onun yerinə yetirilmə metodu isə şəxsiyyət və cəmiyyətin maraqlarının har-
monizasiyası, kapitalizm mədəniyyətinin sosialistləşdirilməsi, milli maraq-
lar prioritetinin qurulması əsasında ictimai münasibətlərdəki obyektiv zid-
diyyətlərin aradan qaldırılması oldu.
Orta əsrlərin sonu Avropa tarixi, hətta imperiya dövlətçiliyi şəraitində
dövlət idarəçiliyinin avtoritar sisteminin demokratlaşdırılması məqsədi ilə
dəyişikliklərin həyata keçirilməsinin zəruriliyini dərk edən mütərəqqi döv-
lət xadimlərinin olduğunu təsdiq edir. Onlardan biri XIX əsrin ikinci yarı-
sında Avropanın böyük dövlət xadimi, Alman imperiyasının banisi və ilk
dövlət kansleri, bir neçə sosial islahatlar elan edən Otto Bismarkdır. Özü-
nün siyasi təcrübəsi əsasında varislərini mümkün səhvlərdən qorumağa ça-
lışaraq, Bismark “oğullarıma və nəvələrimə keçmişi dərk etmə üçün və gə-
ləcəyə nəsihət” - “Düşüncələr və xatirələr”i qoyub getmişdir. XIX əsrdə al-
man imperiyası dövlət siyasətininin Bismark tərəfindən təhlili və tövsiyələ-
ri idarəetmə mədəniyyəti nöqteyi-nəzərindən olduqca dəyərlidir.
Almaniyada dövlət idarəçilik üsulunu təhlil edərək, Bismark patriarxal
rejim bürokratiyasını cəmiyyətin həyat fəaliyyətinə həddən artıq nəzarətinə
görə tənqid edirdi, amma bununla yanaşı kral hökuməti məmurlarının özlə-
rinin “düzgünlüyü, təhsilliliyi və nəzakətliyi” ilə fərqləndiklərini qeyd edir-
di. Onların xidmətlərinin qəbul edilməsinə mənfi təsir göstərən çatışma-
mazlıqlara, o, yerli şəraitin kifayət qədər tanınmamasını, işin effektivliyinə
təsir edən “yüksək məqsədləri” qoya bilmək bacarıqsızlığını, idarə olunan-
lara - contribuens plebs (haqq verən xalq), münasibətdə “amiranəliyi”, pe-
dantlığı və praktik həyatdan uzaqlığı, bürokratizmi aid edirdi. Bismarkın
tənqid obyekti, həm də qəbul edilən qərarların kollegiallığı idi ki, bu da
onun fikrincə, məmurların, qərarın düzgünlüyünün təminatı olan şəxsi mə-
suliyyət hissini azaldırdı. Bununla belə o, XIX əsrin sonlarında II Bilhelm
və kansler Kaprivinin “yeni kursu” çərçivəsində baş verən, imperiya bürok-
ratiyasının siyasiləşmə prosesləri ilə bağlı yeni korpusdan fərqli olaraq,
köhnə dövlət məmurlarının vicdanlı və ədalətli olmaq səyini qeyd edirdi.
