Kimlər xatırlanar görəsən?
Yüklə 0,63 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Pedaqoji fakültənin ata əvəzi Zabit müəllim
- Sevimli müəllimim haqqında xatirə.
- Nuriyeva Esmira Pedaqoji fakültənin II kurs, 203- cü qrup
- Zabit müəllim və mətbuat
84 böyük nemət yaxşı ad qoyub getməkdir ki, bu ad da yaxşı əməllərin müqabilində əldə olunur. Bu məntiqə əsaslanıb cəsarətlə demək olar ki, Zabit müəllim dünyada ən böyük nemətə sahib olan xoşbəxt insanlardandır. Zabit müəllim ömrü boyu yüksək qayələr naminə fəaliyyət göstərmiş, heç kimin qarşısında gözü kölgəli olmamış, əksinə özü gölgə salmış, köməyini heç kimdən əsirgəməmişdir. Filosoflar insan ömrünün ayrı – ayrı mərhələlərini – uşaqlıq, gənclik, kamillik dövrünü və qocalığı ilin müvafiq fəsilləri ilə müqaysə etmişlər. Onların fikrincə, yazı ümidverən, yayı bəhərli, payızı bol məhsullu və qışı rahat olan ömür xoşbəxt ömürdür. Zabit müəllimin uşaqlıq illəri ümidverici, gənclik illəri bəhərli, kamillik illəri bol məhsullu olsa da, qocalıq çağlarını yaşaya bilmədi. Biz təsəllimizi həmişə özünün alicənablığı, zəhmətsevərliyi, insanpərvərliyi, nəcibliyi ilə seçilən Zabit müəllimin xatirəsinin minlərlə insanın qəlbində yaşamasında tapırıq və ona xitabən deyirik: ruhun şad olsun, məzarın nurla dolsun. Dekanlığın əməkdaşı Tamella İbrahimova. Pedaqoji fakültənin ata əvəzi Zabit müəllim haqqında xatirələrim. Hamının sevimlisi olan Zabit müəllim haqqında danışmaqla, onu xatırlayıb yada salmaqla özümüzə təskinlik veririk. Onun hər bir sözü, davranışı yada düşdükcə nurlu çöhrəsi gözlərimiz önündə canlanır. 85 Zabit müəllim çox həyatsevən insan idi. O, adi bir çiçəkdə, güldə, sözdə, əməldə, insanlarda gözəllik axtarırdı və onu tapırdı. Onda yaşamaq eşqi çox güclü idi, ölümü heç yada salmazdı. Sentyabrın əvvəlində sonuncu dəfə işə gəldi. Türkiyəyə yenidən müalicəyə gedəcəkdi, bizimlə görüşməyə gəlmişdi. Birdən nə fikirləşdisə dekanlıqda olan bütün qızların hamısını yığıb onlarla şəkil çəkdirdi ki, dünyanın işini bilmək olmaz, hər şey ola bilər. Biz onun bu sözündən çox təsirlənsək də göz yaşımızı gizli silib onun arzusu ilə şəkil çəkdirdik. Bu onun qədəri idi. Belə qədərə nə deyəsən?! Tez-tez zəngləşib onunla xəbər tuturduq. Sonucu dəfə mənə ölümündən iki gün qabaq gecə saat 11 00 –da zəng etmişdi. Onun gəlişi münasibəti ilə mənə görəcəyim işlər barədə tapşırıq verdi. Dedi: “Toma mən ayın 18-də işdə olacağam. Istiyirəm orada yaxşı yemək-içmək olsun. Xahiş edirəm mənim çox sevdiyim göbələk qovurması hazırlayasan”. Bu Zabit müəllimin son istəyi oldu. Lakin biz onun özünü yox, cansız cəsədini qarşılayası olduq. Zabit müəllim, o gözəl insan hər birimizin qəlbində yaşayır və yaşayacaq. Allah onu rəhmət eləsin. Ziyarət xanım Xəstəliyinin nəticəsini bilər-bilməz onunla mübarizəyə qalxdı Zabit müəllim! O bu mübarizədə məğlub olmadı, əksinə ətrafındakı insanlarayaşamaq adlı bir nemətin nə qədər dəyərli olduğunu öyrətdi... Bilirsiniz, bu həyatda insan yaradılmaq çox gözəl bir nemətdir, bu hissi anlayıb yaşamaq, dəyərləndirmək isə xoşbəxtliyin kvadratıdır. Məncə, Zabit müəllim, yaşadığı illər ərzində bu hissi çox gözəl anladı və dəyərləndirdi. Yadıma nədənsə, Musa Yaqubun bu misraları düşdü! 