Sayman Aruz YÜZ İL İNQİlab
Yüklə 0,52 Mb. Pdf görüntüsü
|
55 – Sizdən bir xahiş eləyə bilərəm? – De. De. – Məni bura gətirəndə hər şeyimi əlimdən aldılar. Hətta barmağımdaki üzüyü də aldılar. O üzük mənə çox dəyərlidi. Olar, onu mənə qaytarasız? Düz deyir. Dustaqların hər şeyini alırlar. Özlərini asmasınlar deyə, hətta qayışlarını da çıxartdırırlar. Zindandan azad olandasa, özlərinə verirlər. Amma ba- halı əşyaların bir çoxunu qaytarmırlar. – Yaxçı! Baxaram. Dedim baxaram, amma Hacı bilsəydi ki, məhbusun üzüyünü ona qaytarmışam, işim çox pis olardı. – Bir dənə də xahişim var! – Buyur. – Olar, “Quran”ı yavaş oxuyasız? – Niyə? “Quran” sənə neynəyib, niyə? – Özünüzü qoyun mənim yerimə! Siz “Quran” oxumursuz ki, mənə söyürsüz. Səsiniz başıma düşür... ağrıyıram... ata-anamım məndən xəbəri yoxdu... öz di- limdə yazıb-oxumaq istəmişəm, amma zindanda dır- nağım çəkilib... üşüyürəm... “Quran”a inanan adam dır- naq çəkməz, sənin oxuduğun “Quran” deyil... yalandı... yalandı... Raziyə bunları birnəfəsə dedi. Haqlıydı, amma bil- mirdi mən kefimdən “Quran” oxumuram. Raziyə boyda günahımı yumaq istəyirəm. – Lal ol, yaxçı! Hələ bir mənə qadağalar da qoyur. Elə “Quran”ı yalan bilibsən ki, burdasan da. Utanmaz.. İkiüzlülük edirdim. Çarəm yox idi. Kameranın içindən pis bir iy vururdu üzümə. Oranın havası mənə 56 çox ağır gəlirdi. Havam çatmırdı. Bir an hiss elədim ki, uca bir yerdən yıxılıram. İçimdə diksindim. Pəncərəni bağlayanda Raziyə dedi: – Qardaş! – Hə! Həyəcandan ürəyim partladı. – Üzüyü mənə gətirərsiz? Tüpürcəyimi udub xırıldadım: – Hə... amma bir şərtim var! – Nə? – Etiraf elə! Özünü də, məni də qurtar bu əzabdan! Özünə büründü. Günəş kimi özünə batdı. Dönüb otağıma getdim. Qapını bağlayıb mizimin arxasında oturdum. Qəhər məni boğurdu. Boğazımda sanki qara- yara bitmişdi. Telefonu qaldırıb Feyzinin otağının nöm- rəsini yığdım. – Xanım Feyzi! Raziyə Qəhrəmanpurun əşyalarını bura gətirin, zəhmət olmasa. – Hə ! Nə yaxşı, Seyid? Onları neynirsiz? – Heç... elə belə baxıram! Bəlkə içindən nəsə bir şey tapdım! – Mən baxmışam, Seyid. Heç nə yoxdu. – O heç nəyi mən də görmək istiyirəm, olmaz? – Olar, niyə olmur. İndi gətirərəm! Üzümü əllərimin arasına aldım. Bağrım çatlayırdı. Özümü saxlaya bilmədim. Ağladım. Özü də hönkür- hönkür. Elə bilirdim, bir il də ağlasam ürəyim boşal- maz. “Allah-Allah” – deyə, sızıldayırdım. – “Özün bir qapı aç, Allah!”. – Gəlmək olar! Feyziydi. Tələsik üzümü silib özümü toparladım. 57 – Gəlin! İçəri girib mizimin üstünə bir balaca qutu qoydu. – Buyur, Seyid! Qəhrəmanpurun şeyləridi. Bir şey olub? Ağlayıbsız elə bil! – Yox. Sağ olun. Siz gedin. Bir şey lazım olsa, xəbər eləyərəm – Yaxçı... sağ olun! Ləhnindən “eşşək özünsən” sözünü başa düşdüm. Artıq mənim də vecimə deyildi. Yorulmuşdum. Ürə- yimdə dedim: – “Neynim e! Qoy nə düşünür, düşün- sün.” – Qutunun ağzını açdım. Balaca pul çantası, bir qızıl qolbaq, bir qələm, bir əl telefonu, bir az xırda pul və bir gümüş üzük. Bahalı üzüyə oxşamırdı. Çox olsa 20-30 min tümənə gedərdı. Ürəyimdə dedim: – “Axı bunun nəyini taxır.” – Üzüyü götürüb Raziyəyənin ya- nına getdim. Dəlikdən baxanda gördüm bir az rahat- laşıb: – Necəsən? Ağrın kəsib? – Həyə, bir az yaxçıdı. Sağ olun! – Bu üzüyün hekayəsi nədi? – Hekayəsi yoxdu. Sadəcə, mənim üçün dəyərlidi. – Elə də bahalı üzüyə oxşamır axı! – Üzüyü mənə bağışlayan adam sizin kimi dü- şünmürdü... – Həəə! Gördün? Sevgilin bağışlayıb? – Yox. Məlum idi ki, üşüyür. Əslində üşüməsəydi təəccüb edərdim. Kameradasa ədyal yox idi. – Bəs kim? 58 – Şəhid üzüyüdü! Uşaqlıqdan saxlamışam. Qonşu- muzun oğlu mənə yadigar vermişdi. Onda orta barma- ğıma taxardım, amma indi çeçələ barmağıma taxıram... Bir an belə özümdən uzaq qoymamışdım! – Lap yaxşı... – Gətiribsiz? – Yox hələ... yəni... hə... amma yox... qalsın sora verərəm... Ayaqlarım əsdi. Hiss elədim yıxılaram. Bir də üzü- yə baxdım... 59 çüncü dayım İran-İraq müharibəsində şəhid olmuşdu. Onun cənazəsini gətirən günü xatır- layıram. Mən uşaq idim. Mamamın atasıgildəydik. Xə- bər eləmişdilər ki, cənazəni gətirəcəklər. Ona görə də bütün qohumlar oraya yığışmışdılar. Mən balkondan baxırdım. Tabutu gətirib həyətə qoydular. Anam və xa- lalarım ağlayıb özlərini tabutun üzərinə atırdılar. Hamı ağlayırdı. Mən tummuşdum 1 . Mamam əl çəkmədi ki, tabutu açın, qardaşımı görüm. Açdılar. Dayımın alnın- da yara var idi. Sora eşitdim ki, güya güllə arxadan ba- şına dəyib qabaqdan çıxmışdı. Mehriban dayı idi. Həmişə məni aparıb istədiyim şeyləri alardı. Onun o mərdanə və mehriban gülüşləri gözümün qabağındadı. Müharibə baş yeyər. Özü də mərdlərin başını. Müha- ribə azad insanların başını yeyər. İran-İraq müharibəsi minlərlə azad insanın başını yedi. Həmin o azad insanlar min arzuyla azadlıq üçün inqilab eləmişdilər. Amma imperializmə onların varlığı sərf eləmirdi. Elə 1 Hövüşnəylə 1 - nigaranlıq Ü Yüklə 0,52 Mb. Dostları ilə paylaş:
|