Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
410
kəndiyinə baxırdım. Ürəyimdən keçənləri başa düşə bilmirdim – dilimlə ağlım arasındakı əlaqə kəsilmişdi... Yazıqlandım, – “Günahım çoxdurmu?” – soruşdum. “Sən‐ cə?” – o da soruşdu. “Yaddaşım itib, heç nə xatırlamıram, ürə‐ yimi hiss eləmirəm, qaranlıqdan başqa heç nə seçmirəm. Bu bir yuxudurmu?” – dedim. – Qaranlıq – rənglərin şahı! Sənə şüur və ömür verilən anı xatırlatsam, gördüklərinin yuxu olmadığını qəbul edəcəksənmi? –...
– Həyatının başlanğıcını indi o müdhiş qara rəngdə görə‐ cəksən. Qədərini sənə əvvəlcədən göstərib, gözünün qarşısında səni eşqlə yaradan Allahı görəcəksən indi. Onun sənə, – “Bax və gör”, – dediyini indi xatırlayacaqsan. Bu gördüklərin, Alla‐ hın sənə vəd etdiyi ölüm anıdır, Allahın dərgahına müdhiş qara rəngdə dönməkdir. – Məni qorxutmaqla özünü çox yorma, səni çoxdan gözlə‐ yirdim... Yalnız hafizəmi özümə qaytar – dedim. “Ölmək öl‐ məkdir, xırıldamaq nədir...”, – kişi kimi ölmək qərarına gəl‐ mişdim.
– Şüuru olmayanın hafizəsi də olmaz, nə Allahı xatırlayar, nə də onun zülmət sirrini. Sənin hafizən silinir indi – dedi. – İnsan, heç görmədiyi üzü necə xatırlaya bilər axı? Tanrını nə vaxtsa görmüşəmsə, onda niyə özünü unutdurub mənə? – azca ürəklənmişdim. – Allahı günahkarmı çıxaracaqsan? Onu unutduğunu tanrı özü sənə xatırladacaq indi. Onda bu nuru gördüyünü xatırlaya‐ caqsan. Sən doğulmamışdan qabaq arxada qoyduğun sonsuz za‐ manı xatırlayacaqsan. Ölümdən sonra da o zamanın bitib‐ tü‐ kənməyəcəyindən əmin olacaqsan. İndi sənin həyat qatarın qa‐ ranlıq tunelə girəcək, sonra tunel bitəcək, sən isə dövr edən həya‐ tın əbədiyyət hissəsini yaşamağa davam edəcəksən. O qatar səni 411
ya cənnətə, ya da cəhənnəmə aparacaq – bu səhnə çox tanış gə‐ lirdi mənə, nə vaxtsa eşitmişəm, ya da oxumuşam bunları. Söh‐ bətcilliyinə sevindim – Loğman kimi ömür qazanırdım. Amma, birdən gözlərimi yumub şüurumda aydın əkslər görürəm. Ucu‐bucağı görünməyən insan növbəsidir. Növbə, yaşlı bir kişiyə çatır. Tanrı qocanı yanına çağırır. “Aman Allahım, bu qoca ki, mən özüməm!” – deyə heyrətlənirəm... 593 yaşında ol‐ sam da, uşaq kimi sevincək yaxınlaşıb ehtiramla Allahın üzünə gülümsünürəm, tapşırıq əmrini almağa hazır əsgər kimi şax durmuşam, yolçuluğa hazıram. Mehribanlıqla mənim üçün ha‐ zırlanmış tabutabənzər qəlibə işarə edir. Fani dünyada məni gözləyən anları tam dolğunluğu ilə qısa vaxtda özümə göstərir. Hər şeyin xırda detallarınadək yaddaşımın altına yazıldığını görürəm. Tanrı üzümə gülümsünüb – “Həyatın mənalı keçəcək və savablarla doludur, kaş ki, qisməti qaçırmayasan, imanı ba‐ da verməyəsən” – dedi. İndi ağlıma gəlir ki, niyə insan heç ya‐ şamadığı, görmədiyi anları, üzləri görür yuxuda. Pavlov tama‐ milə səhv izah edib yuxunu. Yuxu, tanrı qatında beynimizə ya‐ zılmış həmin “olacaqların” göz qabağına gəlməsidir. Yuxu faza‐ sında ürəyin və tənəffüsün fəaliyyəti “dayandığı” zaman, gör‐ mə üzvü də geriyə çevrilir və bu dəfə beyinin içindəkiləri gör‐ məyi bacarır. Göz, yuxuda beyinlə çölü deyil, bu dəfə beynin altına yazılanları görür. Bax, məncə budur yuxugörmənin ger‐ çək məğzi. Sadəcə bu vaxt gözlə deyil, beyinlə görürsən, çünki göz yumulu olur. Bəlkə də biz yatarkən, Allah gözlərimizi ona görə yumur ki, əbədiyyətin bu sirri faş olmasın. Sabah da açı‐ landa gördüklərimizi normal görmə orqanı ilə görmədiyimiz üçün yuxumuza inanmırıq və ya bir əl yuxarıdan onu hafizə‐ mizdən silir. Kənardan bizə tamaşa edən iblis adımı soruşur, – “Fər‐ had”, deyirəm. Adımı kitabına qeyd edir. Sonra qasığından bir çəngə murdar tük qoparıb sol əlimə verir. Tanrı şüurumu kilid‐
412
ləyib məni iç divarı qan damarları və seliklə dolu qəlibə qoyma‐ ğı tapşırır. Kiçilib‐büzüşüb qəlibə yerləşirəm. Sürüşkən və qa‐ ranlıq tunelin içiylə uzun bir yolla xeyli sürüşürəm. İblisin əli‐ mə verdiyi tükdən yaranan eybəcər qurdlar beynimə hücum çə‐ kib şüurumu əmirlər. Doyduqdan sonra isə yenidən tük olub başımda bitirlər. Bu tüklər mənə aman vermir – məndən də tez böyüyüb yerimi daraldır, məni qıdıqlayır, titrəyib qurcuxdurur və məni “tabut”dan çölə atmağa çalışır... Hafizəm qəfil donur. – Xatırladınmı? – Ölüm sükutu pozdu. – Hə... – dedim. – Xatırlayırsansa, demək nə vaxtsa görmüsən. Düzdürmü? – Hə...
– Demək, xatırlamadıqlarını gördün... Burdan o yana, yaşadıqlarını yazan mələklər sənin məşhərə çəkiləcəyin gün şa‐ hidlərin olacaqlar. Onlar hər şeyi film kimi tanrıya göstərəcək‐ lər. Və sən də onlarla birlikdə ömrünə tamaşa edib ya təriflənə‐ cək, ya da xəcil olacaqsan. Dünyasını dəyişmiş yaxınlarımı köməyə çağırmaq istədim, ancaq heç birinin adını da yadıma sala bilmədim. Ağlım saman çöplərinə dolaşa‐dolaşa informasiya axtarırdı. Birdən səsim də batdı... “Ata!” – arxadakı qapı olacaq yerdən qızım Durnanın hə‐ yəcanlı və aramsız bağırtısını ikimiz də eşidirdik. Qızım təlaş içindəydi, – “Ata, tez ol, tələs, Ünzilə dilini yenə uddu!” Yalva‐ rış dolu nəzərlə ona baxdım, – “Bircə balalarıma dəymə, uşaq‐ lar qorxarlar, nəvəmin dilini ancaq mən çıxara bilirəm – dili qat‐ lanıb yenə. Yalvarıram, imkan ver xilas edim, ölməyə qoyma nəvəmi...”. – Bəs əməl dəftərinə baxmaq istəmirsənmi? – deyə dilucu soruşdu. Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|