Akademikin Son eseri
Yüklə 0,89 Mb. Pdf görüntüsü
|
fikir gəlir. Bura Tehrandır, bizə xeyri dəyməz. – Deyirsən, Quranın tərcüməçisinə də əl qaldırarlar?! Rəsul güldü: – Onları qorxudan da elə budur. Sənin islamı və islam tarixini mükəmməl bilməyin... Ziyad bəy: – Sənin kitablarından da xəbərdaram. İranda çoxlarını yuxudan oyatmısan. Doğrudan da, Rəsulun araşdırmaları fars tarixşünaslarının bir çox yalanlarını ortaya çıxarmış və oxucular arasında geniş yayılmışdı. Rəsul təvazökarlıqla mövzunu dəyişməyə çalışdı. – Bəzi ustadlarımızın Bakıdan köçüb gəlmələrinə üzüldüm. – Kimi deyirsən? Son vaxtlar çox dəyərli alimlər köçüb gəlib. Qulamhüseyin Beqdeli, Həmid Məmmədzadə. – Mən doktor Zöhrabini nəzərdə tuturam. İran türklərinin tarixi haqqında kitabı çıxan kimi yer yerindən oynadı. Burda bəziləri türkün tarixini düzgün yazanların qanını içməyə hazırdır. Buna görə də Şəbüstərdəki evində öldürdülər. Akademik təəccüblə: – Demək, mən səhv etməmişəm. Dəfələrlə demişəm ki, o sağlam adam idi. Belə tez ölməzdi. Onu öldürüblər. – Öldürüldüyünə heç bir şübhəmiz yoxdur. Əlimizdə şəkillər də var. Bədənində bütün vəhşiliklərin izi qalır. Bunu deyib cibindən bir foto çıxardı: – Bunu bizim gənclər ölüm xəbəri çıxan kimi çəkiblər. Ziyad bəy gözünə inanmadı: – İnsana qarşı belə vəhşilik edərlər? Zöhrabinin çılpaq bədənində işgəncə və küt zərbə yerləri aydın görünürdü. Ziyad bəy narahatçılıqla: – Bəs niyə cibində gəzdirirsən bu fotonu? – dedi. Rəsul gülümsədi: – Zöhrabidən artıq deyilik! Bu boyda ölkədə cibimdən etibarlı yer tapa bilmirəm. Ertəsi gün tez dən həkimlərin təkidinə baxmayaraq, Ziyad Şıxlı xəstəxanadan çıxdı. *** O günlərdə İranda Bakıdan dəvət edilmiş məşhur fizik həbsdə yatırdı. İran İslam Cümhuriyyətinin iç üzünü göstərən maraqlı bir tarixçəydi. Rəşid müəllimin Bakıda atom fizikası ilə bağlı müəyyən araşdırmalar apardığı laboratoriyası vardı. İran öz atom sənayesini yaradanda bu sahədə çalışan alimlər sırasında onu da işə dəvət edir. Bakılı alim bir neçə il ərzində qonşu ölkədə Bakıda başladığı işləri davam etdirir, yeni elmi laboratoriya qurur. Müqavilə müddəti bitəndən sonra bütün təkidlərə baxmayaraq, vətəninə dönür. Lakin onun yerini dolduran tapılmır. Zəng vurub yenidən dəvət edirlər, getmir. Sonra isə bir neçə günlüyə gedib bəzi məsləhətlər verməsini xahiş edirlər. Rəşid müəllim də inanıb gedir, yardım edir, geri qayıdanda həbs olunur. Ən maraqlısı İran tərəfin bu həbsi əsaslandırma şəklidir. Guya Rəşid müəllim İrandan texnologiya yeniliklərini öyrənib Bakıya gətirirmiş. “Hansı texnologiya yeniliyindən söhbət gedir? Bu sahənin yaradıcısı mənəm. Nə varsa, Bakıdan mən gətirmişəm, geriyə nə apara bilərəm? Özüm qurduğum bu laboratoriyadan hansı sirri çalıb apara bilərəm?” – deyə üsyan qaldırır Rəşid müəllim. Yəqin tarixçi həmkarının Ziyad Şıxlını Bakıya tələsdirməsinin bir səbəbi də bu imiş. Evə döndükdən sonra yaxın dostlarına bu qəzanın təsadüfi olmadığını etiraf etdi. Qəza xəbərindən ən çox üzülənlərdən biri Rüstəmdi. Ziyad bəyin gəldiyini eşidən kimi görüşünə tələsdi. Ancaq akademik onu heç nə olmayıbmış kimi acı təbəssümlə qarşıladı. Bu təbəssümün arxasında uzaq müharibə xatirələri, cəbhədəki itkilər, elmində cəbhə kimi gərgin hücum və müdafiə üsulları dayanırdı. Gözlənilməz qəzanı bu savaş xronologiyasının hansı səhifəsinə yazacağını bilmirdi. Rüstəm günahkar adam kimi danışırdı. Çünki onun bu səfərə getməsini ən çox istəyən və təkid edən o olmuşdu. İndi də dönə-dönə eyni sualları verirdi. – Deyirsən, sürücü yoxa çıxdı? Akademik: – Hər halda