E R M Ə N İ ( Y A D ) E L ( L İ ) N A Ğ I L L A R I
61
Beləliklə, nə çox, nə az: aşıqları olan
ermənilərin sayəsində türk-
lərə aid olmayan rəvayətlər əlavə edilmiş dastanlar bu günümüzə gə-
lib çatmışdır. Bu cəfəngiyatı yadda saxlayaq, çünki buna oxşar məna-
sız sözlərə və digər bu kimi erməni hay-küyülərinə yenə rast gələ-
cəyik.
Bu qəbil mənasızlıqdan sonra son ifadə ilə ermənisayağı alicə-
nablıq nümayiş etdirilir: “kəndlilərin və zəhmətkeşlərin bu rəvayət-
ləri sevdiklərini, onların bu nümunələrə xüsusi hörmət və ehtiramını
nəzərə alaraq, bu tərcüməni onların öhdəsinə buraxırıq” (“Fərhad və
Şirin” türk və fars dillərindən olan müqayisəli tərcümədə, CMA,
Tiflis, “Kultura”mətbəəsi, 1913.
“Erməniləşdirilmiş” tərcümədə nə şərh olunur?
Birincisi, bütün hadisələr Tosp vadisinin Vaspurakan şəhərində
vaqe edir. Oxuculara xatırladaq ki, ermənilərin iddialarına görə,
“Vaspurakan özündə 37 vilayəti birləşdirən” uydurma “Böyük Ermə-
nistan”ın ən böyük əyalətlərindən biri olmuşdur və bunların arasında
Van şəhəri rayonunda hələ Urartu dövləti dövründən Tosp adlanan
ərazi də var imiş. İkincisi, Vaspurakanın mədh olunmasını və hadi-
sələrin süjetinin tam “erməniləşdirilməsi”ni
bir kənara qoyaraq qeyd
edək ki, “tərcümə”də Fərhadın dilindən iddia olunur ki, onun vətəni -
Ermənistandır, eləcə də Şirin - “Vaspurakan sakinidir”. Bundan sonra
giriş sözü tamamilə ermənilər tərəfindən mənimsənilmiş dastanın
məzmunu ilə tam uyğunlaşır. Əlbəttə ki, dastanın əsasını təşkil edən
əfsanə də məhz “ermənilərinkidir”.
Beləliklə, dastan “erməniləşdirilərkən” nəinki erməni kökləri ilə
bağlanaraq yalnız qədimləşdirilir, həm də guya erməni xalqının
həyatında baş verən hadisələri əks etdirməklə ermənilər tərəfindən
tam “milliləşdirilir”. İş o yerə çatır ki, “Fərhad və Şirin” mövzusu az
qalır ki, Hörmüz şahın sarayının Vaspurakanı ələ keçirmək fars planı-
nın alətinə çevrilsin... Bəs bu tərcümə hansı mənbədən götürülür?
Əsasını böyük Nizaminin ölməz “Xosrov və Şirin” poeması təşkil
edən Azərbaycan orijinalından. Böyük Azərbaycan şairi Nizami isə
məşhur şərqşünas Bertelsin fikirlərinə və onun öz yazdıqlarına əsas-
K A M R A N İ M A N O V
62
lansaq,
deyə bilərik ki, qədim rəvayəti və Firdovsinin “Şahnamə”
əsərində təsvir olunmuş qısa bölməni əsas kimi götürmüşdür. Üstəlik
də Bertelsin fikrinə görə: “...Nizami Firdovsinin hekayətinin demək
olar bir hissəsini də təkrar etməmişdir...” Qeyd etmək lazımdır ki,
“Fərhad və Şirin” dastanının “erməniləşdirilmiş” variantı tamamilə
Nizaminin “Xosrov və Şirin” əsəri ilə üst-üstə düşür.
Şübhəsiz ki, “Fərhad və Şirin” rəvayəti hələ VI əsrdən mövcud
idi və Ön və Orta Şərq, Hindistan, Orta Asiya və Cənubi Qafqaz
xalqlarının folklorunda geniş yayılmışdı. Ancaq bunun ermənilərə
heç bir aidiyyəti olmamışdır.
