Redaktor: Dilsuz
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
126 keçib Firuzəyə dəyəcək, Arzuya dəyəcək, hətta Ələsgər müəllim kürəyində o güllənin göynəyən yarasını duydu və sərt hərəkətlə geri çevrildi. Xıdır müəllim qapının ağzında dayanıb qəzəbli nəzərlərlə Ələsgər müəllimə baxırdı. Xıdır müəllim də narahat, həyəcanlı bir gecə keçirmişdi. Evləri şəhərin Bayıl tərəfində idi və dünən gecə Ələsgər müəllimgildən çıxanda tramvaya minmədi, o uzaq yolu qarın altında piyada getdi: bu cür piyada getmək həm bədənə xeyir idi, həm də Xıdır müəllim fikirləşirdi, satqın adamlar barədə düşünürdü. Cəmiyyəti Xosrov müəllim kimi satqınlardan təmizləmək lazım idi. Özü də dayanıb gözləmək olmazdı. Xıdır müəllim nə vaxta qədər dayanıb gözləyəcəkdi? Hücuma keçmək lazım idi, hücuma! Hansı komanda – istəyir futbol olsun, istəyir basketol, nə olur-olsun, – hücuma keçməsə, qələbə qazana bilər? Heç bir komanda! Bir qara qəpiyə də dəyməyən adamlar görürsən ki, sayıqlıq edir, hücuma keçir, Xosrov müəllim kimilərini ifşa edir, yüksək də mərtəbələrə qalxır. Bəs, Xıdır? Xıdırın nəyi əskikdir? Özü də zəhmətkeş ailəsindən çıxıb! Kim Azərbaycan idmanına Xıdırdan yaxşı rəhbərlik edə bilər? Idmanı beş barmağı kimi bilir. Idmançıların hamısını tanıyır. Ancaq Xıdırı heç kim tanımır. Çünki Xıdır həyatdan geri qalır. Xosrov müəllim açıq-aşkar düşməndir, daha buna heç bir söz ola bilməz. Buna daha Ələsgər müəllimin yağlı dili də kömək eləyə bilməz. Görmədin, O boyda kişinin sağlığına içmək istəmədi, hamının qabağında protest elədi, belə düşmənə kim kömək eləyə bilər? Bəs, Xıdır indi də özünü göstərə bilməsə, haçan göstərəcək? Xıdır özünü göstərə bilməsə heç zaman bədən tərbiyəsi sahəsində rəhbər işdə olmayacaq, ömrünün axırına qədər o əbləh məktəbdə, dallarını güclə çəkən o xəstə-xüstə müəllimlərin, uzununa heç iki metr də hoppana bilməyən küt şagirdlərin içində itib- batacaq. Xıdırın böyük vəzifələrdə heç kimi yox idi, heç kim ona kömək etməyəcəkdi və indiyəcən Xıdır nəyə nail olmuşdusa, öz gücünə eləmişdi. Ancaq hələ hər şey irəlidə idi. Xıdır hələ çox aza nail olmuşdu... Xıdır gör nə günə qalmışdı ki, ona kömək əlini uzadan yeganə adam, tramvaysürən Əflatun müəllim idi... Düzdü, tramvaysürən Əflatun indi məktəb müdiri idi, amma fərqi yox idi, tramvaysürən Əflatun lap nazir də ola bilərdi, amma tramvaysürənliyində də qalacaqdı, ondan artıq bir şəxsiyyət olmayacaqdı. Xıdır gərək özü özünü o mərtəbəyə qaldıra biləydi ki, həmin mərtəbə tramvaysürən əflatunlar üçün əlçatmaz bir priz yüksəkliyində olaydı. Xıdırın biliyi, Xıdırın qorxmazlığı, Xıdırın qabiliyyəti tək özünə yox, bütün Azərbaycan idmanına lazım idi və Xıdır özü hərəkət eləməliydi, bu qeyrətsiz, bu vicdansız Xosrovun ifşası Xıdır üçün məşq olmalı idi, Xıdır hücuma keçməli idi, məqsədə doğru hücuma keçməli idi və bu məşqdən sonra, böyük oyunlar başlamalı idi. Və Xıdır cəmiyyəti düşmənlərdən təmizləyəcəkdi. Xıdır Azərbaycan idmanına rəhbərlik edəcəkdi! O qarlı qış gecəsi Xıdır müəllimin içində elə bir qətiyyət yarandı ki, o qətiyyət, elə bil, onsuz da, həddən artıq sağlam və güclü olan bu adamın bədəninə daha artıq bir güc verdi, qarın içi ilə addımlarını daha möhkəm, daha iti atdı və gəlib evə çatanda Əbdülü həmişəki kimi oyaq gördü. Əbdül həmişəki kimi qardaşının yolunu gözləyirdi. Xıdır müəllimin atası Orduxan inqilabdan əvvəl və inqilabın ilk illərində Bakının məşhur hamballarından biri idi və bəzən hətta tərsanələrdə gəmilərə yük daşıtdıran sahibkarlar, şirkətlər hambal Orduxanı Bakının ən məşhur hambalı, əfsanəvi hambal