72
ğıllara öz əlavələrini eləyə-eləyə danışıb hamının diqqətini
üstünə çəkirdi. Sonra iri salonda şəkil çəkdirdilər, bu xatirə
də uzun müddətə yaddaşına həkk olunub qaldı.
Yaşıdları kimi, dörd yaşı olanda məktəbə getmədi. Ab-
ram hələ də onu gözündən kənara qoymaq istəmirdi, buna
görə də rus və fransız dillərindən dərs demək üçün müəl-
limlər tutdu, alman dilindən də frau Şulte özü məşğul olur-
du. Amma oğlan bir cəhətdən başqalarına oxşamırdı –
diqqətini cəmləşdirə bilmir, daim xəyal dənizində üzürdü.
Elə hey dayədən nağıllar, macəra dolu əhvalatlar istəyir,
dərhal da həmin əhvalatların qəhrəmanına çevrilir, qalalar
alır, dəryalarda düşmən gəmiləri batırır, atın yalmanına ya-
tıb səhralar boyu çapırdı.
“Xəyalpərvər olmağının ziyanı yoxdu, frau Şulte, – Ab-
ram Nusseimbaum dayənin narahatlığına ciddi yanaşmırdı,
– deməli, təxəyyülü zəngin olacaq...”
Sonrakı il Abram Nussumbayı firmasının səhmlərini
“Nobel qardaşları” şirkətinə satmaq qərarına gəldi. Cəmi
dörd ilə işini xeyli irəli apara, ailəsinin təminatı üçün kifayət
qədər gəlir əldə eləyə bilmişdi, amma fikrincə, həyat
dəryaya oxşayırdı, iri balıqlar gec-tez xırda balıqları udma-
lıydılar. Nobellərin təklif elədikləri yüz otuz səkkiz min beş
yüz rublu banka qoyub faizilə gen-bol, gələcəyin dərdini
çəkmədən yaşaya bilərdi.
Xoşladığı qadınlara rast gəlsə də, evlənmək barədə dü-
şünmürdü, Bertadan aldığı mənəvi yara kifayət qədər dərin
idi, sağalması hələ uzun çəkəcəkdi. Yalnız oğluna yaxşı
təhsil vermək, onun həyatını təmin eləmək o yaraya məlhəm
sürtə bilərdi.
Leonu məktəbə, az qala, iki il gec göndərdi. Görünür,
uşağın sağlamlığından tam əmin olmaq, üstəlik, frau Şulte-
nin tərbiyəsinin nəticələrini görmək istəyirdi. Axır ki, Birin-
ci Dünya müharibəsi başlanan il onu lap yaxınlıqdakı, real-
nı məktəbin binasında yerləşən ikinci kişi gimnaziyasına
yazdırdı.
73
Elə o vaxt da gözləmədiyi çətinliklərlə qarşılaşdı.
Bədbəxtliyindən soyadını hər kəs eşitdiyi, qavradığı kimi
yazırdı, gah “Nussimbaum”, gah “Nussenbaum”, gah “Nus-
sembaum”, gah “Nusenbaum”, hətta “Nisenbaum” olurdu; adı-
nı bəzən “Abram”, bəzənsə “Abraham” yazırdılar; atasının adı
üç cür – “Lvoviç”, “Leybusoviç”, “Leybuşoviç” kimi qeydə alı-
nırdı. Bu dəfə gimnaziyanın katibi soyadını “Nussembaum”
yazdı, Abramın iradından sonra birinci “m” hərfini “n”
düzəltdi, mötərizədəsə əlavə elədi: “Həm də Nusimbaum kimi
yazıla bilər. Milliyyəti – yəhudi, dini – iudey, doğum ili – 1905,
20 oktyabr...”
Amma gözlədiyinin əksinə, oğlu oxumağa çox da maraq
göstərmədi. Dərslərə həvəssiz gedir, çox vaxt da cürbəcür
bəhanələrlə evdə qalmağa üstünlük verirdi. Bu cəhətdən də
fantaziyaları sərhəd tanımırdı: gah ürəyi bulanır, gah qız-
dırması qalxır, gah başı ağrıyırdı. Cəmi dördcə fəndən
məqbul qiymətləri vardı: alman dili frau Şultenin səyinin
nəticəsiydi; coğrafiyanı sevirdi, çünki xəyallarının daha da
hüdudsuz olmasına yardım göstərirdi; tarixlə maraqlanırdı,
bu da fantaziyaları üçün əvəzedilməz sığınacaq idi; rus
dilisə doğma diliydi, idişi nə anası öyrətmişdi, nə də atası
maraq göstərmişdi.
