Sayman Aruz YÜZ İL İNQİlab
Yüklə 0,52 Mb. Pdf görüntüsü
|
88 yara üstünə. Ölümlər, ayrılıqlar görmüşəm. Uşaqlıq həsrətlərimlə böyümüşəm. Sən demişkən, – heç bilmə- mişəm kiməm. Türkəm, kürdəm, farsam, nəyəm? Dır- naq çəkmişəm, saç yolmuşam, şallaq vurmuşam… nə deyim… min oyundan çıxmışam! Mən işimə nifrət elə- yirdim, amma nə iş eləyəcəyimi də bilmirdim. Mən pis adam deyildim, Raziyə. Mən… mən nə eləyəcəyimi bilmirdim… sadəcə, bu… sadəcə… Raziyə özünü qucaqlamışdı. Gözlərindən gizli bir yaş süzürdü. İstəmirdi ağlamağını görüm, amma mən gördüm. Dedi: – Bu sözləri mənə niyə deyirsiz? – Elə sənə deməliyəm da, Raziyə… yaradanı sən- sən… Bunların başqa eşidəni yoxdu… olmayacaq da… Eşitsələr də, dərdlərinə dəyməyəcək! – Sizə nə olub, ağa!? Mən ki, heç nə başa düşmü- rəm! – Mən də heç nə başa düşmürdüm… sən mənə hər şeyi başa saldın… Demək olar ki, ağlayırdım. Bəlkə gizlətməyinə çalışdığım hıqqıltımı hiss eləmişdi. – Mən… mən sizə neynəmişəm? – Sən mənə kim olduğumu öyrətdin, Raziyə… sə- nə bir sirr açmaq istiyirəm! Büt kimi oturmuşdu. Dizlərinin üstünə qoymuş əlləri asta-asta titrəyirdi. Ancaq özünü saxlamağa ça- lışırdı. – Buyurun, qulaq asıram! Otağın içində yeriməyə başladım. Özümdən asılı deyildi. İçimdəki qəhər məni ölücəsinə sarsıtmışdı. 89 – Uşaqlıqda bir qızı sevmişdim… divar bir qon- şuyduq. Qapılarında qu quşunun şəkillləri var idi. O dövrün ən gözəl xatirələri elə o qıza aiddi. “Qonaq- bacı” oynayardıq… o məni sevmirdi… İlk dəfə kişilik hissini onun yanında keçirmişəm… Ev qurardıq öz xə- yalımızda, evimin xanımı olardı… amma əllərinə belə əlim toxuna bilməmişdi… gecələr yatanda onu fikirlə- şirdim... Uşaq idim da… sevirdim… O məni sevmir- di… Mən söz vermişdim ki, heç vaxt onu tək qoymaya- cam, amma qoydum… Söz vermişdim ki, kişisi ola- cam… Deyirdim “arvad kişini sevməsə də olar.” Təki mən onu sevirəm… Mən onu uşaqlıq dünyamda se- virdim, Raziyə… bilirsən! Nifrət eliyirəm böyüməyə... Böyüyəndə çox şeydən uzaqlaşırsan, itirirsən… Sev- mədiyin adamlarnan yaşamağa məhküm olursan… Öz şəhərində qərib olursan… lap elə yazıq adama çevri- lirsən… unudursan… unudulursan… Onu da deyim ha, çox şeylər var ki, unuda bilmirsən… yara kimi ürəyin- də qalır, köz kimi gizlənir dərinliyində… vay o günə ki, kimsə ona üfürə… kimsə… Raziyəyə baxdım. Sakit oturmuşdu. Heç tərpən- mirdi. Sanki ağrılarını unutmuşdu. Dərin fikirə daldı- ğını hiss edirdim. Dayandım və Raziyənin üzüyünü cibimdən çıxarıb baxdım. Üzüyü yumruğumda var gü- cümlə sıxdım. – Bilirsən, Raziyə! Kim bilir, nə olacaq? Kim bilir, başına nə gələcək? Gələcəyi heç kim