292
A.Mütəllibovu təyin etdi. Tarixin
bu məsuliyyətli dövründə AXC
artıq xalqa rəhbərlik edə bilmədi. Azərbaycan SSR Ali Sovetinin
sessiyası mayın 19-da prezident vəzifəsi təsis etdi və A.Mütəl-
libovu bu vəzifəyə seçdi. AXC-nin qeyri-ardıcıl mövqeyini görən
xalq bu təşkilatdan uzaqlaşmağa başladı.
H.Əliyev 1990-cı il iyulun 20-də Bakıya gəldi. İqtidar onun
Bakıda qalmasına imkan vermədi və o, Naxçıvana getdi. Sentyabrda
H.Əliyev Azərbaycan SSR və Naxçıvan MSSR Ali Sovetlərinə de-
putat seçildi.
1990-cı il noyabr sessiyasında
Muxtar Respublika
adından
“Sovet sosialist” sözü götürüldü. Muxtar Respublika Ali
Soveti Ali Məclis adlandırıldı.
Noyabrın 21-də Ali Məclis 20 yan-
var hadisələrinə düzgün siyasi qiymət verdi, günahkarlar ifşa edildi
(45, s. 86-88).
1991-ci il fevralın 5-də Azərbaycan SSR Ali Soveti
sessiyasının qərarı ilə
ölkə “Azərbaycan Respublikası” adlan-
dırıldı. Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin üçrəngli bayrağı dövlət
bayrağı kimi təsdiq olundu.
SSRİ-nin saxlanılması referenduma çıxarıldığı zaman H.Əli-
yev onun əleyhinə çıxdı.
1991-ci il martın 17-də SSRİ-nin saxla-
nılması ilə əlaqədar
referendum keçirildi. Səsvermə saxtalaşdırıldı.
Naxçıvan MR əhalisi referendumda iştirak etmədi.
Sentyabrın 8-də
Respublikada keçiriləcək prezident seçkilərində H.Əliyevin qələbə
çalacağından ehtiyatlanan A.Mütəllibov konstitusiyaya
prezident-
liyə namizəd üçün maksimum yaş senzi daxil
etdi və bu səbəbdən
seçkilərdə öz qələbəsini təmin etdi.
3. Güney Azərbaycanı İran İslam inqilabı
və ondan sonrakı dövrdə
1977-ci ilin payızından etibarən Cənubi Azərbaycanda bir
sıra çıxışlar başladı. Ən iri tələbə çıxışı Cənubi Azərbaycanda Milli
hökumətin yaranmasının ildönümü günü münasibətilə olmuşdu.
1978-ci ilin yanvarında Qum şəhərində Konstitusiya prinsiplərinə,
qaydalarına riayət olunması, şahlığın ləğv edilməsi tələbi ilə nü-
mayiş keçirilmişdi. Qumdakı hadisələrin 40-cı günü,
fevralın 18-də
293
Təbriz şəhərinin din başçılarının əhaliyə müraciəti təbrizliləri ayağa
qaldırdı. 100 min nəfərin iştirak etdiyi çıxış baş verdi. Hökumət
nümayişçilərin üzərinə nizami ordu hissələri göndərdi.
Dinc etiraz
nümayişi mövcud quruluşa qarşı üsyana çevrildi. Bunu
29 bəhmən
üsyanı adlandırırlar. Şah
fevralın 19-da Təbrizə başqa şəhərlərdən
əlavə nizami hərbi dəstələr göndərdi. Lakin qüvvələr bərabər
olmadığından üsyan qəddarlıqla yatırıldı (35, s. 58-59).
Antişah və antiimperialist hərəkat olan
1978-1979-cu illər
İran inqilabının sosial-siyasi mahiyyətini əslində elə
18 fevral
Təbriz üsyanı müəyyən etmişdi. Təbriz üsyanı Pəhləvi monarxi-
yasına zərbə vuran ilk xalq çıxışı idi.
Təbriz üsyanından sonra
mart ayının 29-30-da Tehran, İsfa-
han, Məşhəd, Əraq, Qum, Təbriz, Zəncan və b. şəhərlərdə, may
ayında baş vermiş çıxışlar İranın 20-dən çox şəhərini əhatə et-
mişdi. Həmin ilin
sentyabrından inqilabın II mərhələsi başlandı.
İlk çıxışlar
sentyabrın 7-də ölkənin 12 şəhərində, o cümlədən Təb-
rizdə
kütləvi xarakter aldı.
