51
ürəyinin döyüntülərini hiss etmək o qədər də həssaslıq tələb
etmir:
“Yazıçı xalqın faciəsinin əsasında iki amilin dayandığını
göstərir: yoxsulluq və mövhumata bağlılıq. Onun fikrincə
ehtiyac, ağır güzəran, xalqı özündən, həyatından qopararaq möv-
humata, qeyri-adi qüvvəyə bağlayır. Qulamhüseyn Saediyə görə
bu problem təkcə Cənubi Azərbaycanda deyil, ümumən ranın
bütün əyalətlərində özünü göstərməkdədir” (21, IV kitab, s. 52).
Azərbaycan xalqının əbədi ömürlü salnaməsi olan “Dədə
Qorqud” dastanına şairin özünəmxsus baxışı vardır. Onun “Qor-
qud xarakteri və türk ruhu” adlı tədqiqat əsərində bu tarixi das-
tan barədə yazan görkəmli tədqiqatçılar sırasında Əmin Abid,
Həmid Araslı, Əli Sultanlı, Məhəmmədhüseyn Təhmasib, Fər-
had Zeynalov, Xalıq Koroğlu, Azad Nəbiyev, Pənah Xəlilov,
Ə
lyar Səfərli, Məhərrəm Qasımlı və digər səriştəli tədqiqat-
çıların adlarını xatırladır” (21, IX kitab, s. 3).
“Dədə Qorqud”un ideyaları əsrlərcə susdurulmuş haray,
xalqların qəlblərindəcə məzara çevrilən arzuları, ümidləridir ki,
bu dastanın qəhrəmanın şəxsində vulkan kimi püksürərək tarix
səhnəsinə çıxmışdır” (21, s. 7).
“Dədə Qorqud oğuz türklüyünün ümumiləşmiş xarakte-
ridir” (21, s. 7).
Ş
air məqaləsini əbədi ömrülü xalq ağsaqqalına həsr et-
diyi şeirini aşağıdakı misralarla başa çatdırır:
O, gün kimi qalxır
Qaranlığın qarşısına,
Qaldırır insanlığı,
nsanlığın tarixində.
Bu insanlıq yaşayıb,
Yaşayacaq əbədi.
(“Filoloji araşdırmalar”, V kitab, s.9-10).
52
Ş
air başqa bir əsərində “Dədə Qorqud”u, onun boylarını
xalqın keçib gəldiyi döyüşlər, mübarizələrlə dolu həyatın səhi-
fələri hesab edir, gələn hər nəsil bu salnaməni varaqladıqca ata-
babaların tarixi qəhrəmanlıqlarından xəbər tutur. “Dədə Qorqud”
elə tükənməz təsir gücünə, elə sarsılmaz iradəyə malikdir ki, o,
hətta, peyğəmbər məqamına qədər yüksəlir, xalqı birləşdirərək
onu qaranlıqdan işığa çıxardır. Təbii ki, onun sənətkar qayəsi
təkcə Dədə Qorqudun əzəmət və qüdrətini tərənnüm etməklə
qurtarmır. Əsas amalı xalqı müasir dövrdə apardığı qurtuluş hə-
rəkatında vəhdət və birliyə dəvət, döyüş səngərlərində dünya
ş
öhrətli sələflərindən güc və qüdrət ərz etməyə dəvətdir. “Dədə
Qorqud” təkcə türk xalqlarını deyil, insanlığı haqqa, ədalətə,
işığa doğru çağıran sarsılmaz qüvvətdir. Şairə görə o, elə bir
qüdrətə malikdir ki;
Durur günəş kimi
zülmətin qabağında
Nicat verir,
Yol göstərir,
Çağırır insanlığı
haqqa doğru,
ş
ığa doğru, həyata doğru (23, s.89).
Burada şairin bir etirafını yada salmaq istərdim. “Nə ax-
tarıram həyatda” adlı şeiri onun yaradıcılığının qayəsini, gerçək
aləmə münasibətini dolğun şəkildə ifadə edən əsərlərindəndir.
Ş
air yazır:
Həqiqət axtarıram,
nsanın doğru sözünü,
Doğru üzünü,
Doğru özünü axtarıram.
Axtarıram o şeyi ki,
nsanları birləşdirir (23, s.85).