bilə bilməz… səhv elədiyin yerdə dayanıb geriyə getməlisən, yoxsa artıq heç vaxt geriyə yolun olmayacaq. Günahlarını yumaq və sev- diklərinə çatmaq üçün yalnız bir yolun qalır… 90 – Bu sözləri mənə niyə deyirsiz? Siz… siz kimsiz? – Çünki, indi səndən sonra heç kimim yoxdu, Raziyə! Raziyə başını qaldırıb mənə baxdı. Üzüm bağlıydı, amma gözlərim açıq idi deyə, gözlərimin dərinliyinə baxmağa çalışdı. Mən də onun gözlərinə baxdım. Ah, onun gözləri… ah Raziyənin gözləri… – Siz kimsiz? Səsi əlləri kimi əsirdi. Mən də əsirdim. Bütün var- lığım əsirdi. Bu saniyələr mənim həyatımın ən dəyərli anıydı. – Mən… mən… mən uşaqlıq sevgilisinə zindanda iş- gəncə verən bir alçaq… mən heç kim olmayan bir türk… mən… mən Seyid adıyla tanınan bir qatıl… mən uşaqlıq nişanlısıyla zindanda evlənməyə məhkum olan bir rəzil… mən… doğrudan, mən kiməm axı… Raziyə…?! Artıq ağlamağımın səsi dəhlizin o başına da çata bilərdi. Raziyə də ağlayırdı. Həyəcandan ayaqlarım tu- tulmuşdu. Yavaş-yavaş Raziyəyə yaxınlaşıb qabağında diz çökdüm. Raziyə hönkür-hönkür sızıldayırdı. Başım- dan qara örtüyü çıxarıb bir tərəfə atdım. Yumruğumu Raziyəyə tərəf uzadıb Raziyənin gözünü qabağında aç- dım. Raziyə gözü üzüyə dəyəndə başını qaldırıb mənə baxdı. Gözləri parıldayırdı. Gözləri hələ də gözəlliyini itirməmişdi. Hələ də gözəl idi. Bəlkə də bir dəqiqəyə yaxın gözlərimizi ayıra bilmədik. Raziyə qanlı əllərini uzadıb üzüyə toxundu. Sonrasa başqa əlini uzadıb gö- zünün yaşını sildi. Əlini öpmək istədim, qoymadı. – Sən… sən… amma… burda neynirsən sən…? İnana bilmirəm! 91 – Hə, bu mənəm, Raziyə, mən! Yaxçı bax, qon- şunuz… Dəhşət, təəccüb və göz yaşı qarışıq dedi: – Sən dərs oxuyan idin. Nə oldu bu işə gəldin? Deyirdin müəllim olacaqsan… yadında? – Yadımda, Raziyə… olmadı… yəni… məcbur ol- dum… – Niyə axı? Səni nə məcbur elədi? Məcbur olan adam deyildin sən! – İstəiyirsən biləsən? – Hə, bimək istiyirəm, de… Bilmirdim necə və hardan başlayım. Başıma gələn hadisə o qədər acı və utandırıcıydı ki, demək olmurdu. Özümü toplayıb ayağa qalxdım. Gedib qapıya söykənib dedim: – Deyirəm… qınasan da diyəcəm… ölsəm də diyəcəm… Dərindən bir ah çəkib dəvam elədim: – Urmiyədəki küçəmizin başında bir qonşumuz var idi. Adı Bəhruz idi. Çox əyyaş uşağıydı. Başıma nə gəldi onun ucbatından oldu! – Danış! – Onda hələ çox gənc və cahil idim. Qanımın qay- nıyan vaxtıydı. Qızı görəndə ilk beynimə gələn fikir onunla necə və harda yatmağım idi. Bilirsən da… ca- vanlıqdı da! Raziyə gülümsədi: – Sən elə uşaxlıxdan eləydin! Utandım. Başımı aşağı saldım. Raziyə dedi: Yüklə 0,52 Mb. Dostları ilə paylaş:
|