~ 104 ~
onı” - əmək artıqlığı bölgələri) və «трудонедостоточные
регионы» (“trudonedostatoçnıye regionı” - əmək çatış-
mazlığı bölgələri) ifadələri az qala faciəli notlarla
işlədilirdi.
Nəticə olaraq artıq 1970-ci illərdə bəzi güzəştlər və
maddi stimullarla şirnikləndirilməklə, bəzən də inzibati
metodlarla minlərlə azərbaycanlının Xabarovsk, Amur,
Krasnoyarsk, Tümen və s. vilayətlərə köçürülməsi mümkün
oldu. Beləliklə 1970-ci illərdə azərbaycanlıların Rusiyaya
miqrasiyası ənənəsinin təməli qoyuldu. Ancaq 1980-ci
illərdə miqrasiyanın kütləvi xarakter alması «BAM»
siyasəti ilə deyil, «əmək artıqlığı» bölgələri ilə Rusiya
arasında yaşayış şərtlərinə görə fərqlərin formalaşması
siyasəti ilə mümkün oldu. Hətta 1980-cı illərdə «regional
demoqrafik siyasət» adı altında Rusiyada doğumla bağlı
qadınlara bir sıra maddi imtiyazlar da verildi. 1980-ci
illərin ortalarından başlayaraq bu siyasət daha da
gücləndirildi.
Beləliklə
o
dövrkü
Sovet
lideri
M.Qorbaçovun elan etdiyi “aşkarlıq” siyasəti sanki milli
ayrıseçkilik siyasətinin də açıq-aşkar aparılmasına təkan
verdi.
Bütün bunların nəticəsi olaraq, 1979 və 1989-cu illər
arası 10 illik dövrdə bizim hesablamalaramıza görə SSRİ-
nin şimal bölgələrinə miqrasiya edən və daimi əhali kimi
qeydə alınan azərbaycanlıların sayı 200 min nəfərdən çox
idi. O cümlədən Rusiyaya miqrasiya edənlərin sayı 160 min
~ 105 ~
nəfərdən çox olmuşdur. Belə ki, Dərbənd azər-
baycanlılarının yaşadığı Dağıstan Respublikasını çıxmaq
şərtilə Rusiyada yaşayan soydaşlarımızın sayı miqrasiya
hesabına 3 dəfə artaraq, 1979-cu ildəki 87,9 min nəfərdən
1989-cu ildə 260,4 min nəfərə qədər çoxalmışdır. Bu
dövrdə azərbaycanlıların ən çox miqrasiya etdiyi bölgə
Tümen vilayəti olmuşdur. Belə ki, əgər 1979-cu ildə bu
vilayətdə 2,6 min nəfər azərbaycanlı yaşayırdısa, 1989-cu
ilə qədər onların sayı 7,5 dəfə artaraq 19,5 min nəfər
olmuşdu
60
.
Şübhəsiz ki, get-gedə daha da güclənməkdə olan
miqrasiya prosesləri 1980-cı illərdə Azərbaycan əhalisinin
say artımını xeyli tormozlamış oldu. Ancaq əhalinin etnik
tərkibi 1970-ci illərdə müşahidə edilən tendensiya ilə
dəyişməyə davam etmişdir. Çünki etnik mənsubiyyətindən
asılı olmayaraq bütün əhali eyni səviyyədə miqrasiya
proseslərinə cəlb olunduğu halda, əhalinin təbii artımındakı
etnik fərqlərin səviyyəsi və xarakteri nəinki dəyişməmiş,
hələ bir qədər də qabarmışdı.