Sentyabrın 8-də, cümə günü hakimiy-
yətin nümayiş iştirakçılarını gülləbaran etməsi onları öz yolundan
döndərə bilmədi.
“Qanlı cümə günü” adını almış həmin gün əha-
linin şaha qarşı qəzəb və nifrətini daha da artırdı (12, s. 219).
Neftçilərin
noyabr ayında həftəlik,
daha sonra isə 1978-ci
ilin dekabrından 1979-cu il fevralın əvvəllərinədək davam etmiş
aramsız
ümumi tətili şah hakimiyyətinə ağır zərbə vurdu və inqi-
labın taleyini həll etdi. Şah
1979-cu il yanvarın 16-da İrandan
qaçdı.
Fevralın 16-da şahpərəstlərin son tör-töküntüləri Təbrizdə və
Cənubi Azərbaycanın başqa şəhərlərində də tamamilə zərərsizləş-
dirildi, nəzarət xalqın əlinə keçidi.
Beləliklə,
1979-cu il fevralın 11-də Tehranda qələbə çalan
inqilab
fevralın 16-da Cənubi Azərbaycanda başa çatdırıldı.
1978-1979-cu illərin İran inqilabı dövründə azərbaycanlılar
25
min nəfərə yaxın
qurban verdilər (12, s. 220).
Antişah və antiimperialist inqilab
1979-cu il fevralın 11-də
qələbə ilə başa çatdıqdan sonra həmin millətlər milli muxtariyyət
alacaqlarını gözləyirdilər. Lakin qələbənin ilk günündən hakimiyyət
294
sükanını ələ alan
Ayətullah Xomeyni tərəfdarları ümumxalq rəy
sorğusu ilə
1979-cu il aprelin 1-də İran İslam Respublikası (İİR)
elan etməyə nail oldular.
Yeni hökumət torpaq, işsizlik məsələsini
həll edə bilmədi. İran İslam Məclisi
torpaq islahatı haqqında
qanunu qəbul etsə də (
sentyabr 1981), dövlət bu qanunu həyata
keçirməkdə aciz oldu. Çünki islahata şamil olunan torpaq sahələ-
rinin çoxu varlı ruhanilərin, Məclis vəkillərinin, yüksək vəzifə
sahiblərinin mülkiyyətində idi. Elə bu səbəbdən İİR rəhbərliyi
işsizlik problemini də həll edə bilmədi.
Ölkə yavaş-yavaş bu vəziy-
yətdən çıxdı və İran-İraq müharibəsinin (1980-1988) vurduğu
iqtisadi yaraları sağaltmağa başladı. Azərbaycan türkləri üçün ən
ağrılı məsələ
milli dilin statusunu müəyyən edən
Əsas Qanunun
15-ci maddəsi idi. Yerli və etnik dillərin fars dili ilə yanaşı
mətbuatda, kütləvi informasiya vasitələrində və məktəblərdə milli
ədəbiyyatın tədrisində işlənməsi azad elan edilsə də, Azərbaycan
məktəblərində buna nail olmaq öz həllini tapmadı.
Az bir zamanda
azərbaycanlılar nisbi milli dirçəlişə nail oldular. Cənubi Azər-
baycanda, xüsusən Təbrizdə və Tehranda Azərbaycan türkcəsində
qəzet və jurnallar nəşr edilməyə başladı. Cənubi Azərbaycanda və
Tehranda yaranmış bir sıra mədəniyyət ocaqları vahid Azərbaycan
mədəniyyəti ideyası istiqamətində fəaliyyət göstərirdilər. Bu cəmiy-
yətlərdə təmsil olunan ziyalılar aşağıdakı tələbləri irəli sürürdülər:
1) Azərbaycan dilinin bu xalqın rəsmi dili kimi tanınması;
2) Azərbaycanda tədrisin ana dilində aparılmasını;
3) Tehranda ikidilli məktəblərin yaradılmasını və s.
Müxtəlif mədəniyyət ocaqlarının nəşr etdirdikləri qəzet və jur-
nallar İranda azərbaycanlıların milli şüurunun inkişafına
təkan ver-
di. Lakin mətbuat azadlığı olsa da, mədəniyyətin ruhanilər tərə-
findən “şeytan əməli” adlandırılan aşıq müsiqisi və teatr sənəti kimi
sahələri inqilabın ilk dövrlərindən daim müxtəlif növ təqiblərə mə-
ruz qalırdı. Şimali Azərbaycanın dövlət müstəqilliyinin bərpa edil-
məsi Cənubda da milli təfəkkürdə yeni bir canlanma yaratdı.