Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar
Yüklə 7,81 Mb. Pdf görüntüsü
|
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 599
– Gərək sözündən qaçmayasan, körpə bala. Bax indidən deyirəm, yoxsa peşman olarsan. Hələ məndən çox əmrlər alacaqsan, hamısını da yerinə yetirəcəksən. Qorxma, yaxşı, xoşagələn əmrlər də olacaq, sənə ləzzət verəcək. Lap axırda da son əmrimi yerinə yetirəcəksən, Harri. – Yetirəcəm! – Qeyri-ixtiyari dilləndim. – Axırıncı əmrin nə olacaq? Nə olduğu ürəyimə dammışdı, ancaq Allah bilir, haradan duymuşdum. Soyuğa çıxmış adamlar kimi üşərgələndi, yavaş-yavaş öz xəyal dünyasından ayrılmağa başladı. Gözlərini üzümdən çəkmirdi. Birdən-birə lap tutuldu: – Ağıllı adam bunu sənə deməzdi. Ancaq hələlik ağıllı olmaq istəmirəm, Harri, bu dəfə heç istəmirəm. Tamam başqa cür olmaq istəyirəm. Diqqətlə qulaq as! İndi eşidəcəksən, bir azdan unudacaqsan, dediyimə güləcəksən, sonra da ağlayacaqsan. Qulaq as, körpə balam! Səninlə ölüm-dirim oyunu başlamaq istəyirəm, qardaş, ancaq başlamazdan əvvəl kartımı açıb sənə göstərmək istəyirəm. Bu sözləri deyəndə elə gözəldi ki, adamın ağlı başından çıxırdı. Alışıb-yanan gözlərindən mənalı bir kədər süzülürdü. Deyərdin ki, onlar hər əzaba qatlaşıb, heç birinə də «yox» deməyib. Çətinliklə danışırdı, elə bil, nəsə mane olurdu. Sanki, bərk şaxtaya düşmüş, sifəti donmuşdu, ona görə də çənəsi tərpənmirdi. Ancaq hərdən görünən dilinin ucu ağzında tərpəndikcə dodaqlarına, cəhənglərinə heç də baxışlarına, səsinə uyuşmayan şirin bir həssaslıq, həzin bir nəşə süzülürdü. Qısa qıvrım saçları şumal qaşlarına dağılmışdı və hərdən düz orada – saçların töküldüyü yerdə oğlana oxşarlığın, hermafrodit sehrin həzin dalğası baş qaldırırdı. Qorxa-qorxa ona qulaq asırdım, ancaq, elə bil, huşum özumdə deyildi, sanki, alayuxulu idim. – Məndən ona görə xoşun gəlir ki, – sözünə davam etdi, – səbəbini demişəm – səni yalqızlığın əlindən almışam, cəhənnəmin qapısından qaytarmışam, təzədən ayıltmışam. Ancaq səndən daha çox şey umuram. İstəyirəm ki, mənə vurulasan. Dayan, etiraz eləmə, qoy sözümü axıracan deyim! Hiss edirəm ki, məndən çox xoşun gəlir, mənə minnətdarsan, ancaq hələ vurulmayıbsan. Lakin elə eləməliyəm ki, vurulasan, çünki bu, mənim peşəmdir. Axı mən özümu kişilərə sevdirməklə dolanıram. Ancaq yaxşı yadında saxla, elə bilmə ki, sənə valeh olduğum üçün belə eləyirəm. Sənə vurulmamışam, Harri. Sən necə, mən də elə... Ancaq mən sənə nə üçün lazımamsa, sən də mənə onunçün lazımsan. İndi ona görə sənə lazımam ki, hər şeydən ümidini üzübsən, bir təkan lazımdır ki, səni itələyib suya salsın, təzədən ayıltsın. Ona görə lazımam ki, rəqs etmək öyrədəcəm, gülmək öyrədəcəm, yaşamaq öyrədəcəm. Ancaq sən mənə bu gün lazım deyilsən, sonralar gərək olacaqsan, özü də çox vacib, xeyirli bir iş üçün! Özümü sənə sevdirəndən sonra, axırıncı əmrimi verəcəm, sən də onu yerinə yetirəcəksən. Həm sənin üçün yaxşı olacaq, həm də mənim üçün. O, qonur-bənövşəyi rəngli, yaşıl damarlı səhləb çiçəklərindən birini qaldırdı, başını ona tərəf əyib, diqqətlə gülə baxdı: – Sənin üçün asan olmayacaq, ancaq eləyəcəksən. Əmrimi yerinə yetirərək məni öldürəcəksən. Dediyim bu idi. Daha heç nə soruşma!