Bu dövrdə Azərbaycan əhalisinin etnik tərkibinin
dəyişməsinə güclü təsir göstərən başlıca hadisə isə 1987-ci
ildə Ermənistanın başlatdığı etnik münaqişə oldu. 20-ci
yüzilliyin əvvəllərində olduğu kimi «Böyük Ermənistan»
arzusunda olan erməni millətçiləri böhranlı dövrlərdən
60
Итоги всесоюзной переписи населения по РСФСР, Москва –
1992, səh. 137-138
~ 106 ~
faydalanmağa çalışaraq yenidən Azərbaycana qarşı ərazi
iddialarını irəli sürdülər. Qərb ölkələrindəki erməni
təşkilatları və Moskvadakı erməni lobbisi Dağlıq-Qarabağ
Muxtar Vilayətinin (DQMV) Ermənistan SSR-ə birləşdi-
rilməsi istiqamətində hərtərəfli və fundamental fəaliyyətə
başladılar. Çox keçmədi ki, «Miatsum» («birləşmə», «bir
olma» mənasına gəlir) şuarı altında İrəvanda və
Xankəndidə (Stepanakert) kütləvi aksiyalar vüsət aldı.
Beləliklə Moskvanın üstüörtülü dəstəyini əldə etmiş
Ermənistan SSR rəsmilərinin və erməni millətçi qeyri-
hökümət təşkilatlarının birgə fəaliyyəti nəticəsində erməni
tərəfi «Naqornı Karabax məsələsi» kimi tanınan etnik
münaqişənin qloballaşmasına nail oldu. Erməni ideoloqları
həm SSRİ-də, həm də aparıcı dünya ölkələrində
Azərbaycana qarşı informasiya müharibəsi aparır, onu
haqsız tərəf kimi təqdim edirdi. Üstəlik azərbaycanlılar
geridə qalmış, ədalətsiz, zalım, islam fundamentalizminə
meylli və sairə obrazlarda təsvir edilməklə bir millət kimi
gözdən salınırdı. Hazırlıqsız yaxalanan Azərbaycan tərəfi
isə həm də Moskvanın informasiya blokadasında qalmışdı.
Belə ki, yalnız Moskvanın göstərişləri ilə fəaliyyət
göstərməyə vərdiş etmiş Azərbaycan SSR hökümətinin bu
arada gördüyü iş xalqın kütləvi etiraz mitinqlərinin
qarşısını almağa çalışmaq və əhalini Moskvanın bu
məsələni ədalətlə həll edəcəyinə inandırmaqdan ibarət idi.
~ 107 ~
«Söz» müharibəsində Azərbaycanı ciddi məğlubiyyətə
uğradan erməni tərəfi isə paralel olaraq hərbi hazırlıqlarla
məşğul olur silahlı dəstələr yaradırdı. Artıq Ermənistanda
yaşayan azərbaycanlılara yerli məmurlar və ekstremist
qruplar tərəfindən hədə-qorxu gəlinir, onlardan Ermənistanı
tərk
etmələri
tələb
olunurdu.
Get-gedə
erməni
ekstremistləri gərginliyi daha da artırır, azərbaycanlılara
qarşı zor işlətməyə başladılar. Mənəvi və fiziki işgəncələr
törədilir, qətl hadisələri baş verirdi. Bunun nəticəsi olaraq,
artıq 1988-ci ilin əvvəllərində Ermənistandan ilk qaçqın
ailələri Azərbaycana üz tutdular. Ancaq azərbaycanlıların
Ermənistandan total deportasiyası üçün öncə Sumqayıt
provakasiyası törədilir. Daha doğrusu, erməni tərəfinin və
Moskvanın xüsusi gizli orqanlarının iş birliyi ilə
Sumqayıtda erməni azlığına qarşı terrorla nəticələnən
kütləvi anti-erməni aksiyası təşkil edilir. Belə ki,
Ermənistanda terrora məruz qalmış ilk azərbaycanlı qaçqın
ailələri məqsədli şəkildə məhz fəhlə şəhəri olan
Sumqayıtda yerləşdirilir. Ardınca Sumqayıtlıların erməni
terroruna qarşı etiraz mitinqi təşkil edilir və qəzəblənmiş
mitinq istirakçılarının bir hissəsi erməni mənzillərinə
basqın edidməsinə təhrik edilir. Nəticədə 20-dən çox
erməni qətlə yetirilir. Bu qanlı hadisənin əvvəlcədən planlı
şəkildə həyata keçirilməsini sübut edən əsas fakt isə o idi
ki, mitinq iştirakçılarını qətl törətməyə təhrik edənlər kütlə
arasına soxulmuş və özlərini azərbaycanlı kimi göstərə
Dostları ilə paylaş: |