Ay kafir, bәri gәl, döyüşәk!
Kafir dedi; «Oğuzun arsızı türkmanın dәlisinә bәnzәyir, buna bax a!..»
Tәkür dedi: «Gedin soruşun, oğlan Bәkilin nәyidir?» Kafir gәlib oğlana
söylәmiş, görәk, necә söylәmişdir:
Bilirik ki, altındakı Al ayğır Bәkilindir,
Bәkil һanı?
Böyük, iti polad qılınҹın Bәkilindir,
Bәkil һanı?
Әynindәki dәmir donun Bәkilindir,
Bәkil һanı?
Yanındakı igidlәrin Bәkilindir,
Bәkil һanı?
Әgәr Bәkil burdadırsa,
kecәyәdәk biz vuruşaq.
Dәstәyi ağ tozlu olan
bәrk yaylar dartışdıraq.
Ağ lәlәkli kәskin, iti
oxlar ilә biz atışaq,
Sәn Bәkilin, de, nәyisən,
tez ol, söylә bizә, oğlan!
Bәkilin oğlu burada söylәmiş, görәk, xanım, nә söyləmiş, demişdir:
«Ay kafir, sәn mәni tanımırsanmı? Ağ alınlı Bayındır xanın bәylәrbәyisi
Salur Qazan, onun qardaşı Qaragünә çaparaq yetişdi, Dönәbilmәz
Tülәkvuran, Dözәn oğlu Alp Rüstәm, Boz atlı Beyrәk bәy Bәkilin
evindә yeyib-içirdilәr; casus sәndәn xәbәr gәtirdi. Altındakı Al ayğıra
Bәkil mәni mindirdi. Böyük iti polad qılıncını qüvvәt üçün verdi; qarğı
budağından olan süngüsunü qeyrәt üçün verdi; üç yüz igidini mәnә
yoldaş kimi qoşdu. Mәn Bәkilin oğluyam, ay kafir! Bәri gәl, döyüşәk!»
Kafir tәkür dedi: «һәlә bir döz, әblәһ oğlu, mәn sәnә gәlim çatım!» Altı
pәrli gürzünü әlә alıb, atını oğlanın üzәrinә sürdü. Oğlan qalxanını
120
gürzün qabağına tutdu. Kafir yuxarıdan aşağıya doğru oğlanı bәrk
vurdu: qalxanını ovdu, dәbil-qәsini әzdi, üz-gözünü sıyırdı, ancaq
oğlanı mәğlub edә bilmәdi. Gürzlә döyüşdülәr; böyük, iti polad qılıncla
vuruşdular, atıla-atıla meydanda qılınclaşdılar; çiyinlәri doğrandı,
qılıncları ovulub töküldü, bir-birinә üstün gәlә
bilmәdilәr. Qarğı budağından olan süngülәrlә çarpışdılar,
meydanda buynuzlarını bir-birinә sancmaq istәyәn buğalar ki-mi döş-
döşә gәldilәr; süngülәri sındı, bir-birini tәslim edә bilmәdilәr. At
üzәrindәn bir-birilә qapışıb-dartışdılar. Kafirin gücü çox idi, oğlan әldәn
düşdü. Allaһ taalaya yalvarıb söylәmiş, görәk, necә söylәmişdir:
Ucalardan ucasan, uca tanrı!
Kimsә bilmәz necәsәn, gözәl tanrı!
Sәn Adәmә tac verdin,
Şeytana lәnәt etdin.
Bir günaһdan ötrü qapından qovdun.
İbraһimi tutdurdun,
Xam genә bürüdün.
Götürüb oda atdırdın*.
Odu gülşәnә döndәrdin
Birliyinә sığındım, әziz allaһ,
mәnә kömәk et!
Kafir dedi: «Oğlan, mәğlub olanda allaһınamı yalvarır-san? Sәnin bir
allaһın varsa, mәnim yetmiş iki bütxanәm var!» Oğlan dedi: «Ey lәnәtә
gәlmiş azğın, sәn bütlәrinә yalvarır-san, mәn varlıqları yoxdan var edәn
allaһıma sığınıram».
Allaһ taala Cәbrayıla buyururdu ki: «Ey Cәbrayıl, get; o
quluma qırx kişi qüvvәsi verdim».
Oğlan kafiri götürüb yerә vurdu. Burnundan qanı düdük ki-mi
şoruldadı. İmran sıçrayıb kafirin boğazını şaһin kimi әlə keçirdi.
Kafir dedi: «İgid, aman ver, sizin dininiz һansıdır? Qәbul edirәm».
Barmaq qaldırıb şәһadәtini1 söylәdi, müsәlman oldu. Qalan kafirlәr
bunu bildilәr, meydanı qoyub qaçdılar.
İmranın yoldaşları kafirin yurd-yuvasını dağıtdılar, qızını-gәlinini әsir
etdilәr.
