Cədvəldən də göründüyü kimi, Britaniyada özəlləşdirmə ilk dəfə
olaraq geniş miqyasda deyil, fərdi qaydada
Liberalların hakimiyyəti dövründə start götürmüşdür. Həmin dövrdə, hətta dünyanın məşhur və aparıcı neft
şirkətlərindən olan və bu gün Xəzərin Azərbaycan hövzəsində konsorsium çərçivəsində neft hasilatı ilə məşğul olan
"Britiş petroleum"un 5 faizlik səhmləri 276 milyon funt sterliniqə, təxminən 450 milyon ABŞ dollarına satılmışdır.
Ümumiyyətlə, yalnız 80-cı illərdə Böyük Britaniyanın 51 iri dövlət şirkətindən 16-sı özəlləşdirilmiş,
bunun nəticəsi
olaraq dövlət bölməsində çalışanların sayı 1,3 milyon nəfər azalaraq, cəmi məşğul əhalinin 2,8 faizini təşkil etmiş və
ən başlıcası ötən əsrin 90-cı ilinin əvvəlinə özəlləşdirmədən əldə edilən gəlir 33 milyard funt sterlinqindən çox
olmuşdur.*
1987-ci ildən son dövrlərə qədər Britaniyada kommunal təsərrüfat müəssisələrinin satışı davam
etmiş və burda da başlıca məqsəd həmin bölmədə rəqabət şəraiti yaratmaq və onu getdikcə
möhkəmləndirməkdən ibarət olmuşdur. Böyük Britaniyada dövlət
müəssisələrinin əsasən iki
formada: açıq (ictimai) və qapalı (xüsusi) özəlləşdirildiyi cədvəldən də aydın görsənir. Bu zaman
özəlləşdirmə metodlarının seçilməsi müəssisənin miqyasından və onun digər xarakteristikasından
asılı idi. Açıq metodla özəlləşdirmə zamanı məcburi tələblərdən biri də müəssisənin açıq tipli
səhmdar cəmiyyətlər çevrilməsi idi. Bu zaman hüquqi şəxs statusu dəyişdirilmədən də onun
səhmlərinin satışına icazə verilirdi. Qapalı şəkildə satış zamanı dövlətin 1975-1981-ci illərdə
holdinq şəklində formalaşdırdığı qapalı tipli səhmdar cəmiyyətlər satışa çıxarılırdı. Bu zaman
satışa çıxarılan əmlakın qiyməti danışıqların gedişində və ya rəqabətin miqyası
üzrə məhdudiyyət
nəticəsində müəyyənləş-dirilirdi. Açıq tipli satış isə fiksə edilmiş (sabit) və ya müsabiqə qiyməti
ilə həyata keçirilirdi.
Fiksə edilmiş qiymət inzibati planda sadə görünsə də, dövlət onun təyin olunmasında maliyyə
məsləhətçilərinin köməyindən istifadə edərək, müəssisənin əmlakının dəyərini əsas götürürdü.
Lakin bir çox hallarda əmlakın dəyərinin inzibati qaydada qiymətləndirilməsi
səhv nəticələrə
gətirib çıxarırdı. Belə ki, müəssisənin dəyəri aşağı qiymətləndiriləndə onun bazara birdən -birə
buraxılmış səhmlərinin məzənnəsi kəskin artırdı. Bu hadisə bir neçə dəfə, xüsusilə də 1984-cü ildə
təkrar olunmuşdu. Bəzi hərraclar zamanı səhmlər gözqamaşdırıcı qiymətlərə satılmışdı və bu
qiymətə səhmləri yalnız iri investorlar deyil, həm də xırda payçılar almışdı. Yeri gəlmişkən qeyd
edək ki, Britaniyada iri müəssisələrin səhmlərinin əsas alıcıları maliyyə institutları olmuş, fərdi
investorların aldığı səhmlərin ümumi yekunda xüsusi çəkisi 21,3% təşkil etmişdir. Böyük
Britaniyada daha çox sayda mülkiyyətçilərin yaranması və özəlləşdirmənin
sürətləndirilməsi
məqsədilə xırda payçılara və xüsusilə də müəssisənin işçilərinə güzəştlər praktikası da mövcud
olmuşdur. Səhmlərin hissə-hissə ödənilməklə satılması xırda, eləcə də varlı olmayan payçılara iri
mülkiyyət əldə etməyə imkan yaradırdı. Səhmlərə yazılış zamanı onun dəyərinin üzvlük haqqı
formasında hissə-hissə ödənilməsinə 2 aydan 10 aya qədər müddət ayrılırdı. Bütün açıq (ictimai)
satış formalarında müəssisənin işçilərinə müəyyən miqdarda səhmləri, haqqını ödəmədən əldə
etmək hüququ verildi.
Belə ki, "Britiş Qaz"ın satışı zamanı işçilər və pensiyaçılar üçün səhmlərin 5 faizi ehtiyatda
saxlanılırdı. Hər bir işçiyə 52
pulsuz səhm verilirdi, eyni zamanda əlavə olaraq hər bir əlavə alınmış
səhmə, pulsuz səhmlərin maksimum miqdarının 111-i ötməməsi şərti ilə daha 2 pulsuz səhm
verilirdi. Bununla yanaşı müəssisənin işçisi və yaxud pensiyaçı 1481 səhmi fiksə edilmiş satış
qiymətindən 10 faiz güzəştlə və daha 20 minədək səhmi növbədənkənar olaraq güzəştsiz ala bilərdi.
12 elektrik təchizatı şirkətinin özəlləşdirilməsi zamanı müəssisənin işçilərinə və penisiyaçılara 10%
səhm pulsuz verilmişdi. Ötən əsrin 80-cı illərində Britaniyada bütövlükdə özəlləşdirilmiş
müəssisələrin 500 minədək işçisi öz şirkətlərinin səhmlərini əldə etmişdilər.*