119
müəllif həmin suallara bədahətən cavab yazdığını nəzərə
çatdırır.
Şeirin mənanı ifadə etməkdə sözün imkanlarını məhdudlaş-
dırdığından şikayətlənir. Eyni zamanda burada Hüseyn Hərəvi-
nin 15 sualının hamısını ardıcıllıqla sadalayır. Nəhayət, yenidən
ayrı-ayrılıqda hər bir sual və ona verilən cavab gəlir.
Cavabların bir çoxunda cavabdan sonra «Təmsil» və «Qayda»
sərlövhələri ilə əlavə nəzm parçaları verilir ki, burada sənətkar
öz cavablarını müqayisə, təşbeh və obrazlı deyimlərlə
dolğunlaşdırır. Yəni poemada «təmsil» indiki anlamda əsas per-
sonajları heyvanlardan ibarət bədii əsər mənasında deyil, başqa
mənada işlədilir. Poema kiçik həcmli «Xatimə» ilə bitir.
Müəllif həmin sonluqda əsərin adını və həmçinin öz adını
xatırladır:
Aldım o gülşənin ətri, dadını,
«Sirr gülşəni» qoydum onun adını.
... Axır öz adımla bitirdim bunu,
Onun Mahmud olsun, ilahi, sonu.
«Gülşəni-raz»ın mövzu və ideyası təsəvvüflə bağlıdır. Hü-
seyn Hərəvinin M.Şəbüstəriyə göndərdiyi suallar sufizmin ayrı-
ayrı problemləri, anlayış və istilahları ilə əlaqədar sorğulardan,
filosof şairin həmin 15 suala cavabı isə bu sorğuların təsəvvüf
və irfan nöqteyi-nəzərindən bədii-fəlsəfi şərhindən ibarətdir.
Əlbəttə, bu sualların verilməsi təsadüfi deyildi. Belə ki, IX-X
əsrlərdən etibarən sufilər bir sıra dini və etiqadi məsələlərdə ila-
hiyyatçılardan fərqli, hətta bəzən müxalif mövqe tutduqlarından
onlar mühafizəkar ruhanilər tərəfindən təqib olunurdular.
Həllac Mənsurun din xadimlərinin fitvası ilə edam olunması
(922-ci ildə) ilə bu təqiblər daha da gücləndi. Ona görə də
sufilər öz mətləb və məramlarını, ideya və görüşlərini müxtəlif
ibarələr, rəmzi ifadələr, eyhamlar, işarələr altında gizlətməyə
başladılar. Onların izahat, deyim və yozumlarında çoxlu sayda
120
simvolik anlayışlar, məxsusi şərhlər, rəmzi istilahlar və s.
meydana çıxdı ki, bunu hər adam anlamırdı. Həmin rəmzi-
eyhamlı dilə «məntiq-ut-teyr» («quş dli») deyilirdi. Hətta bir
sufi icmasında müəyyən məna kəsb edən anlayış, söz və ibarə
başqa icmada qismən, bəzən hətta tamamilə fərqli anlamda
işlədilirdi. Bu sahədə gizli və sirli bir deyim, yozum və baxış
sistemi mövcud idi. Hüseyn Hərəvinin sualları göstərilən
mübhəm vəziyyəti öyrənmək, bu mətləbləri dərindən bilən
M.Şəbüstərinin şərhi isə onları aydınlaşdırmaq məqsədi
güdürdü.
Hüseyn Hərəvinin ilk sualı təfəkkür barədədir:
Əvvəl öz fikrimdən heyrətdəyəm mən,
Təfəkkür deyilən nə şeydir görən?
Fikrin əvvəlinin nişanı nədir?
Təfəkkür sonunun ünvanı nədir?
Sualı təsəvvüf düşüncəsi prizmasından cavablandıran Şə-
büstəriyə görə düşüncə batildən həqiqətə doğru getmək, cüz'də
küllü görməkdir. İnsanın könlündə əmələ gələn təsəvvürə isə
təzəkkür, yəni xatırlama deyilir. Təsəvvür fikirləşmək üçündür
ki, o, ağıl sahiblərində düşüncəyə çevrilir. Anlaşılmayan şeylə-
rin dərk olunması insana məlum olan təsəvvürlərin nizamlan-
ması ilə mümkündür. Ümumiyyətlə, başlanğıcı ataya, daha
sonra anaya, nəticəni isə övlada bənzətmək olar. Arif, yəni
vəhdəti dərk edən kəs ilk baxışda varlıqdakı nuru görür. Bu nur
isə Haqqın özüdür. Kamil düşüncə üçün başlıca şərt yaxşını
pisdən, bir şeyi başqasından ayırd etmək, daha doğrusu,
təcriddir. Bütün bunlar isə Allahın lütf və kəramətinə bağlıdır.
