Microsoft Word Zahid ikinci kitab
Yüklə 2,17 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Milli Kitabxana
Milli Kitabxana
219
—Yaxşısı budur ki, təzə tacı hər zərgər öz bildiyi kimi bəzəsin. — dedi. — Onda o həm gözəl olar, həm də başıma ağıllı fikirlər gətirər. Zərgərlər işə başladı, nə başladı. Sən demə padşahın sarayına yeddi min yeddi yüz yetmiş yeddi zərgər gəlibmiş. Onların hamısı tacı bəzəməklə məşğul oldu. Bax buna deyərəm tac! Doğrudur o adi taclardan on dəfə böyük idi. Sizə zarafat gəlməsin yeddi min yeddi yüz yetmiş yeddi zərgər ona yeddi min yeddi yüz yetmiş yeddi naxış vurub, yeddi min yeddi yüz yetmiş yeddi qiymətli daş asmışdı. Tac təxminən pendir çəlləyi boyda olardı. Onun üstündə müxtəlif qiymətli daşlar parıldayırdı. Hətta bu qəşəng tacın üstündə çay daşlarından tutmuş mərmərə qədər hər şey var idi. Hansı zərgər isə onun üstünə iki qılınc, bir qalxan və iyirmi pudluq bir dəyirman daşı da bağlamışdı. Tac hazır olandan sonra padşah saraya gəlib əmr etdi ki, böyük bir məclis düzəlsin. Yemək- içmək, başlandı, nə başlandı. Çalğıçılar istedadlarını göstərdilər. Zurnaçı ordunu elə şişirtmişdi ki, elə bil hər ordunda bir qarpız gizlətmişdi. Bəs, necə, belə bir məclisdə də çalmayıb daha harada çalacaqdı?! Sonra tacqoyma mərasimi başlandı. Əvvəlcə iki pəhləvan tacı gətirməyə getdi. Sonra deyəsən onların gücü çatmadığı üçün daha iki pəhləvan da onların köməyinə yetişdi. Padşah sevindiyindən bilmirdi ki, neyləsin. Hələ ömründə heç bir padşah bu ağırlığında tac qoymamışdı. Belə gündə də sevinməyib nə vaxt sevinməliydi? Pəhləvanlar bu nəhəng tacı padşahın başına qoyub aralandılar. Padşah boğuq bir səs çıxartdı. Əvvəlcə camaata elə gəldi ki, bu səs quyunun dibindən gəlir. Sonra gördülər xeyr bu pələng bağırtısına oxşayan səs padşahın ağzından çıxır. Adamlar lap sevindilər. Həmişə olduğu kimi zirək adamlar yenə də özlərini hamıdan çox bilən kimi göstərib dedilər: —Tac dünyanın bütün ağlını bizim padşahın başına yığır.
Milli Kitabxana
220
Camaat sevinclə yemək-içməyə başladı. Zurnaçı ordunu daha bərk doldurub necə üfürdüsə padşahın pələng bağırtısına oxşayan səsi o saat eşidilməz oldu. Camaat yeyib-içməkdən ayılandan sonra baxıb gördülər ki, padşah tacın ağırlığına davam gətirməyib çoxdan ölüb. Kimsə dilləndi: —Heyf, əcəl imkan versəydi şahımız dünyanın ən ağıllı əmrlərini verəcəkdi. Onda əlbəttə yaşamağına dəyərdi.
Milli Kitabxana
221
DÜNYANI ÖZÜ İLƏ APARMAQ İSTƏYƏN BƏŞİR nsafla desək, Bəşirin bu işdə qətiyyən təqsiri yox, idi. Axı bu adam neyləsin ki artıq qocalmış- dı və yəqin ki, bir neçə aydan sonra daha dünyadan köçməli idi. — Hara köçməliyəm? — deyə özündən soruşurdu. Hə, yadıma düşdü... Yadına düşməyinə düşürdü, amma Bəşir hara köçəcəyini qətiyyən dilinə gətirmirdi. Bunun elə bir mənası da yox idi. Axı hamı bilir ki, insan öləndən sonra hara köçür.
