Roman, povestlər
Yüklə 3 Mb.
|
67 baxışlarıyla haçalandı, bir an içində şıltaq bir fikir beynindən keçdi. —Məsələn, — dedi, — şayiə buraxardım ki, səninlə sevişirəm. Hamı da inanardı, çünki, maşallah, şəkil kimi göyçək oğlansan, özün də subay, — şaqqıldadı, — bura bax, yoxsa elə bilirsən səninlə plyaja getməyə də onunçün razı oldum, məqsədim var, hə? Düzünü de, sən allah, elə fikirləşirdin? —Arvad deyilsən sən, şeytansan, şeytan. —Nə olar? Qoy şeytan olum. Bir var dəli şeytan. Mən də dərdli şeytanam. —Nədir axı sənin dərdin, Dadaş? Təhminə bu sözləri də qulaqardına vurdu, cavabsız qoydu. —Bəli, çox şey edərdim, — dedi, — etmirəm, çünki mən adamların hamısını başa düşürəm. Bilirəm bu dünyada kimə gərək olan nədir. Dadaşa ancaq vur tut quru söz-söhbət lazımdır. Necə deyərlər, ocağın tüstüsü. Nə olar, qoca kişidir, qoy könlü xoş olsun. Məndən nə gedir? —Necə nə gedir? Bəs adına ləkə gəlmir? —Əzizim, — dedi, — adlarına ləkə düşməkdən qorxan bilirsənmi kimlərdir? O adamlardır ki, təmiz elə bir adlarıdır, özləri çoxdan çirkab içindədirlər. Ona görə də ancaq quru adlarını qoruyurlar. Aman günüdür ləkə düşər. Əgər mən özümü ləkəli bilmirəmsə, adamlar adıma nə ləkə vurur-vursun vecimə deyil. —Bəs Manaf da belə duşünür? —O...mənim ərim ayrı oğlandır. Dünyada tayı-bərabəri yoxdur. Deyir ki, ürəyim buz kimidir, arvadımdan arxayınam. Təhminə aydan arıdır, sudan duru, intəhası, gözəldir. Gözələ həmişə söz qoşarlar, o qədər paxıl gözügötürməyən var ki... Düz demir, sən allah? —Nə bilim, yəqin düz deyir də. Təhminə rişxəndlə ona baxdı. —Elə bilirsən dediyinə özü inanır? Qəlbinin dərinliyində
68 bilir ki, mən onu sevmirəm, deməli, ona sadiq də deyiləm. Ancaq bu fikri beynindən rədd edir, bu barədə düşünmək belə istəmir. Amma orda, lap, lap ürəyinin dibində, barmağını Zaurun köksünə sarı uzatdı, — bax burda bir quyu var ha, onun lap dibində, özünə belə təsəlli verir ki, nə olsun, mən də Təhminəyə xəyanət edirəm. — Təhminə bərkdən güldü. — Amma məndən beşbetər aşnaları bir ifritə bədəncərədirlər, gəl görəsən! İkisini mən tanıyıram. Biri Bakıdadır, biri Tiflisdə. Kişinin oğlu mejduqorodnı Don-Juandır. Yəqin Moskvada da adamı var, amma mən tanımıram. Hər halda tez-tez bəhanə tapıb cumur Moskvaya. Odey, indi də bir aydır Moskvadadır. Deyəsən, günü pis keçmir. Tezliklə qayıtmaq fikri yoxdur. Laqeyd, tənbəl hərəkətlə maşının güzgüsünü özünə tərəf çevirdi, dodaq boyasını çıxarıb dodaqlarını boyamağa başladı. O, solğun boyaları sevmirdi, həmişə dodaqlarına al-qırmızı rəng çəkir, özü də boyanı dodağına elə sıxırdı ki, dodağı qat- qat boyanırdı. Boyanı bağlayıb balaca sumkasına qoydu. —Amma zövqü bir şey deyilmiş. Bilmirəm heç məni necə bəyənib. Bakıdakı dəhrəcanlı bir şeydir, dam boyda. Tiflisdəki də dəmbərəgöz, allah göstərməsin. Zaur:
