Ə.Cavad bütün yaradıcılığında Azərbaycan istiqlalını
tərənnüm edən şairdir. Çağdaşı Hüseyn Caviddən
fərqli olaraq, o, fikirlərini açıq ifadə edir və bəşəri rəng
vurmağa ehtiyac görmədən qeyri-real varlıqlara deyil,
Kür, Araz çaylarına, Göygölə, Gəncəyə üz tutur,
Azərbaycan poeziyasından bir silsilə kimi keçən dağ
obrazına da bu məqsədlə müraciət edir. Ümumiyyətlə,
linqivistik əsası təbii varlıqların və detalların
şəxsləndirilməsi olan metanomiyalar bu kimi ədəbi
nümunələrdə geniş yer tutur. Metanomiyalar
poeziyanın obrazlılığına, bədii poetikasına, lüğət
fondunun genişliyinə kömək edən əsas ifadə va-
sitələrindəndir, eyni zamanda panteist fəlsəfi dünyagö-
rüşün, yəni mütləq həqiqətlə-allahla təbiətin eyniləşdi-
rilməsidir. «Dağlar» şeirində istifadə edilən situativ-
fərdi epitetlər onun təsir gücünü artırır, şairin ədəbi-
estetik idealının təzahürünə çevirir. Burada hər bir
detal simvola çevrilir, tarixin xronologiyasını deyil,
şairin əhval-ruhiyyəsinin, poetik «mən»inin, tarixə və
zamana baxışının obrazlı əksi kimi canlandırılır, onun
tərəf-müqabili rolunu oynayır. Ə.Cavadın dağlara mü-
raciətində duyulan narazılıq təbiətə qarşı deyil, təbiətin
özünə təsir edib onu sünii surətdə dəyişdirən, zamanın
gedişini əks istiqamətə döndərən qara qüvvələrə qar-
şıdır. Müəllif daha çox panteist kimi çıxış edir, onun
üçün dağ obrazı təbiətin bir parçası deyil, dövrün,
zamanın hərəkətinə, insanlara təsir edə biləcək bir
qüvvədir, ona görə də şair «dərdinə dərmanı»
dağlardan istəyir (6, s.214). Lakin bu qüvvənin özü də
qurtuluşa möhtacdır, çünki artıq dəyərlər də, qüvvələr
də, bu dəyər və qüvvələri qiymətləndirmə meyarı da
dəyişib. Tarixin gedişini öz axarına qaytarmaq üçün isə
onun özünü devirə bilən bir qəhrəman - Şeyx Şamil
lazımdır.
Bir gün gəldi, oldu imanın kamil,
Ki, qurtarır səni qəhrəman Şamil!
Fələk dedikləri sən deyən deyil,
Namərdlər yolun kəsər, a dağlar! (1, s. 215)
Müəllif Şeyx Şamili şeirin qəhrəmanı kimi seçmir,
onun mübarizəsi, şəxsiyyəti haqqında da söz açmır,
6
lakin yuxarıda qeyd etdiyimiz bənddə qeyd edilən
«qanlı əfsanələr» sözünün arxasında hansı fikirlərin
durduğunu görməmək mümkün deyil. Hər bənddə
saysız-hesabsız döyüşlər yada salınır, Sabutayın, Elxa-
nın adları çəkilir, sonda isə məhz Qafqaz qartalı
xatırlanır. Son beş bənd artıq ruslara əsir olmuş ölkəyə
deyilən ağıya bənzəyir, «Qərib türk üçün daşları
ağlayan dağların göz yaşları tökdüyü»(20,s.216)
görünür. Şeirin əhval-ruhiyyəsi, onun yazıldığı tarixin
(01.04.1920) əhval–ruhiyyəsidir. Hər tərəfdən təz-
yiqlərə məruz qalmış Xalq Cümhuriy-yətinin taleyi
təhlükə qarşısında idi və bir vətəndaş ziyalı kimi
Ə.Cavad qurtuluş yolunu arasa da labüd təhlükəni
duymaya bilməzdi. Şair qəlbən bağlı olduğu milli
dövləti qorumaq iqtidarında deyildi, onun coşqun
mübarizlik ruhunu ağıya çevirməsi də məhz bu işğalçı,
təcavüzkar qüvvənin qarşısındakı gücsüzlüyündən irəli
gəlirdi. Qeyd etməliyik ki, Ə.Cavadın bizə bəlli olan
poeziya nümunələri içərisində «Dağlar» şeiri Şeyx
Şamilin adı çəkilən yeganə şeiridir.