86 Tərtəmiz ürəklə, dumduru gözlə, Dünyaya baxnda dünya nə gözəl! Həyat nə işıqlı görünür, Allah!!! Tikan da çiçəyə bürünür, Allah!!! Həqiqətən bu şeirdə deyildiyi kimi Zabit müəllim bu həyatda hər bir hadisənin yaxşı tərəflərini görməyə çalışırdı, onunla işlədiyim illər ərzində mən dəfələrlə onun müəllim və tələbələrə göstərdiyi qayğı və hörmətin şahidi olmuşam. Çox zarafatcıl biriydi, tələbələrlə, iş yoldaşları ilə yerində zarafat etməyi bacarırdı. Universitetin qapısından girəndən ta dördüncü mərtəbəyə qalxanadək kimi görərdisə onunla Salamlaşar, kefini xəbər alardı, həmin an ondan kimsə kömək istərdisə o buna laqeyid yanaşmaz, insanların xeyir-şərində iştirak etməkdən heç vaxt geri qalmazdı. Adi bir şeyi heç unuda bilmirəm iş yerimdə olan bütün dibçəkdəki gülləri o əkdirmişdi, güllər çiçəkləyəndə uşaq sadəlövlüyü ilə çox sevinər, hər gün onlara sevinclə baxardı. Deyirlər ki, çiçəklər onlara göstərilən qayğını, sevgini hiss edir. Qulluq edilməyinə baxmayaraq, onun əkdirdiyi güllər indi nədənsə öz təravətliliyini itirməyə başlayır sanki, onlar belə Zabit müəllimin yoxluğunu hiss edirlər... Dostu Qəzənfər ġəxsiyyətinə hörmət etdiyim iĢgüzar, mehriban dost Zabit müəllimə. Zabit müəllim həmişə mənim qəlbimdə səmimi, xeyirxah bir insan kimi yaşayacaqdır. Zabit müəllimlə mənim tanışlığım belə olub: Günlərin birində Bilgəhdə yerləşən kardioloji sanatoriyada istirahət edirdim. Birdən qapı döyüldü və otağa tanımadığım ancaq mehriban çöhrəli bir nəfər daxil oldu. Özünü təqdim edib dedi, mənim adım Zabit müəllimdir, mən də bura istirahətə gəlmişəm. Qəbul otağında mənə yaxşı bir insanla qonşu olmağı xahiş etdim. Dedilər III mərtəbədə 87 317-ci otaqda bir ailə istirahət edir. Ancaq onların yanında hələlik yer yoxdur. Mənə 316-cı otağı verdilər. Gəldim sizinlə tanış olum. Mən və həyat yoldaşım məmuniyyətlə Zabit müəllim və onun xanımı Qeysər xanımla tanış olduq. Biz orada xatirimizdən heç vaxt silinməyən gözəl günlər yaşadıq. Zabit müəllimin duzlu, məzəli söhbətləri insana ruh verirdi. Bir gün nahardan sonra xanımlarla zarafat etməyi qərarlaşdırdıq. Zabit müəllim həyat yoldaşı Qeysər xanıma sənin sözün xətrimə dəydi və dönüb mənə müraciətlə Qəzənfər müəllim, dur gedək özümüzü dənizə ataq dedi. Dedim mən də o fikirdəyəm dur gedək. Gülə- gülə dəniz kənarına düşdük. Burada hündür bir qaya vardı. Çətinliklə o qayanın lap yüksəkliyinə qalxdıq. Zabit müəllimlə deyib gülürdük. Bir də gördük xanımlar ikisi də bizə tərəf gəlirlər. Biz bir-birimizdən yapışdıq ki, özümüzü dənizə atırıq. Xanımlar çox qorxdular. Çox gülməli və xatirələrdə qalan bir səhnə yarandı. Sonralar biz ora tez-tez gəzməyə gedirdik. Xanımlar həmin qayanı “Zabit- Qəzənfər” qayası adlandırmışdılar. Sonralar boş vaxtlarımızda