərini çəkib qorunmağa başladı. O, koxanın xəncərini vurub yerə saldı. Sonra Həcər xanım koxanın əlini biləkdən vurub arxa saldı. Koxa nökərlərinin qolları arasında bağırırdı. Şahhüseyn tez bərəni bağladı: - Bu itin qanı bağa axsa ağaclar quruyar. Qoy öz qanı ilə öz bağını suvarsın. Həcər xanımın dəstəsi neçə ay idi ki, at belindən düşmürdü. Onlar gah Bəzz qalasında, gah Eynalı dağında, gah da Xurrəmyurd yaylağında gözə dəyirdi. Qışın bu vaxtında dağlarda gecələmək Təbriz qazamatından da dəhşətli idi. Həcər xanım Əhməd xandan uzaq olan bu sırsıra dağlarda puskuda dayanıb Araza gələn yolları kəsmişdi. Qaçaqlar bir axşam Təbriz qazamatını dağıtmaq istəmişlər. Səhərə qədər Yüklə 6,82 Kb. Dostları ilə paylaş:
|