Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar
Yüklə 7,81 Mb. Pdf görüntüsü
|
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 605
İki-üç dəfə onunla rəqs etməli oldum. Arada məni saksafon çalanla tanış elədi. Qarayanız, qəşəng, cavan bir oğlandı. Ya İspaniyadan, ya da Cənubi Amerikadan gələnə oxşayırdı. Herminenin dediyinə görə, bütün alətlərdə çalır, dünyanın bütün dillərində danışa bilirdi. Deyəsən, bu senyorla çox yaxın, lap dost idilər... Onun qarşısında bir dənə balaca, bir dənə də iri saksafon vardı, gah onda, gah da bunda çalır, parıldayan qapqara gözləri ilə oynayanları diqqətlə süzürdü. Bu günahsız, qəşəng oğlana qarşı qəlbimdə nəsə qısqanclığa oxşar bir hiss baş qaldıranda, özüm də təəccübləndim. Məhəbbət qısqanclığına oxşamırdı. Çünki Hermine ilə aramda sevgidən söhbət gedə bilməzdi. Daha çox mənəvi bir dost qısqanclığı idi, çünki o, qızın göstərdiyi marağa, xüsusi diqqətə, hətta ehtirama o qədər də layiq deyildi. «Qəribə tanışlarım olacaq burada!» – deyə narazılıqla ürəyimdən keçirdim. Sonra Hermineni bir neçə dəfə başqası rəqsə dəvət elədi. Tək qaldım, indiyəcən zəhləm getdiyi musiqiyə qulaq asdım. «İlahi, – deyə fikirləşdim, – indi də belə yerlərə gəl, tanımadığın, bilmədiyin, zəhlən gedən, həmişə uzaq gəzməyə çalışdığın, nifrət elədiyin avaralar, əhlikeflər dünyasına öyrəş, mərmər stolların, caz musiqisinin, fahişələrin, ticarət agentlərinin bu yaltaq, yeknəsəq dünyasından zövq al!» Kədər içində çaydan içir, oynayanları seyr edirdim. Baxışlarım iki qəşəng qıza ilişib qaldı: ikisi də yaxşı oynayırdı. Heyran-heyran, qibtə eləyə-eləyə onların cəldliyinə, gözəlliyinə, şənliyinə, necə inamla rəqs etdiklərinə baxdım. Bu vaxt Hermine gəlib çıxdı, məndən narazılıq elədi. Dedi ki, buraya üz-gözümü turşutmağa, səssiz-səmirsiz oturmağa gəlməmişəm, özümü toplayıb rəqs eləməliyəm. Necə? Heç kəsi tanımıram? Heç lazım da deyil. Burada heç xoşuma gələn qız yoxdur? Bayaqkı qızlardan birini göstərdim. Özü də ən gözəliydi. Yaxında durmuşdu, əynində qəşəng məxmər don vardı, qısa vurulmuş sərt, sarışın saçları, qadın əllərinə oxşayan toppuş əlləri adamın ağlını aparırdı. Əl çəkmədi ki, bu dəqiqə dur, onu rəqsə dəvət elə. Ümidsiz-ümidsiz etiraz elədim:– Bacarmaram, – deyə lap yazıqlaşdım. – Əgər cavan, qəşəng olsaydım gedərdim! İndicə qocalmış, keyləşmiş bir avarayam, heç rəqs etməyi də bacarmıram, mənə gülər! İkrahla üzumə baxdı: – Ancaq mənim gülməyim heç vecinə deyil! Nə qorxaqsanmış. Ürək eləyib qıza yaxınlaşan hər kəs o vəziyyətə düşə bilər, bəxtlə olan şeydir. Demək, sən də ürək elə, Harri, uzaqbaşı qoy gülsün, yoxsa üzüyolalığına daha inanmaram. Dediyindən dönmədi. Ürəyim çırpına-çırpına ayağa durdum, musiqi başlayan kimi qıza yaxınlaşdım. – Əslində, boş deyiləm... – Qız iri, oynaq gözlərini mənə dikdi. – Ancaq, deyəsən, yoldaşım barda ilişib qaldı... Yaxşı, gəlin! Belindən tutub ilk addımları atdım və çox təəccübləndim ki, nə yaxşı rədd eləmədi. Artıq kiminlə oynadığını hiss eləmişdi, ona görə də özü məni oynatmağa başladı. Əntiqə oynayır, məni də arxasınca çəkib aparırdı. Bircə anlığa rəqsin bütün qayda-qanunlarını, nə edəcəyimi unutdum, onunla bir yerdə süzməyə başladım. Tarım budların, oynaq dizlərin təmasını duydum. Təravətli, qəşəng hüsnünə baxıb boynuma aldım ki, bu gün ömrümdə ilk dəfə rəqs edirəm. Gülümsəyərək məni ürəkləndirdi, vurğun baxışlarıma, yaltaq sözlərimə sözlə deyil, naz-qəmzə ilə, bizi daha da yaxınlaşdıran, bir-birimizə toxunduran, ağlımı başımdan çıxaran işvəli hərəkətləriylə cavab verdi. Sağ əlimi belinə dolamışdım. “Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 606
