Redaktor: Dilsuz
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
124 – Nə bilim... – dedi. – Adamın ürəyinə hər şey gəlir... Bu vaxt kabinetin qapısı açıldı və gözlərindən qəzəb yağan Xıdır müəllim içəri girmək istədi, amma Ələsgər müəllimi Xosrov müəllimlə üzbəüz dayanmış görüb qapını bərk (nümayişkarcasına!) örtdü. – Bunu görmürdün orda sən, ay bədbəxt oğlu? – soruşdu. Ələsgər müəllim qapıdan gözünü çəkib yenə də Xosrov müəllimə baxa-baxa açıq-aşkar bir ümidsizliklə: – Bunu görmürdün orda sən, ay bədbəxt oğlu?– soruşdu. –Başına söz qəhətiydi sənin? Özün də təzə-təzə bədliyin daşını atmısan, təzə ailə qurmusan!.. Xosrov müəllim səhərə kimi yatmamışdı; qonaqlıqdan evlərinə gələndə əvvəlcə soyunub yerlərinə girdilər, tramvayla gəldikləri üçün soyuğa düşmüşdülər və bayırın o soyuğundan sonra dünyanın işlərindən xəbəri olmayan Gülzar xanım çarpayıda Xosrov müəllimi hamar dərili, dolu və isti qucağına basdı və o hamar dəri, o isti, o mehriban bədən Xosrov müəllimə hər şeyi unutdurdu, belə istinin, belə mehribanlığın içində Xosrov müəllimin iki aydan bəri davam edib gələn və bayaqkı məclisdə birdən-birə, az qala, tamam uzaqlaşıb getmiş o xoşbəxtliyi, elə bil, yenə də geri qayıtdı və o xoşbəxtlik məqamlarında Xosrov müəllim üçün dünyada nə Xıdır müəllim, nə Mir Cəfər Bağırov, nə də onun qorxusu var idi; Gülzarın tək-tənha yaşadığı o yeddi il ərzində öz içində əlbəyaxa olduğu, boğduğu hisslər indi hər dəfə təzə bir eşqlə qarşısını almaq istəmədiyi bir ehtirasla coşurdu və bütün bu iki ay ərzində onlar həmin eşqlə, həmin ehtirasla yaşayırdılar və həmin qarlı qış gecəsi də belə oldu, sonra Gülzar tamam taqətdən düşüb gözəl bir yuxu ilə yatdı və Xosrov müəllim iki ay bundan əvvələ qədər illərdən bəri tənha yaşadığı o balaca otağın qaranlığı içində lap başqa bir dünyanın – iki ay bundan əvvələ qədər Xosrov müəllim üçün səsçatmaz, ünyetməz bir dünyanın sirri, əfsanəsi kimi alaqaranlıqda Gülzarın ağ və dolu qollarına, iri və hərarətli döşlərinə baxdıqca birdən-birə yadına saldı ki, dünyada Xıdır müəllim var, dünyada Mir Cəfər Bağırov var və dünyada Xıdır müəllimlə Mir Cəfər Bağırov arasında – bu uzun məsafədə – get-gedə böyüyən, biri o birisindən uca elə adamlar (və o qədər adamlar!) var ki, Xosrov müəllim kimilərinin minini birdən büküb-bürmələyib maye azotun içinə basar, heç «uf» da deməz və o maye azotun soyuğu, elə bil ki, birdən-birə Xosrov müəllimin nəzərlərində Gülzarın isti bədənini buza çevirdi və indi o hamarlıq da buz hamarlığı idi. Xosrov müəllim səhərə kimi çarpayıda oturdu və həmin maye azot soyuğu içində ikisinin – Gülzarla Xosrov müəllimin arasına soxulmaq istəyən fəlakəti bir varlıq kimi hiss etdi. Hardasa uzaqlarda yanan o tonqalın şölələri də isti yox, həmin maye azot kimi, soyuq saçırdı... Xosrov müəllimə elə gəlirdi ki, səhər açılacaq və o yenə də Ovanesin faytonuna minib YENIDƏN evdən çıxacaq, o gedər-qayıtmaz səfəri YENIDƏN başlayacaq, uşaqlar yenə də həmin o səhərdə olduğu kimi, səs-küy salacaq: – «Ata, sağ ol!..» – Bunu Cəfər deyəcək... – «Ata, tez gəl!..» – bunu Aslan deyəcək... – «Ata... Ata...» – bunu da iki yaşlı Azər deyəcək və Şirin bir dolu parç suyu yenidən onun ardınca atacaq və sonra Şirin də, altı yaşlı Cəfər də, dörd yaşlı Aslan da, iki yaşlı Azər də yenidən məhv olacaqlar, onu yenidən Hadruta buraxmayacaqlar və o tonqal yenidən alışıb yanacaq. 