tez-tez görüşürdük. Bir yay günü Zabit müəllim bizi İsmayıllı rayonuna dəvət etdi. Məmuniyyətlə bu təklifi qəbul etdik. Ismayıllının bulaqlarını, meşələrini gəzə-gəzə gəlib Lahıc kəndinə qalxdıq. Geniş olmayan dağ yolları, maşınların çətin hərəkəti, sıldırım qayalıqlar insana gözəl xatirələr yaşadırdı. Gecəni Zabit müəllimin qonağı olduq. Çox gözəl ay doğmuşdu. Zabit müəllim təklif etdi ki, səhərə kimi yatmıyaq. Səhər durub kəndi gəzdik. Daş döşəmələrlə düzəldilmiş dar küçələr, qədim mağaralar insanı valeh edirdi. Zabit müəllimlə əlaqədar xatirələrim çoxdur. Əfsuslar olsun ki, bu gün Zabit müəllim bizim aramızda yoxdur. Dünya fanidir. Hamımız bir gün bu fani dünyadan köçəcəyik. Əziz dostum sənin yoxluğun mənim üçün və səni sevən bütün dostlar üçün çox ağırdır. Ruhun şad olsun, qəbrin nurla dolsun. Tələbə Elxan İsgəndərov Sevimli müəllimim haqqında xatirə. İnsan dünyaya gələndə ovucu - əlləri sıxılmış olur: sanki baxın, yer-göy əlimin içindədir - deyir. Elə ki, alın yazısını, qismət payını başa vurur, onda əlləri açıq qalır. Elə bil deyir: baxın, özümlə heç nə aparmıram. Bu və ya digər cəhətlərə görə insanları da iki duyuma - sevgiyə, etinasızlığa uyğun gətirmək mümkündür. İnsan var, yaşayır. Boylu-buxunlu duruşu, görünüşü ilə sayılıb-seçilir. Amma dəyəri, xidməti, qeyrəti, vicdanı, şərəfi yadda qalmır. İnsan da var, əcəli çatanda, 88 vaxt yetişəndə, haqq dünyasına qovuşanda onun ölməz, unudulmaz xatirələri canlıymış kimi hər zaman göz önündə canlanır. Zabit müəllim də bax belə insanlardan idi. Universitetdə təhsil aldığım ilk gündən Zabit müəllimin ətrafındakı insanlara qarşı münasibəti insanda çox gözəl hisslər yaradırdı. Elə mənim bir gənc olaraq fəallığımın əsas səbəbkarı məhz Zabit müəllim olmuşdur. O nəinki mənə, mənim kimi bir çox gənclərə həmişə öz dəstəyini öz sevgisini əsirgəmirdi. Hələ sağlığında Zabit müəllim haqqında söhbətlərində istər müəllim istərsə də gənc tələbələr həmişə xoş fikirlər səsləndirirdilər. Onun adı çəkiləndə onunla bağlı xoş sözlər deməmək mümkün deyildi. Artıq adını çəkdiyimiz bu gözəl insan aramızda yoxdu. Ondan bizə qalan isə xoş xatirələr, bizlərə etdiyi yaxşılıqlar, yüksək insani keyfiyyətləri ilə daima yaddaşlarımızda qalacağını əminliklə deyə bilərik. Həqiqətən cəmiyyətimizin belə insanlara ehdiyacı var. Allahdan Zabit müəllimə rəhmət diləyirik. Yeri cənnətlik olsun. . . Unudulmaz insan. Biz əslində çoxdan bu yazını yazmalı idik,amma heç cürə ürək edib yaza bilmirdik.Sözün düzü,əslində necə və haradan başlayacağımızıda bilmirdik. Zabit müəllimin dediyi o gözəl sözlər,lazımlı məsləhətləti və şirin zarafatları hər birimizin ağlımızdadır.Onun haqqında biz keçmiş zamanda danışa bilmirik,çünki biz onun varlığını hər an hiss edirik.O müdrik insan,gözəl bir ağsaqqal idi.Biz hər hansı bir iş görməzdən əvvəl mütləq onunla məsləhətləşirdik. Zabit müəllim bizim hər birimizə həmişə bir ata kimi yanaşıb.Heç vaxt yadımdan çıxmaz,mənim atam rəhmətə gedəndə Zabit müəllim heç nə