Kitab-ibrahim-esas Layout 1
Yüklə 4,35 Mb. Pdf görüntüsü
|
A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 124 işgüzarlığımı çox təriflədiyi üçün sınaq müddəti bitməmiş işə qəbul olundum və həmin ayın maaşını hamı kimi tam aldım. Beləliklə, İbrahimlə mən bir otaqda iş fəaliyyətimə başla‑ dım. Zaman keçdikcə İbrahimlə olan münasibətim iş yoldaşlı‑ ğından dostluğa çevrildi. İbrahim həyatda tanıdığım ən səmimi, dostluğa dəyər verən, insanlara doğru‑düzgün qiymət verən, hər kəsi anlayan idi… Mən ondan ilk gündən özümə qarşı hörmət gördüm. Kollektivimizdə qadın əməkdaşların sayı çox olsa da, İbrahimin işlədiyi otaqda qadın işçi yalnız mən idim. Deyirlər insan anadan olmamışdan əvvəl yazılır onun taleyi, bəlkə də İbrahimlə dost olmaq da varıymış qismə‑ timdə və beləliklə, bu gözəl insanla otaq yoldaşı olmaq mənə nəsib oldu. Ümumiyyətlə, elə bir əməkdaşımız yox idi ki, İb‑ rahimin xətrini bir qardaş kimi çox istəməsin, onunla bir otaqda işləmək arzusunda olmasın. İlk vaxtlar İbrahimin za‑ rafatlarından utanırdım. Təklikdə qalanda ona deyirdim ki, ay yeraz, o anekdotlarını danışanda denən mən otaqdan çıxım, Aqşindən, Rafiqdən utanıram. O da gülüb deyirdi: ‑ “Vallah, ay Səbiş, elə bilirəm otaqda 4 kişi otururuq, çünki səndə olan kişi qeyrəti indi, demək olar ki, bəzi kişilərdə yoxdu”... Amma çox vaxt məzəli anekdotlarına başlayanda, mənə baxıb deyirdi: ‑ “Ay çuşka, qulaqlarına nauşnik tax, uşaqlara anekdot danı‑ şım”. Mən də qulaqcıq taxıb mahnıya qulaq asırdım. Həm fik‑ rim kompüterdə olduğundan, həm də qulaqcıqla mahnı dinlədiyim üçün İbrahimin nə danışdığını eşitmirdim. Sadəcə başımı qaldırıb baxanda onun pəncərə tərəfdə dayanaraq si‑ qaret çəkdiyini və mənə əli ilə qulaqcığı çıxartmağımı işarə et‑ diyini görürdüm. Geri dönüb uşaqların gülməkdən qızarmış üzlərini görəndə başa düşürdüm ki, bizim yerazımız “çox ma‑ raqlı anekdot” danışıb yenə. A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 125 İşlədiyimiz 15 il ərzində İbrahimin necə mülayim, təmkinli, heç kimin xətrinə dəyməyən, kollektivdə böyük hörmət sahibi bir insan olduğunu hər gün daha çox başa düşürdüm. Çox iş‑ güzar, bir dəqiqə özünə rahatlıq verməyən, qaçaqaçda olan, məsuliyyətli idi İbrahim. Fikri ancaq oxumaq, savadını, bilgi‑ lərini artırmaq idi. Deyirdim – “Ay yeraz, oxumaqdan başında tük də qalmayıb, sən uje professorsan, onlar kimi keçəl oldun day, 3‑4 ilə dişlərin də tökülər” – “Eybi yox, professor olanda, vəzifədə olanda qəbuluma yazılacaqsan, mən də katibəmə de‑ yəcəm “gözləsin” – deyib ürəkdən gülürdü. Rus dilini tam öy‑ rənmək istəyirdi və mənə ‑ “Ay Səbiş, mənnən rus dilində danış” ‑ çaşıb birdən Azərbaycan dilində nəsə soruşanda, ‑ “Deməmişəm, mənnən rusca danış? Çox paxılsan, istəmirsən dili öyrənim. Bird ə ki, zəhmət olmasa, “Жёлтые тюльпаны” mahnısını qoy qulaq asım, sevirəm o mahnını” ‑ deyib qaşla‑ rını düyünləyirdi və həmin dəqiqəcə bu ciddiliyi əvəz edən üzündəki təbəssüm hamımızı güldürürdü. “Yaxşı, danışaq, Səbinənin oğlu Kənanın Universitetə qəbul olması münasibətilə təşkil olunmuş