Gürzəçöl yazıları
54
– Niyä? Arxalı, pullu häkim olsa, taxtanı rändälä-
yärlär, – demişdi sädr gülä-gülä.
Ancaq sädrin sözünä bir käs gülmämişdi. Häki-
min sözünä isä qulaq asandan sonra säksän üç
yaşlı Anaxanım qarı:
– Bunu da doğan deyir oğlum var? Kül säni do-
ğanın başına! – demişdi.
Düz dä demişdi. Särxoş, ayaq üstä sädrin zor bi-
läyi hesabına dayana bilän qonaq bir axşam känddä
qalıb, yeyib-içib it gününä düşändän sonra Bakıya,
öz xarabasına getmişdi.Vä yenä dä kändin sözü-
söhbäti dönmüşdü köhnä axarına. Hamı bir ağız-
dan deyirdi ki, qonağı ölümdän qurtaran, ölüm
ayağında saxlayan sädrin puludur. Deyirdilär ki, gü-
ya sädrin dädä-babadan qalan saysız-hesabsız äräb
mirvarilärini qocanın näcisindä saxlayır. Güya mir-
vari onun näcisindä ölmür. Beylä söhbätlärin dä ar-
xası ona bärkilmişdi ki, qocanın qulluğunda duran,
onun altını yuyub-tämizläyän sädrin dul baldızı idi.
Adamaoxşamaz Säkinä. Camaat hätta belä bir şey
danışırdı ki, güya sädr raykomittifaqın sädrinä dä
zarafata salıb täzä pulla iki min manata qocanın nä-
cisindän satmışdı. Bäziläri dä deyirdilär ki, sädr ray-
komittifaqın sädrinä käläk gälib, ona öz näcisini
dürtüb. Amma bu söhbätlärä inanan da var idi,
inanmayan da. Anaxanım qarı isä bir däfä demişdi:
– A bala, vallah, bilmiräm! Bizim äslimiz Qazax-
dandı. Biz buraya köçüb burda yurd salanda män o
VAQÌF SÄMÄDOÕLU
55
uşaq boyda cunquş şey idim. Bu kişi dä eläcä indiki
täkin yatıb ölürdü. Kändin camaatını da taun biçib
qırmışdı. Biz gäländä bu yekälikdä känddä sağ qa-
lan elä o ciğazıydı, o can verib ölä bilmäyän. Sonra
bizim öyü burdan sürdülär Qazaxıztana. Qazağa
yox, a bala, Qazaxstana. Çox ev sürdülär. Çoxu da
damda, sürgündä çürüdü. Neçäsi dä nemsäylä da-
vadan geri dönmädi. Biz buraya sürgündän qayıdıb
gäländä känd yenä dä bomboşuydu. Fağır Tapdı-
ğın evindä yurd saldıq.
– Qoca dururdumu , a qarı? – soruşmuşdu biri.
– Dururdu deyändä, başı batmış elä yerindä uza-
nıb can verirdi, – cavab vermişdi Anaxanım qarı.
– Bäs täkbaşına burda necä dolandınız, Anaxa-
nım qarı? – soruşmuşdu bir müxbir.
– Can verän qoca buğda yeri dedi dädämä. Dä-
däm gedib bir kisä yaxşı toxumluq buğda gätirdi o
canıölmäyän dediyi yerdän. Torpağı şumlayıb säp-
di. Yaxşı taxılımız oldu o ilisi. Sonra millät yığıldı.
Ev-eşik saldı camaat. İndi kolxozdu. Şükür Allaha,
dolanış da yaxşıdı, – demişdi müxbirä Anaxanım
qarı.
– Onun heç düz-ämälli söz danışdığını eşitmi-
sänmi, qarı? – soruşmuşdu kändin dälläyi.
– Yox. Elä indiki täkin sayıqlayırdı. Män onu gör-
düyüm gündän sayıqlayır. Di gäl, qocanın sayıqla-
mağı qäribä sayıqlama idi. Qızdırmalı, azara tutul-
Gürzəçöl yazıları
56
muş adamlar täk qalanda da, adam yanında da
ağızlarına gäläni danışırlar. Bu qoca isä dilinä an-
caq yanında adam olanda söz gätirirdi. Özü dä on-
dan biri söz soruşmasaydı, heç vaxt dillänmäzdi.
– A qoca, nä vaxtdan yorğan-döşäyä düşmüsän?
– soruşmuşdu bir däfä sädr.
– O, fil öldürmüşdü. Onun äti zähärlädi mäni. O
vaxtdan, – demişdi qoca.
Sädrin oğlu “Zoologiya” därsliyini fil şäkli olan
sähifädä açıb, kitabı qocanın gözläri qabağında tut-
muşdu.