demədən məni bərk qucaqlayıb,saçımdan öpdü.O an elə bildim ki,atam ölməyib,hələdə sağdır.Zabit müəllimin simasında mənim bir atam var idi.Zabit müəllimin qəfil ölümü mənə hədsiz pis təsir elədi,sanki atamı yenidən itirdim.Zabit müəllim zarafatın da ciddiyyətində yerini bilirdi.Onun bizə zarafatla,tez-tez dediyi və bizim heç zaman unutmayacağımız bir sözü vardı:”Könlün ağrayır,bala?” Onun rəhmətə getdiyi günü heç birimiz yaddan çıxarda bilmirik,həmin gün fakültə,dekanlıq yasa bürünmüşdü,hər kəs danışmadan,için-için ağlayırdı.Üstündən 89 bir il keçsə belə biz hələ ürək eləyib onun otağına girə bilməmişik,hətta otağının yanından belə keçə bilmirik,onuin ölümünə hələdə inanmırıq.Əsrlər keçsə belə onun kimi insan yer üzünə bir daha gəlməyəcək. Zabit müəllim artıq dünyasını dəyişib,amma bizim ürəklərimizdə o daima yaşayacaq! Allah ona qəni-qəni rəhmət eləsin,qəbri nurla dolsun! Gülnaz Quliyeva,Səməngül Kərimova Dekanlığın işçiləri 90 Nuriyeva Esmira Pedaqoji fakültənin II kurs, 203- cü qrup tələbəsi, eyni zamanda qrup nümayəndəsi Unudulmaz Ġnsan Mən Nuriyeva Esmira Şamil qızı 2010- cu ildə Yardımlı rayon Anzov kənd orta məktəbini bitirərək Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin Pedaqo- gika fakültəsinə qəbul olmuşam. Bu fakültəyə daxil olmağıma baxmayaraq qəlbimdə az da olsa fakültəmə qarşı narazılığım var idi. Ancaq Zabit müəllimi tanıyana kimi... Mən əvvəlcə 101- ci qrupda oxuyurdum. Bir gün Zabit müəllim bizim qrupa dəlib 103- cü qrupa qrup nümayəndəsi seçmək istədiyini bildirdi. Onunla ilk tanışlığım elə o gün oldu. Məni yanına çağırıb: “Sən qrup nümayəndəsi ola bilərsən, sənin gözlərin iridi, ona görə də hər şeyi tez görərsən“ deyib, məni 103-cü qrupa qrup nümayəndəsi təyin etdi. Zabit Məmmədov bizim dekan müavinimiz idi. Zahiri görünüşcə çox cid- di görünməsinə baxmayaraq, daxilən çox mehriban, səmimi, zarafatcıl insan idi. O, eyni zamanda həm də filoloq idi. Çox xoşbəxtəm ki, Zabit müəllim mühazirəsini dinləmək mənə qismət olub. Mühazirəni çox səlis, anlaşıqlı tərzdə deyirdi. Orta məktəbdə oxuduğum vaxtdan məni maraqlandıran qaranlıq məqamları soruşurdum və çox sadə yolla məni başa salırdı. Ondan öyrənəcəyim çox şey var idi. Hamısını bir vərəqə yazmışdım ki, bu smestrdə Zabit müəllimdən soruşacağam. Bir gün mən rayonda olanda mənə zəng vurub Bakıya tez gəlməyini dedi. Yenə həmişəki kimi zarafatla: “ Esmira, axırda bir gün Yardımlı dağlarında itib qalacaqsan” dedi. Mən Bakıya gələndə artıq Zabit müəllim həyatda yox idi. Universitetə onunla görüşməyə gələndə onun otağının qarşısında “ Səni unutmayacağıq “ kəlmələrini oxudum. Sanki yuxudaydım. Mən hələ də Zabit Məmmədovun ölümünə inana bilmirəm. O, mənə çox əziz idi, çox yaxın idi. Mən Sizi həmişə qəlbimdə yaşadacağam. Mənə olan etimadlarınızı doğruldacağam. 91 Allah sizə qəni – qəni rəhmət eləsin, qəbriniz nurla dolsun əziz, Zabit müəllimim!... 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 Yüklə 0,63 Mb. Dostları ilə paylaş:
|