65
Ətrəkin qızı Quranduxtla evlənməsi və sonra 40.000 qıpçağı ailəsi ilə birlikdə Gürcüstana
köçürməsi ona
səlcuqlarla və öz qonşuları ilə müharibə aparmaq üçün güclü ordu yaratmağa və qıpçaqlar tərəfındən ola biləcək
təhlükəni aradan qaldırmağa imkan verdi. Şirvanşah Əfridun IV Davidin qızı Tamarı oğluna almaqla səlcuqların
hücum təhlükəsi qarşısında gürcü hökmdar evi ilə qohumluq münasibətləri yaratmaq kimi siyası məqsədlər
güdürdü. Bu nikahla, göründüyü kimi, Əfridun eləcə də hərbi cəhətdən çox güclü olan və Şirvanın özü üçün
Gürcüstandan az təhlükə doğurmayan qıpçaqları neytrallaşdırmaq
və öz tərəfində
çəkmək istəyirdi. Lakin
sonralar Əfridun qüvvələrin nisbətini və səlcuqların daha təhlükəli olduğunu görüb, Gürcüstanla ittifaqı
pozdu
və Şirvanşahların hələ I Fəribürz dövründən bəri sonralar da yeritdikləri ənənəvi siyasət - daha güclü düşmənə
meyl göstərmək və təhlükə qarşısında gözləmə siyasəti aparmağa başladı.
IV Davidin 117-ci ildə Mənuçöhrün evlənməsindən bir az keçmiş təcavüzkar hərəkətlərini - oğlu
Demetrinin Şirvana hücum edib Katadzor qalasını tutmasını və sonralar, 1120-ci ildə IV Davidin özünün
Sirvana
iki dəfə hücum çəkərək, Qəbələni və digər şəhərləri almasını - bununla izah etmək mümkündür.
Əfridunun ölümündən sonra onun oğlu III Mənuçöhrün hakimiyyəti dövründə vəziyyət dəyişdi. Səlcuq
sultanının koalision qoşunu 1121-ci ildə Trialetidəki Didqoru vuruşmasında məğlub edildikdən və IV David
1122-ci ildə Tiflisi və Dmanisini tutduqdan sonra
58
Mənuçöhr sultandan uzaqlaşdı və həmin vaxtlar çox
güclənmiş Gürcüstanın tərəfinə keçdi. Şirvanşah Mənuçöhrün siyasətinin
dəyişməsində, səlcuq sultanının
vassalı və müttəfiqi olmaqdan imtina etməsində, görünür, Şirvanşahın arvadı - əri üzərində güclü nüfuza malik
olan gürcü şahzadəsi Tamar və onun əhatəsi az rol oynamamışdır. "Türklər və digər müsəlman hökmdarları
Gürcüstana qarşı uğursuz mübarizə apardıqları bir vaxtda yeni Şirvanşah artıq Gürcüstanın tərəfində idi. Bu
səbəbdən qisas məqsədilə Gürcüstana gələn sultan Mahmud Öncə Şirvanşahı cəzalandırmaq üçün Şirvana
soxuldu".
59
Şirvanda baş verən bu hadisələrə dair gürcü, fars və ərəb mənbələrində əks olunmuş məlumatları
nəzərdən keçirək. "Kartlis tsxovreba"da
deyildiyinə görə, b.517 1123 (h. 517) ci ildə "sultan Şirvana gəldi,
Şirvanşahı tutub, Şəmaxiyyə şəhərini ələ keçirdi və qasid vasitəsilə hökmdara aşağıdakı məzmunda məktub
göndərdi. "Sən meşələrin şahısan və heç vaxt düzə enmirsən. Mən Şirvanşahı tutmuşam və ondan xərac tələb
edirəm. İstəyirsənsə, mənə layiq hədiyyələr göndər, əgər bunu etmək istəmirsənsə, onda təcili qabağıma çıx".
Buna cavab olaraq, IV David qoşun yığdı, qıpçaqların döyüş hazırlıgını yoxladı və 50 minlik
[122 - 123]
qoşunla Şirvana gəldi. Vuruşmada hökmdarın döyüşçüləri Arranın atabəyi Aqsuntulanın (Ağsunqur və
Əhmədili
– S. A. .) başçılığı ilə sultanın köməyinə gələn 4000 nəfəri atabəyin özü isə güclə xilas oldu. Sultan
divarları arxasında gizləndiyi Şəmaxiyyədən qaçaraq, başqa yolla öz ölkəsinə qayıtdı.
