86
kimi insanların təbii hüquqlarına xidmət edən pozitiv
hüquqların meydana gəlməsini özündə əks etdirir. Miqrasiya
həm də fəaliyyətin, əmək fəaliyyətinin tərkib hissəsidir. Bu
baxımdan da dövlətlər miqrantın əmək hüquqlarını təmin
etməklə onların təbii hüquqlarını təmin etmiş olurlar. Miqrantın
təhsil, səhiyyə xidmətlərindən istifadə etmək hüquqları,
yaşamaq və yaşayış yeri ilə təmin olunmaq hüquqları, sərbəst
fəaliyyət göstərmək,
ictimai fəaliyyət göstərmək, ailə hüququna
sahib olmaq kimi hüquqlarının təmin olunmasında həm mənşə
dövləti (miqrantın vətəndaşı olduğu dövlət), həm tranzit ölkə
(miqrantın getməsi nəzərdə tutulan ölkəyə getmək üçün
ərazilərindən istifadə edilən digər ölkələr), həm də miqrant
qəbul edən ölkələr öhdəlik götürürlər və məsuliyyət daşıyırlar.
Miqrant “dünya sakini” anlayışını özündə əks etdirdiyindən
dövlət bu sakinin azadlıqlarını və hüquqlarını təmin etmək
öhdəliyinə malik olur və müvafiq hüquqi-siyasi vəzifələr əldə
edirlər. Dövlətlər həm daxili siyasətləri ilə, həm də beynəlxalq
əməkdaşlıq yolu ilə öz vəzifələrini icra etmiş olurlar.
Dövlətlərin məsuliyyətləri həm daxildə yaranır, həm də
beynəlxalq sahələri əhatə edir. Bu iki istiqamətin vəhdəti
miqrantın dünya hüququnu formalaşıdırır. Bu da nəticə
etibarilə insanların ümumdünya hüquqlarının formalaşmasına
xidmət edir. Belə nəticələrə gəlmək olur ki, miqrasiya
prosesləri məhz insanların ümumdünya hüquqlarının tərkibi
kimi böyük bir istiqaməti təşkil edir.
Miqrant hüququ ilk növbədə insan hüquqlarının tərkibi
olduğundan bu məsələdə dövlətlər miqrantın hüquqlarını təmin
etmək üçün beynəlxalq hüquq normalarından və daxili hüquq
normalarından istifadə edirlər, həmin istiqamətdə normalar
qəbul edirlər, icrasını təmin edirlər. Ümumiyyətlə, miqrasiya
proseslərini tənzim etmək üçün qanunvericilik bazası yaradılır
və təşkilati-struktur islahatları həyata keçirilir. Bu baxımdan da
miqrant hüququ dövlətin daxili və xarici siyasət fəaliyyəti üzrə