Stendal Qırmızı və qara
Yüklə 4,36 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.vivo-book.com
473 kənarlaĢdırmaq istəsə də, bir neçə dəfə dartınandan sonra əli oğlanın ovcunda qaldı. Otaq tamam qaranlıq idi – onlar xanım Renalın yatağının üstündə üz-üzə oturmuĢdular. “Ġlahi, on dörd ay bundan əvvəl hər Ģey necə də baĢqa cür idi! – Jülyen bunu düĢünüb yenə ağladı – Deməli, ayrılıq doğrudan da insanın bütün hisslərini öldürür! Yox, ən yaxĢısı çıxıb getməkdi!” Qadının susqunluğundan usanan Jülyen ağlamaqdan xırıldayan səsilə ondan soruĢdu: – Nə baĢ verdiyini mənə deməyəcəksiz? – Siz burdan gedəndə bütün Ģəhər mənim rüsvayçılığımdan xəbər tutmuĢdu, – xanım Renal sərt səslə dedi, onun səsində nəsə qəddar və qınayıcı bir Ģey vardı. – Siz özünüzü hər yerdə çox ehtiyatsız aparmıĢdınız. Bir müddət sonra, mən lap pis vəziyyətdə olanda möhtərəm cənab ġelan yanıma gəldi. O çox cəhd elədi ki, mən hər Ģeyi ona etiraf eləyim. Nəhayət, o bir dəfə məni ilk dəfə ayinə qoĢulduğum Dicon kilsəsinə apardı. Və orada söhbəti də özü açdı... – xanım Renal göz yaĢına boğuldu. – Ġlahi, mən elə utanırdım ki! Mən hər Ģeyi boynuma aldım. O xeyirxah www.vivo-book.com
474 insan mənə rəhm elədi: məni qınamadı, əksinə, dərdimə Ģərik oldu. Həmin vaxtlar mən demək olar ki, hər gün sizə məktub yazırdım, amma göndərməyə ürək eləmirdim: o məktubları gizləyirdim, üstündə göz bəbəyim kimi əsirdim, daha dözə bilməyəndəsə otağın qapısını bağlayıb, gizlicə onları oxuyurdum. Axır ki, cənab ġelan həmin məktubları məndən aldı. Bir az təmkinlə yazdığım məktubları mən artıq sizə yollamıĢdım. Siz də heç birinə cavab yazmamıĢdınız. – And içirəm, o məktublardan bircəciyi də mənə çatmayıb. – Ġlahi! Bəs onları kim alıb? – Ġndi gör mən necə bədbəxt olmuĢam: səni kilsədə görənə qədər sağ olub-olmadığını da bilmirdim. – Tanrı mənə rəhm elədi, – xanım Renal söhbətinə davam elədi. – O, baĢıma ağıl qoydu, onun, uĢaqlarımın, ərimin qarĢısında necə böyük günah iĢlətdiyimi mənə baĢa saldı. Ərim məni heç vaxt sevməyib, hələ o vaxt, siz məni sevəndə də bunu bilirdim... www.vivo-book.com
475 Jülyen onu bağrına basdı, oğlan kövrəldiyindən özünü itirmiĢdi. Amma xanım Renal onu özündən kənarlaĢdırıb, sərt səslə davam elədi: – Hörmətli dostum cənab ġelan mənə baĢa saldı: bir halda ki, mən cənab Renala ərə getmiĢəm, deməli, bütün hisslərimi, hətta bu vaxta qədər xəbərsiz olduğum, bizim o lənətli münasibətlərə qədər yaĢamadığım bütün hisslərimi belə ona vermiĢəm... Mənim üçün o qədər dəyərli olan məktubları da qurban verəndən sonra, həyatım xoĢbəxt keçməsə də, heç olmasa, rahat keçdi. Nə olar, bu rahatlığımı pozmayın – Jülyen onun əllərini öpüĢlərə qərq elədi; qadın onun hələ də ağladığını baĢa düĢdü. – Ağlamayın, siz belə eləyəndə məni də ağrıdırsınız. Ġndisə siz mənə danıĢın – siz neylədiniz? Jülyen danıĢacaq halda deyildi. Qadın təkrar elədi: – Mən bilmək istəyirəm, seminariyada necə yaĢayırdınız, bunu danıĢın, sonra çıxıb gedərsiniz. Nə danıĢdığını özü də bilmədən, Jülyen ona seminariyada əvvəl-əvvəl üzləĢdiyi narazılıqlardan, təqib və www.vivo-book.com
476 sorğu-suallardan, müəllim təyin olunandan sonrasa həyatının necə sakit keçdiyindən danıĢmağa baĢladı. – Elə o vaxt, – oğlan əlavə elədi, – indi yaxĢı gördüyüm bu həqiqəti – sizin məni unutduğunuzu anladan o susqunluğunuzdan sonra (xanım Renal onun əlini sıxdı) mənə həmin o beĢ yüz frankı göndərdiniz. – Mən sizə heç vaxt pul göndərməmiĢəm! – xanım Renal təəccüblə dedi. – Məktubun üstündə Paris möhürü vardı, özü də bütün Ģübhələrdən yayındırmaq üçün “Pol Sorel” adıyla göndərilmiĢdi. Onlar
birlikdə məktubun kimin tərəfindən göndərildiyiylə bağlı ehtimallar irəli sürməyə baĢladılar. Söhbətin ovqatı bir az dəyiĢmiĢdi. Özlərindən asılı olmayaraq xanım Renalla Jülyen dostyana söhbətə baĢlamıĢdılar. Qaranlıq olduğuna görə bir-birilərini görə bilmirdilər, amma səslərinin ahəngi hər Ģeyi deyirdi. Jülyen onun belini ehmallıca qucaqladı; əlbəttə bu, təhlükəli hərəkət idi. Qadın onun əlini kənarlaĢdırmaq istədi, amma həmin dəqiqə oğlan fəndgirlik iĢlədib onun diqqətini www.vivo-book.com
477 söhbətə çəkdi. Jülyenin əli onun belini qucaqlamıĢ halda qaldı.
Ġçində beĢ yüz frank olan məktubla bağlı çoxsaylı ehtimallardan sonra Jülyen seminariyadan danıĢmağa baĢladı. O yavaĢ-yavaĢ özünü ələ alırdı; indi hiss elədikləriylə müqayisədə heç bir maraq kəsb eləməyən seminariya həyatından danıĢdıqca özünə gəlirdi. Ġndi onun bütün fikri-zikri bu görüĢün necə qurtaracağının yanındaydı. – Siz getməlisiniz – tez-tez qırılan səs durmadan bu sözləri təkrarlayırdı. “Məni burdan qovsalar, bu, biabırçılıq olar, – Jülyen düĢünürdü. – Ömrüm vicdan əzabı çəkməklə keçəcək, bu qadın bir daha mənə məktub yazmayacaq, özümün də, Allah bilir, bir də buralara yolum düĢəcəkmi?” Bu dəqiqədən etibarən yanındakı qadının belə yaxın olmağından aldığı həzz yoxa çıxdı. Az qala pərəstiĢ elədiyi qadının yanında oturduğu, onu qucaqladığı yerdə, bir vaxtlar xoĢbəxt olduğu bu otaqda, bu qatı zülmətdə qucağındakı qadının sinəsinin aramla qalxıb-enməyindən onun ağladığını Yüklə 4,36 Mb. Dostları ilə paylaş:
|