– O bundanmı vurmuşdu, qoca? – soruşmuşdu
sädr.
– Bundan. Ancaq bu qırxılıb, onun yunu üstün-
däydi, – sayıqlamışdı qoca ölüm ayağında.
Vä qocanın bu sözlärinä hamıdan çox kändin
dälläyi gülmüşdü. Sonra camaat dağılmışdı. Här
käs öz ocağının başına çäkilmişdi. Bircä qoca qal-
mışdı ağır näfäsi ilä täkbaşına.
Sähär açılanda sädrin baldızı, adamaoxşamaz
Säkinä yenä qocanın komasına girib, fağırın dalını,
başını tämizlämişdi.
– Ay qoca, bu kändin camaatı çoxmu qırılıb? –
soruşmuşdu adamaoxşamaz Säkinä.
– Hämişä, a bala, camaat hämişä qırılır. Geci
var, tezi var, – cavab vermişdi qoca.
– Azardan, ya davadan?
VAQÌF SÄMÄDOÕLU
57
– Azar da qırıb, dava da, taun da, zälzälä dä, sel
dä, soyuq da.Yaman sazaq olub buralarda, qızım.
Bir däfä här yanı buz bağlamışdı, – cavab vermişdi
qoca.
– Qışmı gälmişdi, a qoca?
– Qış getmädi, qaldı bu yerlärdä, yaman çox
qaldı. Yazı yaxın qoymadı buralara beş-on il...
– Bäs sän neylämisän camaat qırılıb özün täkcä
qalanda? – soruşmuşdu adamaoxşamaz Säkinä.
– Ayağa qalxmışam, qızım.
– Niyä, qoca?
– Yerä düşän buğdaları yığmağa, qızım, – cavab
vermişdi qoca.
– Niyä, a qoca? – soruşmuşdu adamaoxşamaz
Säkinä.
– Camaat gäländä torpağa säpmäyä bir şey ol-
sun, – demişdi qoca.
Adamaoxşamaz Säkinä bir älindä vedrä pıqqılda-
ya-pıqqıldaya qardaşının evinä gälmişdi. Ambarın
altındakı zirzämiyä enib, eşiyä qocanın qurumuş nä-
cisiylä dolu gül dibçäyi ilä çıxmışdı. Dibçäyin içini
bıçaqla yerä qazıb sarımtıl, qiymäti olmayan äräb
mirvarilärini bir-bir yığmışdı, sonra qocanın täzä nä-
cisinä qatıb yenidän dibçäyä doldurmuşdu. Mirvari-
lär bir iynä ucu qädär dä kiçilmirdilär qocanın ba-
ğırsaqlarından çıxan bu möcüzänin içindä. Neçä
evin mirvarisi kiçilib ölmüşdü, camaat onları tor-
Gürzəçöl yazıları
58
paqda, duzlu suda, gilabi içindä, uşaq näcisindä
saxlasa da. Ancaq sädrä qismät olmuş sarımtıl mir-
varilärä elä bil ölümsüz ömür payı käsmişdi Tanrı.
O da ölüm ayağında xırıldayan qocanın hesabına.
Qocanın yediyi bir südä qatılmış çöräk idi, bir dä
yarma sıyığı. Ät boğazından keçmirdi. Adamaoxşa-
maz Säkinä bir kärä yarmanı ät suyunda bulayıb
ona yedirtmäk istäyändä, qoca qusub, sonra uşaq
kimi ağlamışdı.
– Niyä qusub ağladın, qoca? – soruşmuşdu ada-
maoxşamaz Säkinä.
– Bu yarmadan o filin qanının dadı gäldi, qızım,
– demişdi qoca. Vä o gün daha dillänmämişdi.
Elä hämin gün kändin dälläyi älindä qayçı oyna-
da-oynada dükandan çıxıb divarın dibindä çömbä-
lib növbä gözläyänlärä demişdi:
– Siz öläsiz, ay camaat, ermänilärin belä can ve-
rib ölmäyän adamı olsaydı, Mäkkädä quranı ermäni
dilindä oxudardılar. Kül bizim başımıza. Deyib, dü-
kana girmişdi.
Ertäsi günün sähäri kändin camaatı bir-birinä
däymişdi. Çünkü sädrin baldızı, adamaoxşamaz Sä-
kinä qocanın komasına girib yorğan-döşäyi boş
görmüşdü. Qışqırıb eşiyä çıxmışdı.
Üstündän iki gün sonra qonşu rayonun katibi
kändä zäng eläyib sädrlä danışmışdı.
– Ä, sizin qocanı tapmışıq, – demişdi.
Dostları ilə paylaş: |