Haqqın inayəti olmadan məntiqlə heç nəyi açmaq olmaz. Bu
mənada Şəbüstəri filosofun həqiqəti anlamaq və üzə çıxarmaq
cəhdini boş bir şey adlandırır. Çünki filosof öz cəhdində ağıla
əsaslanır. Ağıl isə həqiqəti görməkdə acizdir:
121
Uzaq düşüncədən, hərzə ağıldan
Ya filosof olar, ya hülul hər an.
O üzün nuruna ağıl mat qalar,
Get onu görməyə ayrı göz axtar.
Filosofun gözü tamam çaş idi
Vəhdətdən o haqqı görə bilmədi.
Ümumən, təsəvvüf düşüncəsində elm iki yerə bölünür:
zahiri elmlər və
ilahi elmlər (elmi-lədünni). Zahiri elmlər an-
caq maddi aləmi öyrənməkdən ötrü yetərlidir. Bunlar dünyəvi
elmlərdir. Zahiri elmlər ağıla, məntiqə və dəlilə söykənir. Hansı
ki Haqqı bunlar vasitəsilə dərk etmək mümkün deyil. Filosofla-
rın, fiqhlərin, kəlamçıların, ilahiyyatçıların elmi bu cür zahiri
elmlərdir. Allahı dərk etməkdən ötrü «elmü-lədünni» deyilən
ilahi elmi bilmək lazımdır ki, bu ilahi bilik və daxili bəsirətə
əsaslanır. M.Şəbüstəri də həqiqəti – Vacibi (Allahı) yalnız bu
elmlə anlamağın mümkünlüyünü israr edir. Mümkündə (maddi
aləmdə) Vacibi (Haqqı) mümkünün dəlilləri ilə anlamağı əqli
dayazlıq sayır. Maddi aləmi ona zidd olan varlıqlarla dərk
etmək olur. Haqqın isə ziddi olmadığından mümkünlə onu
anlamaq imkansızdır:
Zühurda zidd olur bütün əşyalar,
Haqqın nə oxşarı, nə də ziddi var.
Yoxdur Haqq zatının ziddi, oxşarı,
Sən necə bilərsən pərvərdigarı?
Mümkündə vacibdən nümunə olmaz
Sən onu bilməzsən, ey əqli dayaz.
İkinci sual xarakterinə görə ilk sualın məntiqi davamıdır:
De, hansı fikrimiz bu yolda şərtdir?
Niyə gah günahdır, gah itaətdir?
122
Bu sual mahiyyətcə daha geniş izahat tələb etdiyindən ona
verilən cavab da müfəssəldir. Birbaşa cavabla yanaşı, burada
«Təmsil» və «Qayda»ların sayı da çoxdur.
Filosof şair özünə qədərki təsəvvüf və irfani baxışların əsas
ideoloji konsepsiyasını ümumiləşdirərək bu qənaətə gəlir ki,
Allahın nemətləri haqqında düşünmək şərt, onun zatı barədə
fikirləşmək isə günahdır. Bütün aləm Haqqın nuru ilə aşkar ol-
duğu halda o, aləmdən necə görünə bilər? Onun zatının nuru
gözlə görünə bilən şeylərə sığmaz. Necə ki, göz Günəşə bax-
maq üçün yaxınlaşarsa, qamaşıb qaralar və bir şey görməz.
Nəfs və var-dövlət, hissi aləmin istəkləri üzüqaralığa səbəb
olan yoxluq kimi qiymətləndirilir.
Günəş, həmçinin
ümman, dərya (bəhr) «Gülşəni-raz»da
vəhdəti-vücudun simvolu, həm də əlverişli fiziki müqayisə və
bənzətmə predmeti kimi tez-tez xatırlanır. Təsəvvüf düşüncə-
sində Günəş və dəniz vücudi-mütləqin, vücudi-küllün rəmzidir.
Bir bütöv olan Günəşdən ətrafa sonsuz sayda zərrələr yayılır,
həmçinin Günəş kainat üçün nur mənbəyidir. Bu isə Haqqın
özünü, yaradılış və təcəlli qüdrətini xatırladır. Bir bütöv olan
dənizin də sonsuz sayda ölçü, görünüş və həcmə malik
dalğaları vardır. Halbuki bunlar əslində dənizin özündən başqa
bir şey deyil. Tanrı zatından sonsuz sayda təcəlli edən müxtəlif
surətə, ölçüyə və rəngə malik cismlər də əslində Tanrı
substansiyasının özündən başqa bir şey deyil. Həm də Günəşi –
Vəhdəti başdakı fiziki gözlə yox, ancaq batini, bəsirət gözü ilə
görmək mümkündür:
Günəş çeşməsini görmək istəsən,
Ayrı bir ulduzu axtar, istə sən.
Yox başdakı gözdə o oda taqət
Onda o Günəşə bax sudan fəqət.