277
bilən Vidadiyə məhz bu müstəvidədə müraciət olunması bir
səbəbdir. Ən başlıcası isə bir böyük şairin bir böyük şairə
müraciəti məsələsidir ki, məhz hansısa mənsəb sahibinə,
hökmdara, nüfuzlu bəyə, xana yox və ya bir başqasına yox,
Vidadiyə olurdu. Çünki Vidadi xalqın döyünən ürəyi idi, dünya
işlərindən daha çox halı idi. Burada əqrəbalıqdan şairliyə qədər
ciddi səbəb və cavablar özünə yer alır.
Ey Vidadi, gərdişi-dövrani-kəcrəftarə bax!
Ruzigara qıl tamaşa, karə bax, girdarə bax!
Q.Təbrizi, X.Şirvani, N.Gəncəvi, Z.Şirvani, A.Ərdəbili,
Ə.Təbrizi, M.Füzuli, Fədai, Məsihi və s. onlarla, yüzlərlə
sənətkarlarımız öz əsərlərində hökmdarları ədalətə, xeyirxah-
lığa, rəiyyətlə doğru münasibətlərin qurulmasına çağırış
xarakterli əsərlər yazmışlar. Nizaminin “Xəmsə”si bu müdrik-
liklə, çağırışla doludur, lakin siyasi coşqunluq gəldiyi
məqamlarda bunlar yada düşmür və görünmür. Faciənin baş
verməsindən sonra isə gec olur. Məhz Vaqif də Qarabağ
xanlığı timsalında baş verənləri yazıya gətirir. Azərbaycan və
dünya ədəbiyyatının əzəməti sonsuzluqla ölçülən abidəsini
yaradır.
M.P.Vaqifə qədər M.V.Vidadi “Bax” rədifli tarixi
mənzuməsini yazmışdır. Vaqiflə Vidadinin “Bax” rədifi
üzərində düzüb qoşduğu bu nümunələr hər birisi o dövrün
siyasi mənzərəsini, hakimiyyət və mənəm-mənəmlik iddialarını
aydınlaşdırmaq, xalqın zillətini anlamaq üçün lazımı qədər
material verir. M.V.Vidadi könlünə müraciətlə “gək könül, bir
ibrət al bu gərdişi dövranə bax” deyirdi. Vaqif isə xeyli
sonralar Vidadiyə müraciətlə “ey Vidadi, gərdişi dövrani-
278
kəcrəftarə bax” deyirdi. Əlbəttə burada Vaqif deyimin
özünəməxsus formasını ustadı Vidadi təsirində olmaqla və
ondan yararlanmaqla tapmış; Vidadi müxəmməs üstündə bədii
düşüncəsini nizamlamışdırsa, Vaqif qəzəl formasında vəziyyəti
yazıya gətirmişdir. Vaqif məhz xalq şeirindən, sazdan, elat
həyatında olandan ədəbiyyata gəlməklə dayanmamış, eyni
zamanda oradan mühitin aparıcı xəttini təşkil edən əruz
vəznində yazıb yaratmaya da meyil etmişdir. Daha doğrusu, öz
şeirləri ilə klassik ənənəni də zənginləşdirmişdir. Vaqifin
klassik üslubdan imtina etməsi və bütün yazdıqlarını heca
vəznində yazması mövcud vəziyyət üçün düz də olmazdı. Heç
buna zərurət də yoxdu. Ancaq Vaqif bu formada yazmaqla
qəzəlin texnologiyalarında islahat aparmış və onun mövzu
xətlərini xeyli dərəcədə genişləndirmişdir. Düzdür, N.Gəncəvi
qəzəllərində bu genişlənmə bir qədər zəif göstərsə də, İ.Nəsimi
buna şeirləri ilə xeyli rəvac vermişdi. M.P.Vaqif isə həmin
genişlənməni, məzmun sərhədlərini, eləcə də təsəvvürləri xeyli
dəyişmiş və bu məsələdə nümunə olmuşdur. Məhz ən ağrılı, ən
çətin vəziyyətdə “Bax” qəzəlini yazması və vəziyyəti ifadə
üçün bunu seçməsi təsadüfi deyildir.
M.V.Vidadinin “Bax” rədifi üstündə yazdığı tarixi
mənzuməsi Şəki xanlığında baş verən hadisələrlə bağlıdır.