ziyafətdə A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 126 amma neynirsən, bu dilləri öyrənirsən, nəyinə lazımdır? ‑ de‑ yəndə həmişə belə cavab verərdi – “Sokrat demişkən, Nikoqda ne qovori “nikoqda”, bir gün lazım olar”… Nə oldu İbrahim, lazım oldumu? Bu qədər əziyyət çəkirdin, gecələr yuxusuz qalırdın, övladların ‑ Alı və Nizaminin üzündən ancaq gecə yarısı öpüb, onları ancaq yatarkən qoxlayırdın. Yalnız işləmək fikri ilə yaşayıb özünü bu qədər yormana dəydimi?.. Kollektivimizin ən şən, yumor hissi dolu, hamının uğuruna sevinən, problemlərimizi dinləyən, diqqətlə qulaq asıb kömək edən, ağıllı məsləhətlər verən bir insan idi. Lakin öz problem‑ lərini heç kəsə bildirməzdi. Onun uzaqgörənliyi məni heyran edirdi. Şənliklərimizin tacı olan İbrahim, heç kəsin şad günün‑ dən geri qalmırdı. Onunla toya getmək bizim üçün ayrıca bir zövq idi, çünki musiqi səslənən kimi kollektivi ayağa qaldırır, ortalıqda rəqs edir və bizi bir‑bir rəqsə dəvət edir, toy yiyəsi qədər sevinib şənlənirdi. İşdə nə olursa olsun, nə qədər gərgin, əsəbi oluruqsa olaq, İbrahim otağa daxil olanda hamı problemini bir anlıq da olsa unudurdu, çünki onun üzündəki təbəssüm hər bir gərginliyi aradan qaldırırdı. Bilmirəm niyə, amma o, həddən artıq çox si‑ qaret çəkirdi. – “Ay İbrahim sən nə qədər siqaret çəkirsən, bəs‑ dir də, boğuldum otaqda, bu qədər çəkmək ziyandır sənə…. – Əşiiii, 50 yaş yaşayım, bəsimdi... Vallah ay Səbiş, elə yorğu‑ nam, dincəlmək istəyirəm…. – Siqaret çəkməklə dincəlirsən? Ailənlə bir yerdə get istirahət et, onlar da sənin bu mübarək üzünü görsünlər, bir gün ayılacaqsan ki Əli evlənir, Nizami Universitetə qəbul olub, sən isə rus, ingilis dili öyrənirsən. O isə gülərək belə cavab verdi – “Dayan, dayan, həmin univer‑ sitetdə rektor olajam, sən də gəlib dejəcəksən ki, nəvəm az bal yığıb ay İbo, neynəyək?..” İbrahimin “odnoklassnik” səhifəsi vardı, profil şəklini A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 127 görüb pis oldum, ‑ “Ay yeraz, bu nədi, elə bil başdaşı şəkli qoy‑ musan. Yığışdır bu şəkli, normal şəkil qoy” ‑ dedim – O isə cavabında ‑ “Ay çuşka, bu şəkli özüm düzəltmişəm, mən öləndə bunu başdaşıma qoyarsız”... – “Aaaaa, bəs oğlum Kə‑ nanın toyunda iştirak etməyəcəksən? Bəs deyirdin, yerazları bəyənmirsən, qoy Kənan universiteti bitirsin, mən yeraz onu yaxşı yerə işə düzəldəjəm... Nooldu? Nə tez ölmək fikrinə gəl‑ din, elə çey yoxdur, demisən, eləməlisən” – deyə zarafat etdim. “Dəlisən, mən ölənə kimi Kənanın uşaqları universitetdə oxu‑ yar, tak şto narahat olma. Kənanın toyunda bilirsən nə qədər rəqs edəjəm, özü də yeraz mahnılarıyla, sən də mənnən yeraz mahnısı oynayacaqsan” – deyib həmişəki kimi ürəkdən qəh‑ qəhə çəkdi. İbrahimlə mən həmişə bir‑birimizin ləhcəsinə sa‑ taşırdıq. O telefonda danışanda «Hələ baxxx…” sözüylə danışığına başlayırdı. Mən də həmişə ona gülərdim – «Ay yeraz, hara baxsın, o telefondadı, heç olmasa denən, hələ eşit… Səbinənin oğlu Kənanın Universitetə qəbul olması münasibətilə təşkil olunmuş ziyafətdə Yüklə 4,35 Mb. Dostları ilə paylaş:
|