53
Həqiqət axtarışında şairin “Dədə Qorqud”la əlaqdədar
mülahizələrini xatırlatmaq da yerinə düşərdi. Bunu izaha giriş-
məyə ehtiyac yoxdur ki, şair sənətinin bütün əriş-arğacı ilə
mənsub olduğu xalqın tarixi keçmişinə, milli-mədəni sərvət-
lərinə, etiqad və inamına dərin hörmət və məhəbbət bəsləyən bir
sənətkardır. Onun dini baxış və əqidəsinin qüdsiyyətinə toxu-
nulmasını heç bir iddia və sübutla məqbul hesab etmir. Şairin
dünya baxışında bu saflıq və paklıq “Dədə Qorqud” ətrafında
meydana gələn yanlış və qondarma uydurmalara münasibətində
daha qabarıq cizgiləri ilə özünü göstərir. Haqqında bəhs etmək
istədiyimiz mətləb onun “Bir iclasda” adlı şeirində saf sulu bir
axın kimi üzə çıxdığından əlavə izaha ehtiyac hiss etmədim.
Həmin şeirində şair yazır:
Bir gün iştirak etdim
Bir iclasda...
Səy olunmuşdu bağlasınlar
“Dədə Qorqud”u zorla islama.
Bir surətdə ki, Dədə Qorqud
Min illər islamdan qabaqdı (19, s.155).
Yenə də əlavə izaha ehtiyac duymadan deyə bilərəm ki,
bu əsər filosof şairin həqiqət axtarışlarında xüsusi qeyd olun-
mağa layiq uğurlu bir addım hesab olunmağa çox layiqdir.
Lakin isbata ehtiyac duymayan bir həqiqətdir ki, şairin
axtarışa çıxdığı yollar həmişə güllü-çiçəkli diyarların qoynundan
ibarət olmadığı kimi onun poetik köhləni də dərə-təpəsiz, uçu-
rumsuz mənzillərdən keçmir. Onun ictimai-siyasi köhləni çox
köndələn, ziq-zaqlarla dolu məkanların yolçusu oldu. Burası da
təbiidir ki, bu keçidin hər addımı özünə uyğun əhval-ruhiyyə
doğurur. Həmin ünvanı müəyyənləşdirən başlıca əhval-ruhiyyə
isə sevgi və nifrət sözlərində ifadəsini tapır. Şair sevgi doğuran
54
gerçəklikləri yetərincə qiymətləndirdiyi kimi insanlıq üçün əzab
doğuran nifrəti də poetik zərbələrdən kənarda saxlamır. “Mü-
qəddəs nifrət” şairin yaxıb yandıran qüdrətə malik olan sənətkar
zərbələrinə gözəl nümunədir. O, vətənə bəslənən məhəbbəti mü-
qəddəs hesab edir, nifrətə layiq olan obyektlərin də ünvanlarını
dürüst müəyyənləşdirir:
Düşmənə,
Torpağı yadlara satanlara,
Vətəni dar gündə atanlara –
Bəslənən nifrət, müqəddəsdir (29, s.14).
Bütün hallarda ideyasına və qələminə sadiq qalan şair
onda nifrət doğuran səbəblərə, siyasi-ictimai rejimin törətdiyi
cinayətlərə son qoyulmasını tələb edir. Bir sənətkar kimi üzərinə
düşən tarixi vəzifələrə sadiq olduğunu hər addımda elan edir. O,
mühacir həyatı yaşadığından vətəndən, doğmalardan uzaq
olmağın ağrısı-acısı ilə yaxşı tanışdır. Şair daim bu inamda
olmuşdur ki, doğan günəş, açılan sabah bir gün ona vətənlə vüsal
müjdəsi verəcəkdir:
Otuz il Britaniyada
Müvəqqəti yaşamışam.
Ümid bağlamışam
Düşmənin
vətəndən çıxmasına (23, s.136).
Fəqət, hələ də Təbrizi qurtuluş müjdəli səhər nəsimini
həsrətlə çırpınan köksünə doldurmağa nail olmamışdır. Bu
hicran, həsrət, fəraq haqqında bir-birilərinin dabanlarını basa-
basa ölkədə ağalıq etmək kürsüsünə qonan siyasi rejimlər barədə
düşüncələr onun şair köksündə tufanlar doğurur. Vətənin taleyi
barədə istəklərini qoşa qanad misralarına həvalə edərək etiraz
səsini bütün dünyanın qulağına çatdırır.
Dostları ilə paylaş: |