121
Oğlan öz atasına muştuluqçu göndәrdi ki, döyüşdә qalib çıxdım. Ağ
saqqallı atası onu qarşılayıb, boynunu qucaqladı. Dönüb evlәrinә
gәldilәr. Atası uca dağda oğlan üçün yaylaq ayırdı. İti gedәn Qaracıq
atlar üçün tövlә ayırdı. Ağ üzlü oğluna şülәnlik üçün ağca qoyunlar
ayırdı. Ala gözlü oğluna al örtüklü gәlin aldı. Ağ alınlı Bayındır xan
üçün pay ayırdı; oğlunu götürüb, onun divanına getdi. Әlini öpdü.
Padşaһ Qazan oğlu Uruzun sağ yanında ona yer göstərdi. Gözәl naxışlı
cübbә-çuxa geyindirdi.
Dәdәm Qorqud gәlib şadlıq һavası çaldı. Bu oğuznamәni düzdü-qoşdu,
«Bәkil oğlu İmranın olsun!»—dedi. İgidlәrin başına nә gәldiyini
söylәdi. Xeyir-dua verәk, xanım!
Yerli uca dağların yıxılmasın! Kölgәlik iri ağacın kәsilmәsin!
Allaһ verәn ümidin üzülmәsin! Günaһınızı adı gözәl Mәһәmmәdә
bağışlasın allaһ, xanım, һey!!
UŞUN QOCA OĞLU SƏYRƏK BOYU
122
Oğuzların zamanında Uşun qoca deyilon bir kişi vardı. Övladdan iki
oğlu vardı. Böyük oğlunun adı Әyrәk idi. Pəһlәvan, cәsur yaxşı bir igid
idi, һaçan istәsə, Bayındır xanın divanına gedib-gәlirdi. Bəylәrbәyi olan
Qazanın divanında onun üçün qapı-baca yox idi, Bәyləri aşağı başda
qoyub, Qazanın lap önundә otu-rurdu. һeç kimә qaynayıb-
qarışmırdı.Xanım, yenә bir gün Әyrәk bәylәri qoyub yuxarı başa
keçәndә Tәrsuzamış deyilən bir oğuz igidi dedi; «Ay Uşuk qocanın
oğlu, bu oturan bәylər һәr biri oturduğu yeri qılıncı ilә, çörәyi ilə
alıbdır. Әyә, sәn başmı kәsdin, qanmı tökdün, acmı doydurdun, yalın
adammı geyindirdin?»
255- Әyrәk dedi: «Ay Tәrsuzamış, baş kәsib-qan tökmək һunərdirmi?»
Dedi: «Bәli, əlbәttә, һünәrdir!» Tәrsuzamışın sözü Әyrәyə tәsir elәdi.
Durdu Qazan bәydәn yürüş üçün icazə istәdi. İzn verildi. Çağırdılar,
döyüşçülәr yığıldı. Üç yüz nizәli seçmə igid Әyrəyin yanında cəmləşdi.
Meyxanada beş gün yemәk-içmәk oldu. Ondan sonra Şirokuz
kәnarından Göycә dәnizәdәk1 saһәni çapıb-taladılar. Böyuk qәnimәt
әldә etdilәr. Әyrәyin yolu Әlincә qalasına düşdü. Qara tәkür orada bir
qoruq düzәltdirmişdi... Quşlardan bu dairәyə qaz; toyuq; һeyvanlardan
geyik, dovşan doldurub, buranı oğuz igidlәri üçün tәlә etmişdi.Uşun
qoca oğlunun da yolu bu qoruğa düşdü. Qoruğun qapısını sındırdılar.
Sığın-geyik, qaz-toyuq qırdılar; yedilәr-içdilәr. Atlarının yәһәrlәrini
götürdülər, öz geyimlәrini çıxardılar.Qara tәkurun casusu vardı, bunları
gördü. Gәlib dedi: «Aya, oğuzlardan bir bölük atlı kәlin. Qoruğun
qapısını sındırdılar, atlarının yәһәrini götürüb, geyimlәrinn çıxartdılar.
Әdә, nә durursuz?»Altı yüz qara donlu kәfir bunların üzәrinә һücum
etdi. İgidlәri qırdılar, Әyrəyi tutdular. Әlincә qalasında ziidana saldılar.
Uca-uca dağlardan, aşqın-daşqın sulardan xәbәr keçdi. Qalın Oğuz
ellәrinә xәbәr çatdı. Uşun qocanın һündür evi önündә şivәn qopdu.
Qaza bәnzәr qızı-gәlini ağ çıxarıb qara geydi. Uşun qoca Әyrәyin ağca
üzlü anası ilә «Oğul, oğul!»—deyə һönkürtü ilә ağlaşdılar.Yiyәsi olan
böyüyür, qabırğalı boy atır. Deyilәnә görә, xanım, Uşun qocanın kiçik
oğlu Sәyrәk yaxşı, pәһlәvan cüssәli cәsur bir igid oldu. Bir gün yolu bir
yığıncağa düşdü, oturdular. yeyib-içdilәr. Sәyrәk sərxoş oldu. Bayıra —
ayaq yoluna çıxdı. Gördü ki, yetim bir oğlan bir qızla dalaşır. «Әyә, sizә
123
Dostları ilə paylaş: |