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 600
Səhləb çiçəyinə baxa-baxa susdu, sifətindəki gərginlik çəkilib getdi elə bil, ləçək çırtıltı ilə açıldı, baxışları hələ də bir nöqtəyə zillənib qalsa da, dodaqlarına qəfil, zərif bir təbəssüm qondu. Oğlan saçı kimi qıvrımsaçlı başını buladı, bir qurtum su içdi, birdən yadına düşdü ki, qabağında yemək var, iştahla, ləzzətlə onun üstünə düşdü. Bu etirafın hər sözünü aydınca başa düşmüşdüm, son əmrini də deməmişdən duymuşdum, hətta «məni öldürəcəksən» deyəndə də diksinmədim. Hər sözü inandırıcı idi, tale yazısı kimi səslənirdi və hamısını da qəbul etdim, heç bir müqavimət göstərmədim, lakin bütün bunlar nə qədər ciddiliklə deyilsə də, gerçəkliyinə tam inana bilmirdim. Qəlbimin bir hissəsi onun ağzından çıxan sözləri bircə-bircə canına çəkib hamısına inanır, o biri hissəsi isə özünə təsəlli verə-verə deyirdi ki, bax çox ağıllı, sapsağlam, özünə inanan Hermine də hərdən sayıqlayır, onun da qürub edən çağları olur. Son söz ağzından çıxan kimi qeyri-reallıq, xəyal dünyası öz qalın pərdəsini bu qəribə səhnənin üzünə çəkdi. Ancaq mən hələ də Hermine kimi kəndirbaz cəldliyilə həqiqətin, gerçəkliyin qoynuna atıla bilmirdim. – Demək, nə vaxtsa səni öldürəcəm? – Mən yenə də bayaqkı sözlərin təsiri altındaydım, o isə artıq gülür, böyük bir cidd-cəhdlə boşqabındakı quş ətini doğrayırdı. – Elədir, – deyə soyuqqanlılıqla başını tərpətdi. – Daha bu barədə kifayətdir, yemək lazımdır, Harri. Zəhmət olmasa, mənə bir az salat gətirt. İştahan yoxdur? Mənə elə gəlir, başqalarında öz- özünə alınan şeyləri sənə öyrətmək lazımdır. Hətta yeməkdən ləzzət almağı da! Elə isə bura bax, körpə balam, bu, ördək bududur, onun dümağ ətini sümükdən ayıranda əsl bayram olur, adamın iştahı açılır, əvvəlcə həyəcanlanır, sonra ürəyi sevinclə döyünür, elə bil, sevən adam ilk dəfə öz sevgilisinin köynəyini çıxarmağa kömək edir. Anladın? Yox? Sən lap qoyunsan ki! Dayan, indi bu buddan bir az sənə verərəm, özün görərsən. Bax belə... indi ağzını aç! Ah, sən heç adam içinə çıxası deyilsən ki! İlahi, indi də gözü onun-bunun üzündə qalıb ki, onu yedirtdiyimi görən oldumu?! Qorxma, ay yetim, səni utandırmaram! Əgər nədənsə zövq almaq üçün sənə başqasının icazəsi lazımdırsa, deməli, doğrudan da, yazıq adamsan! Bir az bundan əvvəlki səhnə, elə bil, yerli-dibli olmamışdı və adam heç inanmaq istəmirdi ki, bu gözlər bir neçə dəqiqə əvvəl dəhşət içərisində bircə nöqtəyə zillənib qalmışdı. Ah, belə eləyəndə, Hermine lap həyatın özü kimi olur, hökmü əvvəlcədən bilinməyən bir ana dönürdü. İndi yeməkləməşğul idi, gah ördək budu, gah da salat götürürdü. Tort, likör də bir ayrı məna kəsb eləyirdi, sevincin, ittihamın, söhbətin, fantaziyanın mövzusuna çevrilmişdi. Boşqablar yığışdırılan kimi təzə bir fəsil başladı. Mənə təpədən-dırnağacan bələd olan, həyatı, bəlkə də, bütün müdriklərdən yaxşı başa düşən bu qadın uşaqlıq edirdi. Bircə anın həyat adlı oyununu çox məharətlə oynayaraq, məni zorla öz şagirdinə çevirirdi. Heç bilmirəm bu, müdriklik idi, yoxsa adi sadəlövhlük – ancaq kim ki bir anın hökmü ilə yaşamağı bacarır, kim ki gündəlik həyatla ayaqlaşmağın, rastına çıxan hər xırda gülün qədrini bilir, kim ki hər anın dəyişən hökmünü qiymətləndirir, onun həyatdan qorxusu olmaz! Bəlkə, iştahası böyük olan, ağzının dadını çox yaxşı bilən bu şən uşaq həm də özünə ölüm diləyən bir xəyalpərvər, ruhi xəstə, ya da qəsdlə özünü sevdirib, adamı quluna çevirmək istəyən bir afət idi? Yox, ola bilməzdi! Sadəcə olaraq, özünü bütün varlığı ilə bircə anın ixtiyarına verir, eşitdiyi hər bir şad xəbəri də, qəlbinin dərinliklərindən qopan səksəkələri də eyni dərəcədə qəbul edir, onları daxilən yaşayırdı. Vur-tut ikicə dəfə gördüyüm Hermine haqqımda artıq hər şeyi bilirdi, sanki, heç nəyi ondan gizlətmək mümkün deyildi. Ola bilsin ki, mənəvi dünyamı tam başa düşmür, musiqiyə, Geteyə, Novalisə, Bodlerə münasibətimi bütün varlığı ilə dərk etmirdi, lakin bunun özu də sual altındaydı və çox güman ki, heç biri də onun üçün çətin olmazdı. Qoy bir də lap çətin olsun, axı «mənəvi Yüklə 7,81 Mb. Dostları ilə paylaş:
|