Bəşir tədbirli adam idi. Bu qədər var-dövlətini qoyub hara köçürdü? Heç olmazsa qızıl küpəsini özüylə apara bilsəydi qətiyyən dərdi olmazdı. Bir dəfə o qəbiristanlığa gəlib özünə qəbir qazdırdı. Əvvəl xahiş elədi ki, qəbiri elə ev boyda qazsınlar. Amma qəbirqazanların gözləri heyrətdən elə böyüdü ki, yazıq Bəşir dediyinə peşman oldu. Axı bu qəbirqazanlar hardan biləydi ki, Bəşir evini qəbirə daşıyıb özü ilə o dünyaya aparmaq istəyir. Bir düşünün. Axı yazıq Bəşir paltarlarını, qızıl-gümüşünü bu dünyada qoyub hara gedə bilərdi? Heç bu paltarlarını çoxunu bircə dəfə də geyinməmişdi. Eləcə bayram günlərində onları çıxarıb bir-iki dəfə sığallamış, sonra güzgüyə baxıb göz vurmuşdu. Bu o demək idi ki, öz aramızdı, heç kəsin belə qəşəng paltarları yoxdu. Sonra həmin paltarları büküb sandığın lap altında gizlətmişdi ki, ələ-zada keçməsin. Hələ bir dəfə də işlətdiyi maqnitofonu, televizoru, tozsoranı, paltaryuyanı, qatı açılmamış xalçaları, ömründə içində yatmadığı yorğan-döşəkləri demirəm. Bəs bu necə ədalətsizlik idi? Bəşir indi başa düşdü ki, qəbirqazanlar dünyanın ən ədalətsiz adamları imiş. Axı bu qəbiri bir az iri qazmaq nə çətin işdir ki, Bəşiri belə zülmə salırlar. Çox fıkirləşəndən sonra Bəşir belə qərara gəldi ki, əvvəlcə qızıl küpəsini aparıb qəbirdə gizlətsin. Bu elə sən Milli Kitabxana
222
deyən çətin iş deyil. Gecə əl-ayaq çəkiləndə Bəşir əyilə-əyilə, bütün dünyadan gizlənə-gizlənə qəbiristanlığa gəldi. Təzəcə qazılmış qəşəng qəbirin qırağına qalanmış nəm torpağın yanında çömbəlib saqqalını qaşıdı. Sonra ətrafda kimsənin olmadığını görüb qəbrin içinə düşdü. Qoltuğunun altında gizlətdiyi bellə qəbirin içində balaca bir quyu qazdı. —Bu da sənin qəbrin, — deyə qızıl küpəsinə göz vurdu —bu gündən sən də öldün. İkimiz də birlikdə gedirik o dünyaya. Bəşir küpəni basdırandan sonra gəldiyi kimi də əyilə- əyilə, bütün dünyadan gizlənə-gizlənə geri qayıtdı.
dərindən bir ah çəkdi. O necə yanıqlı ah çəkdisə ağzından iki qığılcım çıxdı və döşəkağına düşüb yandırdı. Bəşir yanğın düşməsin deyə tez su gətirib döşəkağını söndürdü. —Bu dünya niyə belə ədalətsiz qurulub? — deyə o dərin fikrə getdi. Necə dərin fikrə getdisə birdən qonşu Sənəm arvad və onun üç nəvəsi gəlib durdu Bəşirin qabağında. —Məndən nə istəyirsiniz? — deyə Bəşir bağırdı. — Yox, sizə bağışlamağa heç nəyim yoxdur. Çıxın gedin. Sonra inildəməyə başladı. —Sənəm arvad, yalvarıram sənə, mən öləndən sonra paltarlarıma heç kəs toxunmasın. Uşaqlara tapşır ki, maqnitafonu qurdalamasınlar. Özün bilirsən ki, bir ətək pul vermişəm. Kasıb adamam. Televizor, tozsoran, paltaryuyan hər saat alınmır. Üstünə bir şey atın ki, paslanmasın. —Arxayın ol, Bəşir qardaş. Lap arxayınca ölə bilərsən. Ancaq Sənəm arvad gedəndən sonra Bəşir lap dərin fikrə getdi. Arvadın səsinin ahəngi Bəşirin qətiyyən xoşuna gəlmədi. Necə yəni "arxayın ol, Bəşir qardaş". Yəni, Bəşir qardaş, lap arxayın öl! Sən öləndən sonra bütün var—yoxunu götürüb özümüzünkü edəcəyik. Buna Bəşir deyərəm. Elə həmin dəqiqədən işə başladı. Yüklə 2,17 Mb. Dostları ilə paylaş:
|