A.Yıldırım isə mövzusunu müxtəlif üsullarla davam
etdirir. «Bir el aşığının dedikləri» şeirinin epiqrafından
isə bəlli olur ki, şeir Qubada yazılmışdır. Gənclərin
məclisinə sazla qonaq gəlmiş aşıq onların «Ruhumuz
acıqlıdır, bizə nəşə bul» sözünə aşıq «Nəşə harda,
bəklənirmi cəhənnəmdə bir bahar?» deyərək qəmli bir
nəğmə oxuyur:
Durnam uçdu uzaq dağlar ardına,
Uğradımı bilməm Şimal qurduna?
Ellərə bir bahar, mana fırtına,
Günəş söndü, qaş qaraldı, gəlmədi…(1, s.23)
İlk baxışdan şeir poetik qəhrəmanın sevgi həsrətinə
bənzəsə də tezliklə bu həsrətin obyektinin məhz
azadlıq və o azadlığın mübarizləri olduğu duyulur.
Buna görə də nəğmə başa çatınca hamının gözlərində
ayrılıq görünür. Xatirələr çözələnir, hər kəsin içərisində
yatmış və susdurulmuş Qafqaz qartalının ruhu sanki
diksinib oyanır, dodaqlarda Şamil hiddəti görünür.
M.Ə.Rəzulzadə «Çağdaş Azərbaycan tarixi» əsə-
rində bolşevikləşmiş Azərbaycanda vətənpərvərlik tər-
7
biyəsindən danışarkən yazırdı: «Rusiyada rus vətən-
pərvər-liyinin Aleksandr Nevski, Minin-Pojarski kimi rus
imperatorluğunun tarixi sərkərdələri yüksək bir əda ilə
öyülərək göylərə qaldırılarkən, Azərbaycanda vətən və
milli istiqlal uğrunda unudulmaz mübarizəsi ilə
tanınmış Dağıstanın böyük imamı Şamil ilə Gəncənin
igid müdafiəçisi Cavaddan bəhs etmirlər»(2,s.100).
M.Ə.Rəsulzadə fikrini davam etdirərək daha sonra
yazırdı: «Bolşeviklər, yuxarıda dediyimiz kimi, Qaf-
qazya istiqlal qəhrəmanı böyük Şamilin xatirəsini çox
da yad etməzlər; Azərbaycanlı Cavad xanın şəx-
siyyətini də tərifləmək istəmirlər. Lakin bu məq-
sədlərinə nail ola bilmirlər. Qafqazyanın azadlığını öyən
gənc Azərbaycan şairi Almas Yıldırım Şamilin adını dini
bir həyəcanla anır» (2, s.108).
Həqiqətən də M.Ə.Rəsulzadənin rəmzi mənada «di-
ni» adlandırdığı bu həyəcan A.Yılıdırımın bütün şeir-
lərində aşkar görünməkdədir.
Daldı küskün baxışlar duman çökən yollara,
Bir Şeyx Şamil hiddəti qonunca dodaqlara
İxtiyarlar qaş çatıb baxdılar Şah dağlara…(1,
s.24)
Şübhəsiz ki, bu baxışın mənası səbəbsiz deyildi, bu
dodaqlara məhz Şeyx Şamil hiddətinin qonması da sə-
bəbsiz deyildi. 1830-1932-ci illərdə Car-Balakəndə,
1837-ci ildə isə Qubada baş vermiş üsyanların məhz
Şeyx Şamil mücadiləsindən qaynaqlandığı haqqında
fikirlər hələ bu üsyanların baş verdiyi zamanlarda istər
Azərbaycanda, istərsə də rus imperiyasında geniş
yayılmışdı. İlk təhsilini “İttihad” məktəbində farsca
almış A.Yıldırımın hələ gənc yaşlarından tarixə
dərindən bələd olması, azadlıq mübarizlərini yaxından
tanıyıb qiymətləndirməsi onun geniş mütaliəsinə,
ölkəsinin, ümumən dünyanın siyasi tarixinə dərin və
müntəzəm maraq göstərməsi ilə izah edilə bilər. A.Yıl-
dırımın şeirlərində üç xətt aydın görünür: 1) Azər-
baycan xalqının tarixi və azadlıq mübarizəsi; 2)Türk
xalqlarının tarixi və azadlıq mübarizəsi; 3) Qafqazın
tarixi və azadlıq mübarizəsidir. A.Yıldırım hər üç müba-
rizəni, onun öndərlərini bir-birindən ayırmadan müx-
8
Dostları ilə paylaş: |