Mən həyata geciKMİŞƏM…
Yüklə 0,99 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- “Çətin zamalarda hər cür kiçik bir kömək ehtiyacı olanlar üçün böyük mənə- vi dəyərə malikdir və heç zaman yaddan çıxmır”
- XƏZƏR VƏ DƏNİZ… Öz sonumu gətirmişəm, Ölüm adlı ətirmişəm, Bir gün deyil, bir ömürlük
185 ki, sanki ölümü yaxınlaşan ağır xəstə idi. Bir neçə dəqiqədən sonra Nihad əlinə Rəşadın yazdığı yeni dəftəri aldı və vərəqləməyə başladı. Burda mündəricat olmur, amma, yenə maraqlı bir ad axtarırdı ki, gözünə inanılmaz bir ad sataşdı: Səhra çiçəyi… Bilirsən, səhrada heç çiçək olmur? Səhralar heç zaman yağış gözləmir. Bunları deyərək o uzaqlaşıb, Hələ də, heç yerdə gözümə dəymir. Dörd fəsil ötübdü, gündən bu günə, Mən xoşbəxt deyiləm, amma, evliyəm. Son görüş onları mənə deyəndə, Nə demək istədi artıq bilirəm. Səhra gözlərimə yağış yağmadı, Xoşbəxtlik apardın, məndən o gediş, Əlimdə təsəlli səhra çiçəyi, Heç zaman olmuyan bir ümid imiş. 186 Bir dayan desəydim sən dayanardın, Artıq mən bilirəm nələr çəkirsən. İndi sən hardasa uzaq bir yerdə, Bəlkə də səhraya çiçək əkirsən. Nihad bir anlıq Dənizə verdiyi səhra çiçəyini xatırladı. Artıq o bilirdi ki, səhrada çiçək olmur və bu bir yalandı. Rəşadın bunu yazması ya təsadüfdü ya da məqsəd. Təsa- düflər zərurətdisə və məqsədlər planlıdırsa, indi o yenə bir suala qapıldı. Həyatda təsa- düf deyilən bir şey yoxdur. Təsadüflər tə- biətin kələyidir. Bunu ona Dəniz deyib ya sadəcə Rəşad bilməyərəkdən yazıb? O qədər sual vardı ki, indi bunlara cavab tapmaq Pentaqona girməkdən çətin idi. Ni- had əlinə televizorun pultu tez-tez kanalları dəyişirdi ki, yeni məlumatlardan xəbər tut- sun. İndi birinci məsələ Orxan və ailəsinin Bakıya gətirilməsi, dəfn olunması idi. Nihad qalxıb vanna otağına keçdi, təmizləndi və evdən çıxdı. Yolda müdirə də zəng etdi və hadisədən xəbərdar 187 olub-olmadığını soruşdu və Orxanın atası- nın evinə tərəf yollandı ki, mənəvi dəstək olsun. “Çətin zamalarda hər cür kiçik bir kömək ehtiyacı olanlar üçün böyük mənə- vi dəyərə malikdir və heç zaman yaddan çıxmır” Nihad müdirlə Orxanın atası Fazilgilin evinin yaxınlığında görüşdülər: -Salam Nihad, necəsən balam? -Salam Qərib müəllim. Necə olum axı, siz deyin. -Eşitdim olanları, başın sağ olsun. Nə edə bilərik ki? Yazılan nə etsin ki, yazan belə yazıb? Hər ikisinə Allah rəhmət eləsin. Son qəmin olsun. İndi də Orxan. Necə yaxşı oğlan idi. Atası Fazillə çoxdandı ki, yaxın dost idik. Bax elə səninlə Orxan kimi. Hə- qiqətən əla bir övlad böyütmüşdülər. Evin tək oğlu olsa da, ərköyün deyildi, danışığı- nı, oturub-duruşuğunu bilən çox mədəni