271
hat edirdi. Elə bu vaxt onun qonaq olduğu evin lap yaxınlığında
quraşdırılmış pulemyot bir-birinin ardınca atəş açmağa başladı.
“Vicdansızlar yenə kimi isə vurdular”-deyə evin xanımı
dilləndi.
Ardı-arası kəsilməyən güllələr elə bil ki, Şəhriyarın beyninə
tuşlanmışdı. O, özündən asılı olmayaraq, cəld addımlarla evdən
çıxıb pulemyota tərəf şığıdı. “Getmə!” “Stoy, strelyat budu!”-
deyənlərin, asfaltı deşik-deşik edən pulemyot güllələrinin səsini
eşitməyərək, üz-gözünü yandıran asfalt parçalarına heç bir
əhəmiyyət verməyən Şəhriyar qızmış pələng kimi hücüm çəkib
rus əsgərinin üstünə atılmış və bir neçə dəqiqəyə onu tərksilah
etmişdir...
O günü aləm bir-birinə dəymişdi. Füzuli, Martuni, Ağdam
rayonlarının hərbi komendantları da Xocavənd kəndinə gəl-
mişdilər. “Pulemyotu təhvil verin! Yoxsa bu kəndi yerlə yeksan
edəcəyik!” Vəziyyəti belə görən kənd adamları Şəhriyarın rus
əsgərindən aldığı pulemyotu təhvil verməli oldular. Çox çətin-
liklə olsa da Şəhriyarı kənddən gizli yolla çıxardılar.
Şəhriyar indi Sumqayıtda yaşayır. İki övladı var. Rasim və
Şahnisə atalarının adı ilə fəxr edə bilərlər. Rasim skripka çalır,
Şahnisə isə ikinci sinifdə oxuyur.
Azərbaycanımızın Şəhriyar kimi oğulları çoxdur. Onlar indi
ulduz kimi dünyanın hər yerinə yayılıblar. Günü gündən çiçək-
lənən və qüdrətlənən müstəqil respublikamızın bir ağır və ağrılı
problemi var, o da Qarabağ problemidir. İnanmaq istərdik ki,
iqtisadi cəhətdən hər gün qüdrətlənən, beynəlxalq imici saatba-
saat çoxalan, büdcədən ordu quruculuğuna ayrılan vəsaitin bü-
töv Ermənistanın büdcəsi qədər olan, peşəkar əsgər və zabitləri
ilə dünyanın bir çox ölkələrində yaxşı tanınan Azərbaycanımız
Şəhriyar kimi igid və qorxmaz oğullarımızın sayəsində, hamı-
mızı narahat edən bu ağrılı problemi də, uğurla həll edəcəkdir.
Xalqımızın belə mərd oğulları nə qədər çox olsa, Azərbay-
can öz ərazi bütövlüklüyünə bir o qədər tez qovuşar. Bu gün o
272
soyuq səngərlərdə, əllərində silah düşmənlə üzbəüz dayanan
gənclərimiz bir gün gələcək qələbə sədaları altında öz doğma
ev-eşiklərinə, didərgin düşən qaçqın və məcburi köçkünlərimiz
isə öz isti ocaqlarına, yurd-yuvalarına qayıdacaqlar. O gün çox
uzaqlarda deyil.
Qoy əsgər paltarı geyinib həyat məktəbini keçməyən, vətənə
borcunu ödəməyən oğlanlarımız, bəy libasını geyinməyə hələ
tələsməsinlər!
İnamla danışıb dinsin hər əsgər,
Yurdumuz bürünsün toy libasına.
Əsgər paltarını geyinməyənlər
Çox da tələsməsin bəy libasına!
“Şaman” qəzeti,
19 dekabr, 2007-ci il
275
MƏMMƏD ARAZA
Hey özümü oda -közə toxudum,
Dedim bəlkə söz çələngi toxudum.
Mən bu axşam yenə səni oxudum,
Qələminin nə yaman tilsimi var.
Baxıb gördüm yollar yenə dumandır,
Bizi qoymur göz açmağa bu andır.
Azərbaycan-bir yanıqlı kamandır,
Sinəsində Məmməd Araz simi var.
Vətən dedin, Təbriz üçün susadım,
Əlim çatmaz ha əlimi uzadım.
Nə yaxşı ki Araz kimi ustadım,
Nə ağırdır- Araz boyda qəmim var.
Bir ağacam-alovlara bələnmiş,
Bir çiçəyəm-üstünə od ələnmiş.
Bir nəğməyəm-iki yerə bölünmüş,
Bundan belə zilim yoxdur, bəmim var.
Bir dalğanı kəsib biçə bilməyən,
Bir həsrəti üzüb keçə bilməyən,
Bir dənizdə liman seçə bilməyən
Neçə-neçə yol axtaran gəmim var.
Bu nə dağdır sinəmizə çəkilimş,
Bu nə ağdır saçımıza tökülmüş.
Ürəyimə qəm toxumu əkilmiş,
İndi orda biçilməli zəmim var.
Bir həsrətin yollarında naşıyam,
Gücüm çatmır daşlarını daşıyam.
Təsəlli ver, bəlkə bir az yaşayam,
Səndən başqa bu dünyada kimim var?!
276
RƏSUL RZA
Kəlmələrin ahəngini necə tapdın,
Köhlən sözə üzəngini necə tapdın,
Görünməyən, duyulmayan,
Baxıb məhəl qoyulmayan rənglərin
rəngini necə tapdın,
Təkrar-təkrar yoza-yoza,
Yaza-yaza,
Allah sənə rəhmət eləsin, Rəsul Rza.
Neyləyək ki biz “Qaranı” üz ağ edək,
“Sarı rəngi” sarılıqdan uzaq edək.
“Qırmızını” daha nə cür izah edək-
Aydın olsun gərəksizə, anlamaza,
Allah sənə rəhmət eləsin, Rəsul Rza.
Sözlərindən bir iz düşüb könlümüzə,
Bir tufanlı dəniz düşüb könlümüzə,
“Asfalt deşən nərgiz” düşüb könlümüzə,
Qışqırırıq içimizdən, susa-susa,
Allah sənə rəhmət eləsin, Rəsul Rza!..
***