Dadaşdan da artıq tuturdular. Əbdülün anadan olduğu il – 1929-cu 127 ilin bir yay günü Kömürçü meydanında yüz iyirmi kilo soğan kisəsinin altında hambal Orduxanın ürəyi birdən-birə partlamışdı, sonra Xıdır müəllimin anası vəfat etmişdi və Xıdır müəllim kiçik qardaşı Əbdüllə tək qalmışdı. Əbdülün əsl adı Əbdüləli idi, amma hamı onu Əbdül çağırırdı və bütün bu illər ərzində Xıdır Əbdülə həm atalıq eləmişdi, həm də analıq. Əbdül böyük qardaşını adicə olaraq çox istəmirdi, onunla fəxr edirdi, qürurlanırdı və Xıdır elə eləməliydi ki, kiçik qardaşı özündən də qat-qat uca mərtəbələrə qalxsın, qoy hamı görsün ki, hambal Orduxanın oğlanları heç kimin köməyi olmadan, öz güclərinə hansı yüksəkliyə qalxıblar! Xıdır hücuma keçəcəkdi! Xıdır öz istədiyini dartıb həyatın boğazından çıxaracaqdı, istədiyinə nail olacaqdı və həmin gecə çarpayıda uzanıb yalnız səhərə yaxın yuxuya getməzdən əvvəl Xıdır müəllim o qarlı qış soyuğunda adamın canını qızdıran bir xəyal aləmində Azərbaycan idmanına rəhbərlik etdi, yeni stadionlar tikdi, yeni komandalar yaratdı, yeni idmançılar yetişdirdi; tribunada partiya və sovet rəhbərləri ilə bir yerdə dayanıb idmançıların paradını qəbul etdi, böyük xitabət kürsülərindən nitqlər dedi, hətta... Mixail Ivanoviç Kalinin Kremldə Xıdır Qafarzadəyə bədən tərbiyəsi sahəsində görkəmli xidmətlərinə görə orden təqdim etdi və Mixail Ivanoviç Kalinin Kremldə Xıdırın əlini sıxdığı məqamda çəkilmiş fotoşəkil Sovet Ittifaqının bütün qəzetlərində, o cümlədən, əlbəttə, «Krasnıy sport» qəzetində çap olundu... Bəlkə... Bəlkə lap yoldaş Stalinin özü Xıdırı tanıyacaqdı, çünki yoldaş Stalin idmançıları çox sevir! Düzdü, idmançıların arasında da elə əclaflar var idi ki, yoldaş Stalinə xain çıxırdılar (o ki qaldı bu düşmən Xosrov müəllim ola!..). Ode, Nikolay Kovtun!.. Vaxt var idi ki, Kovtunun adı çəkiləndə Xıdırın ürəyi sevinclə dolurdu, çünki Kovtun birinci sovet idmançısıydı ki, 2 metrdən hündürə atdanmışdı, dünya rekordçusu olmuşdu! «Krasnıy sport» da şəkli çıxırdı!.. Ancaq nə oldu? Əclaf, xalq düşməni çıxdı! Yoldaş Stalinə nankor çıxdı! Ay əclaf, yoldaş Stalin olmasaydı, sən 2 metr 01 santimetr hündürlüyə atdana bilərdin?! Ona görə də indi adını nifrətlə çəkirlər. Inişil tutub basdılar əclafı, getdi!.. Bu Xosrov müəllimi isə stadiona çıxartsan, heç bir metr də hündürlüyə atdana bilməz, ancaq elədiyi qələtə bax!.. Xıdır sayıq olacaqdı, hətta ən məşhur idmançıların da maskasını sifətindən dartıb çıxaracaqdı, idmançıları yoldaş Stalinin adına layiq tərbiyə edəcəkdi. Xıdır müəllim belə narahat və eyni zamanda, xəyallar aləmində şirin bir gecə keçirmişdi və indi müdir otağının qapısı ağzında dayanıb qəzəblə Ələsgər müəllimə baxa-baxa: – Ələsgər müəllim, – dedi, – o cür düşməni qanad altına almaq olmaz! Ancaq siz onu qanad altına alırsız! Elə bilirsiz dünən başa düşmədim ki, siz niyə təzədən Mir Cəfər Bağırov yoldaşın haqqında sağlıq dediz? Ona görə ki, o düşmənin hərəkətini ört-basdır eləmək istəyirdiz! Belə zaşitaya keçməklə mənim vicdanımı susdura bilməzsiz! Mən açıq adamam, rinqdə də həmişə açıq vuruşmuşam. Məsləhət görürəm sizə ki, o düşmənə qəyyumçuluq eləməyin! Özünüzə pis olar! Mən bu işi belə qoymayacağam! Lap Mir Cəfər Bağırov yoldaşın özünün qəbulunacan gedib çıxacağam! Xıdır Qafarzadə otaqdan çıxdı və qapını da ardınca çırpdı. Yazıq professor Fazil Ziya müayinə etdiyi adamlara, müalicə etdiyi xəstələrə deyirdi ki, tez-tez teatra gedin!.. Yazıq gözəl insan, tez-tez teatra getmək heç onun özünün karına gəlmədi... Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|