mən onun haqqında heç nə öyrənə bilmədim. Rüstəm: – Bəs erməni olduğunu kim dedi? Ziyad bəy: – Qulağım çaldı. Düzünü deyim, mən heç onun erməni olduğuna da inanmıram. Mən biləni qəsdən ortaya atmışdılar bu sözü... Rüstəm: – Bəlkə kürd olub? Ziyad bəy: – Nə bilim? Onların nə dəxli var bu işə? Həm də kürdü bizdən ayırmaq olur ki? Rüstəm: – Sualdır verirəm də! Kürd deyəndə PKK-nı nəzərdə tuturam. Aralarında o qədər maskalanmış daşnak var ki... Deyəsən, 1988-ci ilin siyahısı yadından çıxıb. Ziyad bəy: – İnanırsan, Rüstəm, mən bu hadisəyə qədər həmin siyahını unutmuşdum. Rüstəm: – Ölüm siyahısını unutmaq olmaz! Ziyad bəy: – O qəzadan sonra gözümü açdığım ilk dəqiqələrdə elə bildim müharibənin son günlərində, Berlində yaralanmışam. Sonra anladım ki, orda atılan güllə məni Savalanda yaxalayıb. Ölümün yaxınlaşdığını hiss etdim. Sonra da anladım ki, bu əcəl işi deyil. Bəlkə də İranda hazırlanan bu qəza hansısa başqa bir tamaşanın ilk pərdəsidir. Rüstəm coşdu: – Ey, qəhrəman, sənə kimsənin əli qalxmaz. Özünü erkək, normal insan sayan bir kimsə sənə xəyanət eləməz! İrana baxma, orda hər şey ola bilər, gedək nərdimizi ataq. Tərəddüd Ayseli əl içində böyütmüşdülər. Hara getsə, diqqət mərkəzində, qayğısız. Bütün ölkədə tanınan bir şəxsiyyətin nəvəsi olmaq zarafat iş deyil. Xalqın sevgisi öz yerində, əsas hakimiyyətin münasibətidir. Yuxarıda kim oturur otursun, belə ailələr həmişə qayğı görüb, diqqət mərkəzində olub. Aysel də ağlı kəsəndən bu seçilmişlik havasında, xoşbəxt yaşayıb. Ancaq maraqlıdır, diqqət, şöhrət, ehtiyac duymadan yaşamaq Ayseli harınlaşdırmayıb. Özünü başqalarından yuxarı tutmaq, kimliyini gözə soxub lovğalanmaq ağlına gəlməz. Əksinə, ona elə gəlir ki, hamıdan daha sadə və başıaşağı olmalıdır. Eynşteynin Amerikaya köçdükdən sonra dediyi sözü xatırlayırdı. “Paltarın ucuz olsun, ya dəbdəbəli – onsuz da hamı sənin atanı, babanı tanıyır. Bu sənə yetər. Nə qədər sadə olsan, özünü başqalarından ayırmasan, o qədər sayğı görərsən”. Bu düşüncələrinin doğru olduğunu dəfələrlə görmüşdü. Orta məktəbdə də, universitetdə də yoldaşları başına and içirdilər. Fakültədə barmaqla göstərilən iki-üç gözəl qızdan biri olması vecinə deyil. Anası demiş, bəxti gözəl olsun! Amma nə anası Səhər xanımın, nə özünün bəxtdən gileylənməyə haqqı vardı. Yaxın ailələrdən söz eşitdirənlər öz yerində, ancaq universitetdə də onunla tanış olmaq istəyənləri sayıb qurtarmaq olmazdı. Səhər xanıma söz atanlar da vardı: “Nə saxlayırsan, prezident oğluna verəcəksən?” Səhər xanım özünü sındırmırdı: – Nədir, prezidentlərin oğulları ondan artıqdır? Ondan ağıllısı ilə evlənirlər? Hələ gör o bəyənir böyük vəzifə sahiblərinin uşaqlarını? Doğru deyirdi. Ölkənin məşhur ailələrinin birinin övladı olduğundan, Aysel üçün vəzifə, var-dövlət ciddi əhəmiyyət daşımırdı. Şükür elə ki, bu ailənin övladısan, ancaq bu sənin xidmətin deyil, Allahın işidir. Dağda, bir çoban ailəsində də doğula bilərdin! Bu şöhrət, bu ev-eşik sənin deyil, babanındır. Onun şöhrət paltarını daşımağa gücün çatmaz. Babasının zəhmətlə yüksəlməsi, ən şöhrətli vaxtında da ayağının torpaqdan üzülməməsi, milli duruşu barədə illər uzunu eşidib-duyduqları Ayselin xarakterinə oxşar ailələrin uşaqlarından fərqli bir saflıq və gözəllik vermişdi. Əxlaqındakı qüsursuzluq, yaşından böyük yetkinlik, alicənablıq zahiri gözəlliyini üstələyirdi. Səhər xanımın qızına ailə qurmaqla bağlı təkliflərinin çoxaldığı vaxtda Muradla tanış olmuşdu. Həm birinci, həm sonrakı görüşlərində onu çəkindirəcək, rahatsız Yüklə 0,89 Mb. Dostları ilə paylaş:
|