92
malikdir. Bu zəncir də renqa adlanır. Şeirə ümumi vurğunluq sərgərdan poeziya
müəllimlərini meydana gətirmişdi, onlar şəhərdən şəhərə, kənddən kəndə keçib öz
müştərilərinə hayku yazmağı öyrədirdilər, buna görə haqq alır və ya sadəcə olaraq
daldalanmağa yer və qida əldə edirdilər.
Assosiasiya
və
simvolizm yapon bağının
yaranmasında
və
qiymətləndirilməsində başlıca rol oynayır. Landşaftın miqyasının bağ ölçüsü
səviyyəsində kiçildilməsi məntiqi olaraq elə bir nöqtəyə gətirib çıxardı ki, bu vaxt
məcməilərdə miniatür bağlar düzəldilməyə başlandı. Onlar bir kvadrat fut ölçüdə
olmaqla torpaq üzərindəki bağlar kimi gölməçələrdən, su axınlarından, adalardan,
təpələrdən, körpülərdən, bağ evlərindən və real ağaclardan ibarətdir. Bu ağaclar
inadkarlıqla nəzərdə tutulan ölçülərdə becərilir. Bu kiçik, səyyar bağlar Şərq
bağçılığının rəsm ənənəsindəki xüsusiyyətini əks etdirir. Yapon bağları Qərbə də
öz
nəcib təsirini göstərmişdir, xüsusən Birləşmiş Ştatlarda onlar geniş yayılmışdır.
Xarakterik yapon üslubuna iki növ – Mücərrəd bağlar və çay bağları
daxildir. Mücərrəd bağın ən məşhur nümunəsi yuxarıda söhbət açdığımız
Kiotodakı Ryoandzi (ingilislər Ryoanci kimi tələffüz edirlər) bağıdır.
Kiotodakı qeyri-adiliyinə görə məşhur olan bağlardan biri də Mamır bağıdır.
Alçaq çəpər arxasındakı bu ərazidə mamırların məxmər səltənəti uzanır. Buradakı
iti ucları olan daşlar mamırla örtülmüşdür. Günəşin şəfəqləri altında bu mənzərə
gah qara, gah yaşıl görünür. Bağın ərazisində kiçik çay evləri vardır. Buranı seyr
etməyə gəlmiş adamlar bağın gözəlliyindən həzz almaqla yanaşı, yorulduqda
onlarda istirahət edirlər.
Bütün bunlardan sonra belə qənaətə gəlmək mümkündür ki, yapon dünyası
musiqini dərk etmək kimidir. Yapon poeziyası özlüyündə bir rəngkarıqdırsa,
rəngkarlıq bu poeziyadır.
Yapon ədəbiyyatına marağa gəldikdə sonralar onun daha mükəmməl
nümunələri ilə tanışlıq imkanı yarandı. XVII əsrdə yaşayıb-yaratmış məşhur yapon
şairi Matsuo Basyo hayku üslubunun ustası hesab olunur. O, öz məktəbini
yaratmış, sonra isə guşənişin həyat tərzinə keçmişdi. Zen Buddizmin təsirinə
məruz qalan şair, sonralar uzun müddətli səyahətə çıxmış və bu səfərlərini təsvir
edən şeir kitabını yazmışdı. «Şimalın içərilərinə doğru dar yol» adlanan bu kitab
1689-cu ildə çap olunmaqla poetik nəsrin və haykunun qarışığından ibarət idi. O,
təbiətin hər xırda varlığından, nişanəsindən ilham alırdı. O, təxəllüsü «Basyo»
sözünü də həyətində əkdiyi banan ağacının ana dilində olan adından götürmüşdü.
Buludların parıltısı, bambukun titrəməsi, sərçələrin cikkiltisi, küçədən keçən
adamların sifəti – bütün gündəlik xırda
şeylərdən o, həzz almaq imkanı tapa bilirdi.
Lakin əhəmiyyətsiz şeyləri sevmək üçün xırda məsələrə görə də iztirab çəkməlisən.
Onun zahirən bəlkə də primitiv görünən məşhur bir haykusunda deyilir:
Köhnə gölməçə
Tullandı qurbağa –
Suda şappıltı.
Bu haykuda dərin məna, təbiətin gözəlliyinin kvintessenssiyası, şairin
könlünün və ətraf dünyanın sakitliyi və harmoniyası çox qısa şəkildə əks
olunmuşdur.