Davud isə Gürcüstana
döndü". "Erməni salnaməsi" Ağsunqurun qoşununun sayını 4000-dən 3000 nəfərə endirməklə gürcü
mənbəyində deyilənləri təkrar edir.
60
Birinci versiya fars və ərəb müəlliflərinin məlumatlarına zidd gəlir. XII əsr
anonim fars mənbəyinə görə sultan Mahmud ibn Məhəmməd (1118-1131) h.516 (1122/3)-cı ildə Təbrizdən
"Şamaxıya və Şirvana yollandı. O, abxazları (gürcüləri) qovdu, Şirvanşahı isə qaladan endirib geri qayıtdı.
Azərbaycanda Şəms əl-Mülkü yaxaladı və onu öldürüb başını Xorasa " göndərməyi əmr etdi".
61
İmad əd-Din əl-İsfəhaninin versiyasına görə sultan Mahmud h.517 (1123)-ci ildə Şirvan əmirlərinin
xüsusi dəvətilə Şirvan səfərə çıxdı və məşhur Şirvanşahı həbs etməsi iğtişaş və çaxnaşmaya səbəb oldu. Bundan
sonra sərhəd boyunca yaşayan "kafirlər" (yəni gürcülər-S. A.
) hərisləşdilər və 30 min süvari qoşunla sultanın
ordugahının 2 fərsəxliyində düşərgə saldılar. Ancaq Allah islamın köməyinə gəldi və qarətkarları darmadağın
etdi... bütün bu hadisələr nəticəsində ölkə dağılıb viran qaldı. Əl-İsfəhani bunu Şirvanın "təxrib"i
kimi təsvir
edir. İşlərin qarmaqarışıq olduğunu görən Sultanın vəziri Şəms əl-Mülk Usman ibn Nizam əl-Mülkə qəzəbi
tutdu və onun edam olunmasını əmr etdi. Bu, h.517 (1123/4)-ci il rəbiüləvvəl ayının axırlarında Beyləqanda baş
verdi.
62
İbn əl-Əsir bu hadisələri bir qədər başqa cür işıqlandırır: "Həmin h.517 (1123)-ci ildə gürcülərin islam
ölkəsində cinayətləri artdı. Adamlar, xüsusilə Dərbənd və Şirvan əhalisi buna çətinliklə dözürdü. Buna görə də,
onların bir çox nümayəndəsi (gürcülərin) onların başına gətirdiklərindən şikayət etmək üçün sultanın yanına
gəldi. Onlar sultana gücsüzlüklərindən, öz ölkələrini qoruyub saxlamaq iqtidarında olmadıqlarından danışdılar.
Onda sultan Şamaxıya gəlib çatmış gürcülərə doğru hərəkət etdi və oradakı bir bağda dayandı. Gürcülər sultanın
üstünə yeridi. Sultanın qoşunu onlardan bərk qorxdu və vəzir şəms əl-mülk Usman
ibn Nizam əl-Mülk sultana
geri qayıtmağı məsləhət gördü. Bunu eşidən Şirvanlılar sultanın yanına gedərək dedilər: "Nə qədər ki, sən
bizimləsən, bız vuruşacağıq. Əgər sən bizi qoyub getsən, müsəlmanlar ruhdan düşər və məhv olarlar". Sultan
onlarla razılaşdı və yerindən tərpənmədı. Qoşunlar qarşıdakı döyüş haqqında düşünüb, gecəni çox həyəcanla
keçirdilər. Lakin Allah gözlənilmədən onların işini asanlaşdırdı: o gürcülərlə qıpçaqlar arasında nifaq və
düşmənçilik saldı, həmin gecə öz aralarında vuruşdular. Səhər isə fərari kimi getdilər.
Beləliklə, Allah
möminləri bu vuruşmadan qurtardı. bir xeyli Şirvanda qaldı, sonra Həmədana yola düşdü və cəmadiyül
11
əvvəl
(iyul) ayında ora gəlib çatdı.
63
Göstərilən mənbələrdən aydın olur ki, III Mənuçöhr sultan xəzinəsinə hər il
verməli olduğu 40.000 dinar xəracı ödəməkdən imtina edərək, sultana vassal asılılığından çıxmişdı. Şirvanşahın
gürcü hökmdarına üz tutması sultanın onu cəzalandırmaq və qoyulmuş xəracı yığmaq üçün Şirvana yürüş
etməsinə səbəb oldu. Lakin ölkənin qıpçaqlar
və gürcü
[123 - 124]
qoşunları tərəfındən dağıdılıb talan edilməsi,