Fərhadın etnik mənsubiyyətinin ermənilərə aid olması barədə
iddianın mütəxəssislər tərəfindən heç vaxt ciddi qəbul edilmədiyinə
baxmayaraq, erməni saxtakarlığı olan tərcümələrdə Şirinin erməni
mənşəli olmasına dair iddialar müəyyən reaksiyalara səbəb olmuşdur.
Hörmətli
oxucular, xatırladaq ki, böyük Nizami Şirini şairin qıp-
çaq tayfasından çıxmış arvadına oxşayan türk qadını kimi təqdim et-
mişdir: “o, mənim Afaqıma oxşayırdı”. Şirinin İran mənşəli olması
barədə fikir də vardır, onun xristian məzhəbli olması fikri də müza-
kirələr obyekti olmuşdur.
Burada Nzaminin poemasına aid bir detalı qeyd etmək lazımdır.
Nizaminin əsərində Şirinin bibisi Məhinbanu (Şamir) Arran, Ermə-
nistan və Abxaziyanın hökmdarı kimi təqdim olunur, Fərhad və Şiri-
nin görüşləri isə Cənubi Qafqazda cərəyan edir. Coğrafi adlar sıra-
sında tarixi Azərbaycan ərazisi olan Amasiya göstərilir. Ona görə də
Şirin ola bilər ki, xristian Alban mənşəli olsun, ancaq heç cür erməni
mənşəli ola bilməzdi. Bununla belə, Şirinin erməni mənşəli olmasına
dair o dövrdə yaşamış erməni tarixçilərində bir dənə də təsdiq olma-
masına baxmayaraq, Nizaminin “Xosrov və Şirin” əsəri yaradılandan
sonra bu rəvayətin motivləri əsasında yazılmış bir sıra poemalarda
Şirinin erməni mənşəli olması barədə yalan təsəvvür yaranır, bunu da
bəzən Suriya salnaməsindən alınmış məlumatla izah edirlər. Burada
Şirinin aramey mənşəli olması göstərilir ki, guya bu səhvən erməni
mənşəli kimi oxunmuşdur.
E R M Ə N İ ( Y A D ) E L ( L İ ) N A Ğ I L L A R I
63
Biz bu detallar üzərində ona görə dayanırıq ki, ermənilər dastan
yaradıcılığımızı mənimsəməklə yanaşı, məqsədyönlü və ardıcıl şəkil-
də böyük Nizami Gəncəvinin yaradıcılığını bütün mümkün uydur-
malarla saxtalaşdırırlar. Misal üçün, Orbeli Ermitajın direktoru olar-
kən özünün “Bəhram və Azadə” (1940) əsərində böyük Nizaminin
yaradıcılığında erməni folklor köklərini “tapa bilmişdir”.
Məşhur
şərqşünas Bertelsin nüfuzu ilə hesablaşmayaraq, Nizaminin öz yaz-
dıqlarına əhəmiyyət vermədən o qeyd edirdi ki, “Yeddi gözəl” əsə-
rindəki Bəhram Gur surətinin kökü Sasanilərə yox, erməni folklor
pəhləvanı Vahanqa gedib çatır. Yaxud 1967-ci ildə Ab. Şahsuvaryan
“Şahnamə” və erməni mənbələri” (Yerevan, “Ayastan” nəşriyyatı)
kitabında sübut etməyə çalışmışdır ki, Şirin nə iranlı, nə də türkdür, o
daha çox erməni olmuşdur. Artıq XX əsrin 80-ci illərində növbəti
addım atılır: tədqiqatlar “aparılır” və dissertasiyalar müdafiə olunur
və bunlarda iddia olunur ki, nə az, nə çox, Nizaminin “Xosrov və
Şirin” əsərindəki Şirin erməni şahzadəsi olmuşdur,
Xosrov Pərvizin
sarayında olan xanəndələrin rəhbəri Sarkeş isə erməni Sərkis elan
olunmuşdur. Bununla da erməni musiqi mədəniyyətinin Şərq xalqları
mədəniyyətinə müstəsna təsiri haqqında çoxmənalı nəticələr çıxarılır
və əlbəttə ki, “ilk mədəniyyət ocağı” olan Ermənistan haqqında və s.
nağıllar yayılır. Nizami ətrafında gedən bütün bu başağrısına cavab
kimi böyük şairin öz sözləri tamamilə yerinə düşür:
“Məni talayan əvəzində hələ bir məni söyür də.