İdeal kimi Bismark, ölkənin “müstəqil silki və ya peşəkar nümayəndəli-
yi” tərəfindən zəruri olan dərəcədə nəzarət ediləcəyi, nə monarxın, nə par-
lamentin mövcud hüquqi vəziyyəti birtərəfli qaydada dəyişdirə bilməyəcə-
yi, dövlətdə bütün baş verənlərin yalnız communi consensus (ümumi razı-
lıqla) aşkarlıq və mətbuatın açıq tənqidi və landtaqla (yerli qanunverici seç-
kili orqan - F.M.) dəyişdirilə bəiləcəyi” monarxiya hakimiyyətini təqdim
edirdi. O qeyd edirdi ki, mütləqiyyət hakimdən ilk növbədə qərəzsizlik,
düzgünlük, öz borcuna sədaqət, işgüzarlıq və ciddilik tələb edir. Amma mo-
narx bütün bu keyfiyyətlərə hətta malik olsa belə, “...şəxsi şöhrətpərəstlik
və təriflərə həssaslıq, dövləti kral mərhəmətinin bəhrəsindən məhrum edir,
Fuad Məmmədov
110
belə ki, monarx hər şeyi bilən deyil və qarşısında duran bütün vəzifələri ey-
ni dərəcədə uğurla qavraya biməz”. “Saray cərəyanları və müxalifətin sahə
vətənpərvərliyinin” əksinə olaraq, Bismark dövlət maraqlarını müdafiə et-
məyə can atırdı. O, “...hökmdarı cilovlamağa çalışan, ona hökmdarlıq vəzi-
fələrini bütün həcmi ilə görməyə, sui-istifadənin qarşısını almağa mane
olan saray adamları, vəzifəpərəstlər və fantaziyaçılar“ tərəfindən hökmdara
olan təhlükə qorxusuna yol verməmək üçün parlamentdə və mətbuatda hö-
kuməti açıq tənqidin lehinə çıxış edirdi.
Qeyd etmək maraqlıdır ki, mənşəcə zadəgan və monarxist Bismark,
onun tərəfindən tətbiq edilən və 12 il müddətində sosialistlərə qarşı mövcud
olan, kapitalizmin obyektiv sinfi ziddiyyətlərini aradan qaldırmağı bacar-
mayan qanunlara baxmayaraq, əmin idi ki, respublika ən səmərəli dövlətçi-
lik formasıdır.
Dövlətçiliyin iki tarixi forması haqqında
Astronomiya, geologiya, fizika, kimya və biologiyada təbiyyat elmi
evolyusionizminin (təkamül nəzəriyyəsinin) parlaq qələbələri nəticəsində,
XIX əsrin ikinci yarısında evolyusionizm insanı və cəmiyyəti, onun mədə-
niyyət tarixini öyrənmək üçün geniş istifadə edilməyə başladı. Bunun nəti-
cəsində etnoqrafiya - humanitar biliklər çərçivəsində insan mədəniyyətinin
inkişaf qanunauyğunluqlarının aşkarlanmasına yönəldilmiş insanşünaslıq -
antropologiya elmi adlandırılmağa başlandı. Burada mühüm rol Eduard
Bernetti Taylor, Luis Henri Morqan və XIX əsrin digər məşhur etnoqrafla-
rına və tarixçilərinə məxsusdur.
Baxmayaraq ki, evolyusionizm ilk əvvəl mədəni inkişaf mahiyyətini nə-
zərdən keçirərək onun dövri, coğrafi, etnik və digər amillərlə şərtlənən xü-
susiyyətlərini diqqətdən kənarda qoymuşdu, ümumiyyətlə, o bir sıra üstün-
lüklərə malik idi. Bunlara: etnoqrafiyaya tarixilik prinsipinin tətbiq edilmə-
sini, inkişaf ideyasının dəyişməzlik ideyasına qarşı qoyulmasını; bəşəriyyə-
tin birliyi və onun inkişafının mütərəqqi xarakteri ideyasının irəli sürülmə-
sini, mədəniyyətin dinamikasının, insan cəmiyyətlərinin irqi, coğrafi və di-
gər fərqlərdən asılı olmayan müqayisəli təhlilinin tədqiqi, həmçinin mədəni
inkişafın pillələrinin aşkar edilməsini aid etmək olar.
1871-ci ildə nəşr edilmiş “İbtidai mədəniyyət” tədqiqatında mədəniyyət
haqqında elmdə evolyusionizm anlayışına toxunaraq, Taylor bəşəriyyət ta-
rixini təbiət tarixinin bir hissəsi kimi nəzərdən keçirir. İnsanın düşüncələri-
ni, arzu və əməllərini təbiət hadisələrini idarə edən qanunlara uyğunlaşdıra-
raq, o, insanlığın birliyi və inkişafın uyğun pillələrində onun mədəniyyəti-
nin oxşarlığını əsaslandırdığı - “insan təbiətinin ümumi oxşarlığı” və “insa-
İdarəetmə mədəniyyəti
111