Milli Kitabxana
Yüklə 2,79 Mb. Pdf görüntüsü
|
____________________Milli Kitabxana_____________________ 393
tadan köksünü ötürüb gözünü qızın gözünə zilləmək istədi, bacarmadı. Qızın adamı nizə kimi deşən baxışları onu yenə sarsıtdı. Əyri ucları ilan kimi qıvrılan qaşları altında oyur-oyur oynayan qara gözlərə baxmaq çox çətin idi. Cavanşir təntidi. "Zalım qızı az qalır adamı gözləri ilə yesin" – deyə xəyalından keçirdi və baxışını yayındırıb Həcərin çiyninin üstündən ata baxdı. Gümüş sinəbəndli at yüyəni çeynəyirdi. - Nə oldu, baxıb qurtardın? Cavanşir özünə toxtaxlıq vcrdi. - Qurtardım. - Bəyəndin? - Bəyəndim. Atın qəşəngdir, özün də ki, tanrı gözəlisən. Qız qəhqəhə çəkdi. -
cehiz verər. - Əvvəl gərək özünü verə, sonra cehizini. - O, əlimdədir. Kimə barmağımı tuşlasam, mənim olmalıdır. Eşitməyibsənmi ərə gedəndə biz nəslin qızlarını seçmirlər. Biz özümüz oğlanları seçirik. - Sən də özünə oğlan seçibsənmi? - Bu
günə qədər seçməmişdim, amma indi seçdim. - Kimi?
- Səni. - Məni?
Cavanşirin səsi titrədi və bir addım geri çəkildi. - Olmaya qorxdun? Qorxma, sənə pis arvadlıq eləmərəm. Gecə- gündüz nazını çəkər, erkək at kimi bordayıb tumarlayaram ki, cidıra çıxanda büdrəməyəsən. Qızın əvəzinə Cavanşir qızardı. "Bu günü qara nə danişır, deyəson heç qorxusu-hürküsü yoxdur. Başı batmış utanıb eləmir də. Demirmi birdən beynim qızar. İydələrin də çiçəkləyən vaxtıdı. Gələn yox, gedən yox," - xəyalından keçirdi. Həcər də ciddiləşdi. Oxunu atıb yayını gizlətmək olmazdı. Sözünü axıra çatdırdı. - Cavanşir, yadında saxla, səni heç kimə verən deyiləm. Gözüm tutub, meylim qonub. Hünərin var, geri dur! - Mən ki, sənə heç nə deməmişəm. Bu dəfə Həcər həyəcanlandı. Sinəsi qalxıb endi, dodaqları səyridi: - Yoxsa
ürəyini çalan var, mənə düzünü de?
____________________Milli Kitabxana_____________________ 394
- Ürəyimi çalmaq istəyən çoxdu, amma hələ heç kəsə meylimi salmamışam. - Sala
da bilməzsən. Çünki mən varam. Cavanşir gördü ki, qız lap gerçəkləyib. Əslinə baxsan Cavanşir özü də onun sorağını çoxdan almışdı. Qonşularından, xala və bibi qızlarından cşitmişdi ki, Şəmistan ağanin deyib-gülən, at çapan, nazlı-duzlu bir qızı var. Amma anası bir dəfə sözə qarışmışdı: "A bala, onlar varlı-hallı, arxalı nəsildir, biz onlara tay ola bilmərik". O gündən Cavanşir bu söz-söhbətdən uzaq gəzməyə çalışırdı. İndi isə gözlənilmədən qabaqlaşmışdılar. At yüyəni yeyib kişnədi və şahə qalxıb dartındı. Cavanşir gördü ki, bir az da keçsə xallı göy at yüyəni qizın əlindən qoparıb qaçacaq və onu tutmaq çətin olacaq. At madyan görmüşdü. Sıçrayıb yüyəndən yapışdı və atın yönünü qovaq ağaclarına tərəf çevirdi. Göy at dartındı, fınxırdı və yüyənin güclü əldə olduğunu görüb sakitləşdi. Cilovu qıza verəndə əlləri bir-birinə toxundu. Diksinib bir-birlərinin üzünə baxdılar. Elə bil qarşısında dayanan qız bayaqkı Həcər deyildi. Birdən cəsarətə gəldi. Qollarını qızın belinə dolayıb sinəsinə sıxdı. Göz-gözə, nəfəs-nəfəsə dayandılar. Cavanşir qızın titrəyən bədəninin təmasından lərzəyə gəldi. Dodaqlarını dodaqlarına yapışdırdı. Qızın təpimiş dodaqları onu yandırdi. Həcər sustaldı, göz qapaqları yumuldu. Cavanşirin isti nəfəsi onun boynunda, sinəsində gəzdi. Bircə an da keçsəydi, oğlan qızı qolları arasına alacaq, cığırdan aralayıb otluğun qalın yerində arxası üstə yıxacaqdı. Ancaq Həcər gözlənilmədən çırpındı və ilan kimi qıvrılib kənara atıldı. Atılması ilə də Cavanşirə tərs şillə çəkməyi bir oldu. - Üz
verəndə, astar istəmə! - Özün... - Behini aldın, elçini göndər! Həcər atın belinə sıçradı. Göy at götürüldü. Cavanşir qızın dalınca baxa-baxa qaldı.