bir insan idi. İndi sən məndən yaxşı tanıyardın Orxanı, az olmuşdu tanıdığın, amma, idarə sizin dostluğunuzdan 188 danışırdı. -Allah rəhmət eləsin. Qızıl oğlan idi. Həyatı az, amma, mənalı oldu. Onun da həyatı yarımçıq qaldı. Yaxşı keçin öndən qalxaq. Mən tanımıram evlərini. -Vallah nə deyəcəyimi də bilmirəm. -Nə desək onsuzda olan olub. Geri qa- yıtmıyacaqlar Qərib müəllim. -Haqlısan Nihad, yaxşı gəl. Artıq sabah açılmışdı. Gecənin yarı- sına qədər Orxanın atasının yanında qalıb onlara dəstək olan Nihad, hava limanında idi. Orxan və ailəsinin cəsədləri gətirilirdi. Bütün gecəni ağlayan Fazil kişi də yanında idi. Anası Ülviyyə də gəlmək istəmişdi, amma, icazə verməmişdilər. Qumralın ailə- sindən də demək olar ki, hamı orda idi. Cəsədlər gəldi, qəbristanlığa yola düşdülər. Artıq hər şey demək olar ki, bitmək üzrə idi. Yasın ikinci günü idi. Orxanın ata- sının Nihada o qədər canı isinmişdi ki, ona oğul deyirdi. Hər işi demək olar ki, Nihad görmüşdü. Bütün yas boyu heç beş dəqiqə 189 oturmağa vaxt olmayan Nihad arada vaxt tapan kimi bir stul çəkib əyləşir, tez-tez Dənizin nömrəsini yığırdı. Amma, heç bir nəticə yox idi. Nihad Orxanın Opel markalı avtomobilini Fazil kişiyə geri qaytarsa da, Fazil kişi geri götürməmiş və onu sənə Orxan verib və ancaq o ala bilər demişdi. Nihad bu qədər səmimi bir insanı tanı- dığına çox sevinmişdi. Yasın son günü idi, hər kəs dağılış- mışdı. Qəbristanlığa getmiş, ölənlərə fati- hələr vermiş və qayıtmışdılar. Nihad yas- dan sonra da Fazil kişi və Ülviyyə xanımla maraqlanmış və hər nə lazım olsa, onu ax- tarmalarını demişdi. Qərib müəllim də Fazil kişiyə bu dar günündə yaxşı dəstək olmuş- du. Nə də olsa köhnə dostlardı. 190 XƏZƏR VƏ DƏNİZ… Öz sonumu gətirmişəm, Ölüm adlı ətirmişəm, Bir gün deyil, bir ömürlük, Mən həyata gecikmişəm. Artıq yasın bitdiyi üç gün olmuşdu və Nihad evən çölə çıxmamışdı. Dənizdən bir xəbər yoxdu. Nihad get-gedə daha da çəkil- məz olan bu həyatdan çox sıxılmışdı. Heç bir məntiqi izahatın tapa bilmirdi Dənizin yoxa çıxmağının. Saat 13: 13-ü, tarix 28. 04. 2010-u göstəriridi. Bir ayda altı yaxın insanın ölümü. Bu hansı məntiqə sığışası haldı? Və ölənlərin hamısı bir sirlə gömülmüşdü. Saat əqrəbləri dəli kimi çevrəni fırlandıqca Nihad əlləri ilə telefonu bərk-bərk sıxmış, gözləri yolda qal- mışdı. Bəlkə gələr, bəlkə yazar, bəlkə xəbər edər deyə. Hər cümlənin əvvəlinə yapışan bəlkələr boş bir ümiddi. Artıq saniyələr dəqi- qələrə, dəqiqələr saatlara, saatlar da günlərə çevrilmişdi. Amma, heç bir xəbər yoxdu Də- nizdən. Nihadın üz-gözünü tük basmış, elə Yüklə 0,99 Mb. Dostları ilə paylaş:
|