Xumarlana-xumarlana, diqqətlə ayaqlarının, əllərinin, çiyinlərinin hərəkətini izləyirdim və özüm də çox təəccüblənirdim ki, nə yaxşı bircə dəfə də olsun ayaqlarını tapdalamadım. Musiqi kəsilən kimi dayandıq, növbəti rəqs başlayanacan əl çaldıq, təzədən böyük bir həvəslə, məhəbbətlə, ehtiramla həmin mərasimi təkrar etdim. Rəqs sona yetəndə (yaman da tez qurtardı) o məxmər qız öz yerinə getdi və Hermine qəfildən yanımda peyda oldu. Sən demə, bizə baxırmış. – İndi nəsə hiss elədin? – Gülə-gülə məni təriflədi. – Gördün ki, qadın ayağı stol ayağı deyil? Əhsən! Allaha şükür ki, foksu öyrəndin, sabah bostona keçərik, üç həftədən sonra «Qlobus»da maskarad balı olacaq. Fasilə elan olundu, gedib yerimizdə oturduq. Bir azdan o qəşəng, cavan saksafonçalan – cənab Pablo da gəldi, başı ilə salam verib Herminenin yanında oturdu. Deyəsən, lap yaxın dost idilər. Boynuma alıram ki, bu cənab elə ilk görüşdən xoşuma gəlməmişdi. Qəşəng idi, bunu danmaq olmazdı, üzdən də, boydan da gözəl görünürdü, ancaq bunlardan başqa onda heç bir müsbət cəhət tapa bilmirdim. Onun üçün çox dil bilmək də çətin deyildi, çünki «buyurun», «təşəkkür edirəm», «əlbəttə», «mütləq», «hello» kimi sözlərdən başqa, heç nə danışmırdı, ancaq, insafən, bunları bir neçə dildə deyə bilirdi. Yox, senyor Pablo danışmırdı və deyəsən, bu qəşəng kabalyeronun çox fikirləşməklə də arası yox idi. Peşəsi caz kapellasında saksafon çalmaqdı, bu sənətə də məhəbbətlə, ehtirasla vurulmuşdu: bir də görürdün ortada əl çalır, camaatı ruhlandırır, uzada- uzada «O... o... o... ha... ha... hello kimi səslər çıxarırdı. Elə bil, bu dünyaya yalnız gözəl olmaq, qadınların xoşuna gəlmək, ən yeni dəbli qalstuk vurmaq, barmağına üzük taxmaq üçün gəlmişdi. Əyləncəsi də ondan ibarət oldu ki, bizimlə oturdu, üzümüzə gülümsədi, tez-tez qolundakı saata baxdı, ustalıqla bir-iki dəfə papiros bükdü. Qara kreol gözlərində, qapqara qıvrım saçlarında romantikadan, qayğıdan, düşüncədən əsər- əlamət yox idi. Yaxından baxanda, bu gözəl ekzotik yarımallah öz xoşagələn hərəkətləri ilə şən, ərköyün oğlan uşağına oxşayırdı, vəssalam! Çaldığı alət barədə, caz musiqisinin səs çalarları haqqında söhbətə başladım ki, qarşısındakının musiqidən başı çıxan, ondan ləzzət almağı bacaran bir adam olduğunu görsün. Ancaq yaxınlıq vermədi və ona, daha doğrusu, Hermineyə hörmət xətrinə caz musiqisinə nəzəri cəhətdən az da olsa bəraət qazandırmağa çalışanda mənə də, çəkdiyim əziyyətə də xeyirxah bir təbəssümlə güldü. Çox güman ki, cazdan əvvəl, cazdan əlavə musiqi növünün olduğundan heç xəbəri yox idi. Mehriban oğlandı. Həm mehriban, həm də nəzakətli və iri, bomboş gözlərində həmişə qəşəng bir təbəssüm oynayırdı. Lakin deyəsən, aramızda heç bir yaxınlıq yoxdu, onun üçün vacib, müqəddəs olan şeylər mənə tamamilə yad görünürdü, ümumi dil də tapa bilmirdik. Lakin sonralar Hermine mənə çox qəribə bir şey danışdı. Pablo həmin o söhbətdən sonra mənim haqqımda deyib ki, çox bədbəxt adamdır, ona qayğı ilə yanaş! Hermine niyəsini soruşanda, cavab verib ki, «Yazıq, çox yazıq adamdır! Bir onun gözlərinə fikir ver: gülə də bilmir!» Qaragöz oğlan vidalaşıb gedəndən sonra musiqi çalındı və Hermine ayağa durdu: – Bəlkə, bir dəfə də mənimlə rəqs edəsən, Harri? Yoxsa, daha istəmirsən? Bayaqkı qızla olduğu kimi özümü büsbütün unutmasam da, Hermine ilə də asan, sərbəst, həvəslə rəqs etdim. Özünü mənim ixtiyarıma buraxdı, zərif bir ləçək kimi tez uyğunlaşdı, gah yaxınlaşan,
Yüklə 7,81 Mb. Dostları ilə paylaş:
|