113
Qə fildə n otaqda ş ivə n qopur. Bə li! Artıq Fatimə (ə ) gözlə rini
qapayıb baş qa bir alə mə qə də m basmış dır.
Əlinin (ə ) evində atə ş və ə zab ş ə `mi söndü! Əli tə nha
qaldı!
Əliyə (ə ) tapş ırmış dı ki, onu gecə də fn etsin və qə brini
kimsə tanımasın. Hə min iki «ş eyx»in iş tirakını istə mə miş di. Əli
(ə ) və siyyə tə ə mə l etdi.
Elə ə mə l etdi ki, hə lə də , ə srlə r
keçdikdə n sonra da bu mə zarın yeri kimsə yə mə `lum deyil!
Mə dinə də gecə dir. Hamı yatıb. Gecə isə xə lvə tcə Əlinin
(ə ) pıçıltısına qulaq asır. Çiynində ağ ır qə m yükü, tə nha qalmış Əli
(ə ) qə brin baş ında oturub. Saatlar ötür. Və fasız Mə dinə susur.
Gecə yarısının nə simi, Əlinin dilində n çə tinliklə qopan sözlə ri
Peyğ ə mbə rin (s) evinə aparır:
- Sə nə mə ndə n və sə nə çatmağ a tə lə sə n qızından salam
olsun, ey Peyğ ə mbə r!... Əzizinin baş ına gə lə nlə rdə n dözümüm
azaldı, üzüntüyə düş düm. Amma sə nin ayrılığ ın və müsibə tində n
sonra sə brim tükə nmə yib... Mə n sə ni qə birdə yatırtdım, sə n
mə nim boğ azımla sinə m arasında can verdin... “İ nna lillahi və inna
ilə yhi raciun”... Əmanə ti qaytarıb girovları götürsünlə r... Amma
mə nim qə mim ə bə di, gecə lə rim yuxusuzdur... Nə qə də r ki,
Allah sə nin olduğ un yerdə mə nə sığ ınacaq vermə yib!..
Qızın sə nə xə bə r verə cə k ki, sə nin qövmün ona zülm
etmə kdə ə l-ə lə verdilə r. Ondan israrla hə r ş eyi soruş ; hansı ki,
sə nin ə hdində n çox keçmə miş , xatirə n unudulmamış dır!.
Hə r ikinizə salam olsun! Nə qə zə bli, nə də sakit olmayanın
salamı!.
Bir an susdu. Sanki bütün ömrünün ağ rısını birdə fə yə hiss etdi. Sanki
dediyi kə lmə lə r onun varlığ ından ayrılmış dı. Çarə siz halda yerində