—Sən də bütün bunlardan belə sakit danışırsan, — dedi və öz sualından özü utandı. — "Deyəsən, hansı əsrdə yaşadığını unutmusan, Zaur kişi" — deyə düşündü. —Eh, mənə nə! Od ver görüm. Sağ ol. Birinçi dəfə eşidəndə pis oldum. Sonra adət etdim, laqeydləşdim. Ən ləzzətlisi də odur ki, elə bilir mənim heç nədən xəbərim yoxdur. Gəlir, belə ciddi tonla "sovnarxoza çağırmışdılar" — deyir. — "Tiflisə bir həftəliyə ezamiyyətə göndərirlər". Mən də bilirəm axı, işdən öz hesabına bir həftəlik məzuniyyət alıb. "Sabah gedirsən? — deyirəm, — yoluna nə hazırlayım?" Bəli, Tiflisdə də şıdırğı hazırlıq gedir. Bir nəfər var, mənə danışıb. Deyir arvadın ayrıca mənzili var, iki otaq. Manaf teleqram vuranda ki, bəli gəlirəm, otaqlara xüsusi xəli döşənir, döşəkçələr, mütəkkələr düzülür,
69 kişinin oğlu keçmiş xansayağı kef eləyir. Sonra... Zaur çevrilib Təhminəyə baxdı. Təhminə tuşla çəkilib uzadılmış kirpiklərini qaldırdı. Birdən Zaur onun gözlərinin lap dibini gördü. Səhrada qəflətən qum axıb-çöküb quyu açılan kimi, Təhminənin gözlərində nə isə uçub-dağılmışdı, gözlərinin lap dibində, bəlkə də dibsizliyində nə isə zil qaranlıq bir lağımın ağzı açılmışdı. Qəlbin gizlinlərinə açılan bir lağım, uçuruma aparan bir yolun ağzı. Zaur:
—Lazım deyil, — dedi, — danışma. Keç ayrı söhbətə. —A... belə de. Bu cür söhbətlər sənin zərif qəlbinə toxunur. Bəs özünü elə göstərirdin ki, müasir oğlansan, həyatın hər üzünü görmüsən, dəyirmanın bu başından girib o başından çıxmısan, — gözlərini qapamadı, amma gözlərinin içindəki quyunun ağzı tutuldu, gözləri yenə də həmişəki kimi şıltaq və işvəkar, şux və işıqlı idi, — nə oldu, xoşun gəlmir belə söhbətlərdən? Həyatdır da bu, oğlum, həyat demirsən, qulaq as! —İstəmirəm. Bu həyat deyil, həyatın astarıdır. Mənim belə söhbətlərdən xoşum gəlməz. Görürəm səninçin danışmaq ağırdır, danışma, nə vacib olub... —Ağırdır? Əksinə. Ağır neçin olur? Ağır-zad deyil. — Uzun zaman yola baxdı, sonra, — mən Manafı başa düşürəm, — dedi, — cavanlıqda çətin dolanıb. Ailə saxlayıb. İndi, necə deyərlər, bolluğuna düşüb. Yaşı keçdikcə cavanlıqda ötürdüyü dəmlərin əvəzini çıxmaq istəyir. Dünyada ən yaman dərd görməmişlikdir. Siqaret tüstüsündən boğuldu. Bir xeyli öskürdü. Sonra birtəhər sakit oldu. —Tiflisdən gələndə də yoluna yemək qoyurlar, — dedi, — qab-qacağı bilmirəm gizlədir, ya atır. Bir dəfə, bilmirəm, içmişdi, ya kef başına vurmuşdu, çaşıb evə Asyanın qab- qacağını gətirmişdi. Tiflisdəki arvadın adı Asyadır. Belə göy kasa idi. Noxud-noxud ağ naxışlı. Mən də götürüb gizlətdim.
Yüklə 3 Mb. Dostları ilə paylaş:
|