Yenə havada qovaq ağaclarının ləçəkləri uçuşur, hardasa qumru quşları ötüşürdü... Həcər çox gözlədi, amma Cavanşir tərpənmədi. Bir gün kənddə toy vardı. Cavanlar cıdıra hazırlaşırdılar. Şəmistan ağa da göy xallı atını minib gəlmişdi. At dəfin səsini eşidəndə oyna-
____________________Milli Kitabxana_____________________ 395
mağa başladı. Meydanda - xırman yerində - fırlandı, şahə qalxdı, sonra yorğa yerişlə iki-üç dövrə vurub camaata yaxınlaşdı. Birdən Cavanşirin yanında dayandı, onu imsilədi. Şəmistan ağa təşviş içində cilovu çəkib atdan düşdü. Gözaltı Cavanşiri süzdü. "Bu at onu hardan tanıyır?" - deyə fikirləşdi və gördü ki, at oxranır, çəçiyini yerə döyür, oğlan isə gözünü atdan çəkmir. Birdən yüyəni Cavanşirə verdi. - A
bala, sıçra atın belinə, göstər hünərini. Oğlan çaşıb qaldı. - Di tez ol, sonra dallarından çata bilməzsən. Ayağını üzəngiyə qoymağı ilə atın belinə qalxmağı bir oldu. Şəmistan ağa bir xeyli, qürurla, atın dalınca baxdı və qanrılıb meydandan aralanmaq istəyəndə qulağına səs gəldi. "İndi atını minməyə verdi, sonra da qızını verəcək". Meydan kişinin başına fırlandı. Özü də hiss etmədən xəncərin dəstəyindən yapışıb yarıyacan siyirdi və dahanı üstə fırlanıb söz deyəni doğramaq istədi. Ancaq necə oldusa əl saxladı. "Lənət sənə, kor şeytan", - dedi və xəncəri qınına saldı. Ömründə ilk dəfə özünü eşitməzliyə vurdu və barmağını dişlədi. "Demək belə, Həcərin sirri varmış, ona görə gələn elçiləri qapıdan qaytarırmış". Kişi nə cıdıra baxa bildi, nə də deyilənləri eşitdi, nə də Cavanşirin hamıdan qabaq gəlib nəmər aldığını, atin boynunu tumarlaya-tumarlaya ona yaxnlaşdığını gördü. Evə də necə gəldiyindən xəbəri olmadı, qızı ilə dəhlizdə qarşılaşanda bircə anlığına onun gözlərinə baxdı. Qızı suçlu adam kimi başını aşağı salıb geri çəkildi. Bir həftə evdə heç kəsi dindirmədi, arvad-uşağın üzünə baxmadı. Heç kəs bilməsə də Həcərin ürəyinə damdı ki, atası nəsə eşidib... Bir axşam Şəmistan ağa arvadını yanına çağırıb, qapını örtdürdü. - Qızın niyə ipə-sapa yatmır, yoxsa əngəli var? - Bıy, a kişi, ağlını başına yığ, o nə sözdü, danışırsan? - Bə, niyə elçi gəlmək istəyənləri doqqazdan yola salır? - Həlbət ürəyinə yatan yuxdu. - Yoxdu, yoxsa var?!
Arvad başını aşağı saldı. Əri ilə söz güləşdirmək istəmədi. Anladı ki, kişi deyəsən duyuq düşüb, sözün düzünü deməyi məsləhət bildi. - Olanda nə olar, yetişmiş qızdı. Özün həmişə demirdinmi ki, kimi istəsə ona verəcəm. Kişi bir az sakitləşən kimi oldu. - Kimdi, bə, niyə ortalığa çıxmır? Arvad çiynini çkdi.
Yüklə 2,79 Mb. Dostları ilə paylaş:
|