“Vidadi Hüseyn xan Müştaqdan başqa, XVIII əsrdə yaşamış
Azərbaycan xanlarından Fətəli xan, Hacı Məhəmməd xan və
başqalarının adlarını çəkir, onlardan danışır. Həm də əsrin
kütləvi qırğın və fəlakətlərini xanlardan bu və ya başqasının
adına yazır, onları günahlandırır. Şairə görə, köhnəpərəst, mal-
dövlət və rəyasət düşkünü olan xanlar öz şəxsi mənafeyi
naminə doğma vətəni, el-obanı satmağa hazır olan dönük,
satqın adamlardır. Onların məqsədi, amalı “su yerinə qan
279
axıtmaq” və minlərlə həmvətənlərin üzərində öz səadətlərini
qurmaqdır. Əsərdə belə feodallardan biri Hacı Əbdülqadir
xandır. O, hakimiyyəti öz əlinə almaq üçün öz nəslinə düşmən
olan xanlarla ittifaq bağlayıb doğma qardaşı oğlu Hüseyn xan
Müştaqı öldürtdürür ” ( 83, 582). Bu hadisə orta əsrlər
məngənəsində sıxılan xalqın hansı əzablardan keçdiyini anla-
maq üçün kifayətdir. Ona görə də M.V.Vidadi bunu “ibrətlə
bax” kimi uğurlu formada təqdim etmək yolunu tutmuşdur.
Gəl, könül, bir ibrət al, bu gərdişi-dövranə bax,
Cami-heyrətdən dəmi-məxmur olub məstanə bax,
Tut təfəkkür damənin bir dəm dili-heyranə bax,
Kimsəyə qılmaz vəfa bu dəhri-bipayanə bax,
Olma məmuruna rağib, axiri viranə bax. (91, 64)
Hələ XII əsrin görkəmli sənətkarı X.Şirvani “Mədain
xərabələri” timsalında bunları təfsilatlı şəkildə təqdim edirdi,
eyni zamanda Mədain xərabələrini tarixin ibrət aynası
adlandırırdı. Ancaq nədənsə insan xislətinin mürəkkəbliyi,
qurmaqdan çox dağıtmağa meyilliliyi, müstəbidliyi normal
düşünməyə imkan vermir.
İbrətlə bax, ey könül, bu aləmə, gəl, bir an,
Eyvani-Mədaini ayineyi-ibrət san.
Dəcləylə güzar eylə bir dəfə Mədainə,
Bir Dəclə də sən gözdən torpağına tök nalan. (53, 361).
Bu üç poetik mətn, X.Şirvaninin “Mədain xərabələri”,
M.V.Vidadinin “Müsibətnamə”si, M.P.Vaqifin “Bax” qəzəli
eyni müstəvidə tipik tarixi olayı, ayrı-ayrı zaman kəsiyində baş
280
verənləri əks etdirir. Bu şeirdə “müəllif cahan hadisələrinin
ağlagəlməz, gözlənilməz gedişatından ibrət almağa, zalımın
zülmünün yerdə qalmayacağına inam bəsləyən” (17, 732)
təsəvvürə hesablanmışdır. Onu da əlavə edək ki, burada bir
istiqamət ibrətə, nəsihətçiliyə, nəticə çıxarmağa yüklənmişdir.
Vaqif
tarixin
dərinliklərindən
gələn
amansızlıqların,
müstəbidliyin XVIII əsrdə bir faktını öz taleyində yaşamış və
həmin həyəcanı, psixoloji gərginliyi “saxlayan məzlumu
zalimdənin”, daha doğrusu, Böyük Yaradanın əli ilə qurtulur.
Əhli-zülmü necə bərbad eylədi bir ləhzədə,
Hökmü adil padişahi-qadirü qəhharə bax!
Sübh söndü şəb ki, xəlqə qiblə idi bir çıraq,
Gecəki iqbalı gör, gündüzkü idbarə bax!
Taci-zərdən taki ayrıldı dimaği-pürqürür,
Payimal oldu təpiklərdə səri-sərdarə bax! (89, 145)
M.P.Vaqifin dünyagörüşünə, həyat fəlsəfəsinə dayananlar
bir isitqamətdə onun taleyi ilə bağlanır və “Bax” qəzəli
bütünlükdə tale məsələsindən əlavə hökmdar // şair
məsələsində bir növ etnosun ağrılarına, hansı çətinlikləri yaşa-
dığına hesablanır. Mətnin poetik sistemi, daxili harmoniyası,
bədii fiqurların simmetriyası bizə bir bütöv olaraq real
mənzərəni çatdırır. Vaqif tarixi bir olayı, həm də tipik olanı
özünəməxsus bir formada, bəlkə də heç kəsin düşüncəsinə
gəlməyəcək strukturda təqdim etmiş və bədii sferaya söz
deməyin bu formulunu da göstərmişdir. Mətnin daxili
simmetriyası, fonosemantizmi bizə əsas verir ki, janrın özünün
Dostları ilə paylaş: |