Leonun marağı qeyri-adi olan, xəyallarını qanadlandı-
ran, duyğularını coşduran, təxəyyülünü ehtizaza gətirən
hər şeyə yönəlirdi. Frau Şultenin danışdığı nağıllara, məktəb
yoldaşlarından eşitdiyi ağlagəlməz əhvalatlara, şəhərdə baş
verən hadisələrə vurğunluqla qulaq asırdı. Yaşıdlarının
geyimindən təsirlənib atasından çərkəzi çuxa, papaq
tikdirməyi xahiş eləmiş, gümüş kəmər, əntiqə xəncər aldır-
mışdı. Paltarı geyinib binanın girişi qarşısında gəzinməyi,
özünü küçədən keçənlərə göstərməyi sevirdi.
“Leo, – frau Şulte onu dilə tuturdu, – bu gün başağrısı-
na görə məktəbə getməmisən. Atan gəlib səni küçədə görsə,
danlayacaq”.
74
“Danlamaz, – Leo bic-bic gülürdü, – deyərəm, frau Şulte
açıq havada gəzməyi məsləhət gördü”.
“Ay səni, Leo! – Frau Şulte başını bulayırdı. – Başın yax-
şı işləyir, vəziyyətdən çıxmağı bacarırsan”.
“Mən şahzadəyəm, – Leo papağını arxaya itələyib əlini
belinə qoyur, təşəxxüslə küçədən keçənlərə baxırdı, –
şahzadələr həmişə qalib gəlirlər”.
Abram Nussimbaum artıq Mixaylovskaya küçəsində,
Aşurovun İçərişəhərin Şamaxı qapısı yaxınlığında, Duma
meydanına baxan evindəki gen-bol mənzildə yerləşmişdi.
Əgər aləm çaxnaşmasaydı, ömrünün axırınacan korluq
çəkmədən yaşamağa, oğlunu oxutmağa, onun gələcəyini
təmin eləməyə imkanı vardı...
Sonrakı illər göstərdi ki, Abram Nussimbaum səhmlərini
satmaqda ağıllı iş görüb. Çünki müharibə get-gedə fəlakətli
şəkil alır, çar qoşunları məğlubiyyətlə üzləşirdilər, sabah nə
baş verəcəyini kimsə bilmirdi. Dar ayaqda olan-qalanını gö-
türüb əmin-amanlıqda olan ölkələrin birinə gedə, bu çax-
naşmalardan salamat qurtara bilərdilər. Çar əleydarlarının
fəallaşmalarından belə görünürdü ki, imperiya müharibədən
də qorxunc təhlükəylə üzləşib.
Üstəlik, bulanıq suda balıq tutmaq istəyənlər varlı-hallı
adamları, ya da onların ailə üzvlərini qaçırıb pul qoparmağa
başlamışdılar. Düzdü, Leonun öz yaşıdlarının yanında lov-
ğalandığı kimi, Abram Nussimbaum milyonçu-filan deyildi,
amma şübhəsiz, belələrini həvəsləndirmək üçün kifayət
qədər pulu vardı. Ona görə də Abram dörd nəfər mühafizəçi
tutmalı oldu: ikisi daim Leonu qoruyur, ikisisə ailə başçısını
gözdən qoymurdu. Abram evdən çıxmağa icazə verəndə
Leo, əlbəttə ki, frau Şultenin və iki mühafizəçinin müşayiətilə
çərkəzi geyimində İçərişəhərin dar küçələrilə addımlayır,
binalara, minarələrə, dükanlara baxır, onların arasında özü-
nün qəhrəman obrazını yaradırdı.
Elə adamlar var ki, dünyalarını dəyişəndən sonra da uzun
müddət düşüncələrimizdə yaşayırlar, elələri də var ki, hələ sağ
Dostları ilə paylaş: |