Halbuki bu, bir oğrunun çığırtısıdır.
Axı küçədə oğrunu tutanda
Oğrular küçə böyunca qaçır və “Oğru!”, “Oğru!”- deyə qışqırırlar”
Saxtakarlara Marietta Şaqinyanın “Nizami haqqında etüdlər” əsə-
rini oxumağı da məsləhət görmək pis olmazdı.
Beləliklə, hörmətli oxucular, Azərbaycan mədəni ənənələrinin
mənimsənilməsi “erməni” ənənəsinin mahiyyətini açaraq, sizinlə na-
dir Azərbaycan dastan yaradıcılığının “erməniləşdirilməsi” haqqında
söhbət etdik. Bu da təsadüf deyil, çünki “ saxtakarlıqları təsadüf yox,
niyyət yaradır.”
K A M R A N İ M A N O V
64
§8.
“...,Mənimsədim”də “Koroğlu” dastanını
ermənilərin necə ələ keçirmək cəhdlərindən
bəhs olunur
Hörmətli oxucular! Şəkli dəyişdirilmiş latın
ifadəsinin üçüncü
hissəsi çərçivəsində “Gəldim, gördüm,...mənimsədim” mövzusunu
davam etdirərək “...Mənimsədim” hissəsində “Koroğlu” dastanımızın
“erməniləşdirilməsi” üçün aparılan “fədakar cəhdlər”i işıqlandırmaq
niyyətindəyik.
“Koroğlu” ədəbiyyatımızın sərbəst və nadir janrı olan Azərbay-
can epik dastan yaradıcılığının incilərindən biridir. Bu qəhrəmanlıq
hekayətidir və buna görə ona həmişə xüsusi münasibət bəslənilmişdir.
Şərh olunan material tamamilə absurdlar rubrikasına düşə bilər-
di, çünki absurd orasındadır ki, “erməniçilik” nəinki dastan yaradıl-
masında birinciliyi öz adına yazmağa cəhd göstərir, hələ dastanın
süjetinin “erməniləşdirilməsi” barədə absurdu demirik, hətta dasta-
nın yaranması və onun əsasını təşkil edən hadisələri absurd şəkildə
“ermənicəsinə” izah etməyə çalışır.
Ondan başlayaq ki, mütəxəssislər “Koroğlu”nu şərti olaraq, tarixi
dastan adlandırırlar,
ona görə ki, bu eposda XVI-XVII əsrlərdə olmuş
hadisələr öz əksini tapmışdır. Üstəlik, belə güman edirlər ki, Koroğlu
haqqında dastanın son orta əsrlərə aid tarixi özəyi, dəqiq desək,
Cənubi Azərbaycan əsası mif yaradıcılığı elementləri ilə mövcud
epik folklor ənənəsi üzərində yaranmışdır. Bu qəhrəmanlıq dastanı
əsl Azərbaycan variantında Şah Abbasın hakimiyyəti dövründə olan
xalq üsyanları ilə bağlı olan hadisələri əks etdirir. Deməli, bu hadi-
sələr xalqımız tərəfindən yaşanmışdır, buna görə də
“tarixi ədalət
məhkəməsinin qılıncının qını olmamalıdır”.
“Koroğlu” dastanı bütün dünyada məşhurdur. Azərbaycan tor-
paqlarında çar rejimi tərəfindən yaradılan
Ermənistan vilayətində
vaxtilə işləmiş N.Şopenin sayəsində rus dilində verilmiş yazılı infor-