125 Xosrov müəllim çarpayıdan qalxmaq istədi, gedib əl-üzünü yumaq, bir az sakitləşmək istədi, amma kiçicik bir hərəkət də edəndə o gecəyarısı ona elə gəlirdi ki, Ovanesin faytonunda Şuşaya gedir, bu hərəkət də ona görədir ki, fayton yırğalayır və Şuşaya aparıb çıxaran o dağ yolu indi qapqara bir rəngə bürünmüşdü və Xosrov müəllim bu qara rəngi o qədər gerçək hiss edirdi ki, elə bil, indicə bu qara rəng bir şirə kimi, üz-gözünə, bədəninə yapışacaqdı və ən dəhşətlisi bu idi ki, Xosrov müəllimə o anlarda elə gəlirdi, elə bil, bu qara rəng indicə Gülzarın da o ağappaq bədənini bürüyəcəkdi. O gecə çağı çarpayıda oturmuş Xosrov müəllimin içindən eynilə o tonqalın kənarında olduğu kimi, bir zarıltı baş qaldırmağa başladı, daha doğrusu, bu səs insan zarıltısından daha artıq, bir zingiltini xatırladırdı və o zingilti get-gedə artırdı, amma bu vaxt deyəsən, Gülzar da Xosrov müəllimin içindən baş qaldırmış o səsi yuxuda eşitdi və... gülümsədi. Xosrov müəllim otağın qaranlığı içində Gülzarın sifətindəki o təbəssümü açıq- aşkar hiss etdi. Gülzar yerində qurcalandı, qollarını daha da geniş açıb, Xosrov müəllimə tərəf çöndü. Gülzar ağappaq qollarını yastıq boyu uzatmışdı və qoltuğunun yumşaq tükləri də qaranlıq içində seçilirdi, döşünün biri ipək gecəköynəyinin yaxasından çölə çıxmışdı və Xosrov müəllim yenə də birdən-birə o döşlərin hərarətini hiss etməyə başladı, bu hiss, elə bil ki, onun içinə nəsə bir ilıqlıq gətirdi və həmin zingiltini kəsdi. Xosrov müəllim özünün başına gələcək müsibətdən qorxmurdu – müsibətdə onun üçün qorxulu bir şey yox idi – Xosrov müəllim Gülzar hisslərinin, Gülzar rəftarının bu iki aya dolmuş hərarətinin, istisinin donmağını, eləcə maye azota çevrilməyini istəmirdi. Sonra Xosrov müəllim Ələsgər müəllimi yadına saldı, Kələntər müəllimi yadına saldı, Əlibaba müəllimi yadına saldı, firidun müəllimi yadına saldı, bu adamların ailələri barədə fikirləşdi, Firuzə xanımı, Arzunu gözlərinin qabağına gətirdi və başa düşdü: elə bir səhv edib ki və bu səhvin nəticəsi elə ola bilər ki, Kələntər müəllimin yeddi qızından tutmuş Arzuyacan hamı küçələrə tökülər... Ələsgər müəllim gözlərini qapının ağzında dayanmış Xosrov müəllimdən çəkib mizə tərəf yaxınlaşdı, yenə Xosrov müəllimə nəsə demək istədi, amma demədi, təkcə əlini yellədi və köksünü ötürdü; elə bil, Xosrov müəllimin saçları doğrudan da bu bir gecənin içində ağarıb. Xosrov müəllim getdi. Ələsgər müəllim kabinetin məktəb həyətinə baxan pəncərəsinə yaxınlaşdı. Pəncərənin taxta sürahısına irili-xırdalı saxsı dibçəklər düzülmüşdü və o dibçəklərdə cürbəcür güllər bitmişdi, bu güllərin cürbəcür rəngi var idi və o rənglərin hamısı – qırmızısı da, sarısı da, bənövşəyisi də, yaşılı da indi Ələsgər müəllim üçün dünyanın dərdli, kədərli işlərindən xəbər verirdi... Bu gözəl gülləri Firuzə xanım bəsləyib, yetişdirib Arzu ilə məktəbə, bu otağa göndərmişdi və bu gözəl, bu zərif güllərin, çiçəklərin, əlbəttə, dünyadan xəbəri yox idi, bu gözəl, bu zərif güllər bilmirdi ki, bəzən insan nə günə düşür, bəzən insan ürəyində nələr çəkir, vicdan necə ağlayır... Ələsgər müəllim hiss etdi ki, kabinetin qapısı açıldı, amma geri çevrilmədi, bir müddət eləcə güllərə baxdı və bu otuz ilin müəlliminə birdən elə gəldi ki, kimsə onun kürəyini nişan alıb, indicə atacaq, güllə, indicə onun kürəyini deşəcək, o güllə Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|