Akademikin Son eseri
Yüklə 0,89 Mb. Pdf görüntüsü
|
– Ağlımı sən gedəndən itirmişdim. – Dedim axı, o barədə sonra danışarıq. De görüm, mən neyləyə bilərəm? – Çox sağ ol! Ehtiyac yoxdur. Elmi rəhbərim gəlmişdi. Yəqin sözünü eşidərlər... – Bizim tanışlarımızı da qoşmaq olar bu işə! – Mən biləni, elə olsa, çəlişkəlik düşər araya. Bir az gözləyək... – Ziyad müəllimlə biz də görüşüb məsləhətləşdik. Darıxma! – Darıxmıram... Bundan sonra demək olar ki, hər iki gündən bir Aysel Murada baş çəkdi, yemək gətirdi. Onun kimliyini bilənlər qapıda qarşısını kəsməyə cəsarət etmirdilər. Murad dəfələrlə cəhd eləsə də, Aysel ayrılıqları barədə danışmağa imkan vermədi və özü də son düşüncələrini paylaşmadı. “Bura yeri deyil, çıxar, arxayın danışarıq, ona sürpriz və ya azadlığa çıxma hədiyyəsi olar...” – deyə düşünürdü. Bilmirdi ki, sonra ürəyindəkiləri açıb deməyə fürsət olmayacaq, bir gün görəcək ki, Murad ona heç nə demədən yoxa çıxıb, yəni Bakı ilə vidalaşıb yenidən “sürgünə” qayıdıb... *** Bir neçə gün də keçdi. Muradın hələ də həbsdə saxlanılması Ziyad Şıxlını əsəbiləşdirir. Bu dəfə də Baş Prokurora zəng vurub onunla görüşdü. – Nədən ötrü gəldiyimi bilmiş olarsan. – Yox, hörmətli akademik, bilmirəm. Sizi buralarda görmək xoşdur. Nədən ötrü gəlirsinizsə, gəlin. – Mənim aspirantımı tutublar. Günahsız olduğuna əminəm. Prokuror güldü: – Ay Ziyad müəllim, siz dünyanın altını-üstünü bilən adamsız, günahsız adamı da tutarlar? – Mən də ona görə gəlmişəm ki, onun tutulmasının səbəbi tez araşdırılsın. Daxili İşlər naziri ilə də görüşdüm. Ancaq indiyədək nəticəsi yoxdur. Məhkəmə qərarı olmadan Akademiyanın aspirantı, mənim yetirməm niyə yatmalıdır? Sənə deputat sorğusu gətirmişəm. Əlindəki qəzetin arasından çıxartdığı məktubu baş prokurora uzatdı. Prokuror məktubu gözdən keçirib dedi: – Vallah, buna ehtiyac yoxdur. Ancaq yazmısınızsa, daha yaxşı. Günü bu gün işlə maraqlanıb sizə zəng vuracağam. Ziyad bəy hirsini zorla boğurdu. – Bu da Daxili İşlər nazirinin verdiyi sözdən olmasın. Baş Prokuror onu sakitləşdirməyə çalışır. – Nazirimiz sözünə dəqiq adamdır. Lakin aradan on gün ötdüsə, iş bizim nəzarətimizə keçir. Ziyad bəyin səsi yüksəldi: – Lap yaxşı. Səndən də xəbər çıxmasa, birbaşa Prezidentin yanına gedəcəyəm. Və deyəcəyəm ki, öz bizneslərinə başı qarışmış prokurorla naziri niyə saxlayırsınız orda? Baş Prokuror akademikin xasiyyətini bilir və dediyini edə biləcəyinə inanır. – İnşallah, iş o qədər böyüməz. Cənab Prezidentə əziyyət verməzsiz. Onsuz da iş başından aşır. – Bu artıq səndən asılıdır. Elə et ki, vaxtını almayaq. Qarşılarındakı çay soyumuşdu. Ziyad bəy nəzakət xətrinə soyuq çaydan bir qurtum alıb qalxdı. Sonra nəyisə xatırlayıb yenidən Baş Prokurora doğru döndü: – Onu da deyim ki, Murad başqa ölkənin vətəndaşıdır. Vaxtilə burdan Qazaxıstana sürülmüş bir ailənin övladıdır. Orda çəkdikləri bəs edər onlara. Onları Repressiya Qurbanları dərnəyindən tutub aparmışlar. Dərnəkdə nə danışıq ola bilərdi ki? Prokuror onun uzanan əlini tutub: – Söhbətə görə adam tutmazlar... – dedi. Ziyad bəy onun sözünü kəsdi: – Mən Ayda yaşamıram. Ölkədə nə baş verdiyini sən də yaxşı bilirsən... *** Doğrudan da, ölkə Prezidentinə məktub göndərməyə və ya qəbuluna getməyə ehtiyac qalmadı. Bir gün sonra Murad yüngül cərimə ilə həbsdən buraxıldı. Qazaxıstanda eyni taleyi yaşayan adamlar arasında, çöllərin sərt havasına bənzər mühitdə böyüyən və Bakıya gələndən sonra ailəsindən ayrı yaşadığı illərdə həyatın hər üzünü görmüş adam üçün təcridxanada 5-10 günlük saxlanılmaq boş şeydi. Yüz belə əziyyətə dözməyə hazırdı. Vətənə gəldikdən sonra xəyalında yaşatdığı Azərbaycandan fərqli bir mühitə düşmüş, gənclik həsrətlərinə uyğun gəlməyən çox şey görmüşdü. Lakin bunların heç biri ürəyindəki böyük vətən sevgisini azalda bilməz. Dərnəyə hücum, həbs son illər millətinin çəkdiyi əzablarla müqayisədə kiçik şeylərdi. İntəhası, fikrindəki suallara cavab tapmaq çətinləşib. Onun düşüncəsinə görə, Azərbaycan müstəqil olandan sonra hər kəs qardaşlıq duyğusu içində yaşamalı, ölkədə bir sevgi havası dolaşmalı idi. Ancaq dərnəkdə üzləşdiyi adamlara nifrət hissi onu heyrətə salmışdı. Kimə idi bu nifrət? Repressiya qurbanlarına, dərnəyə toplaşanlara, Məmməd Əmin Rəsulzadəyə, yoxsa kitabı hazırlayanlara? Bəlkə bunların hamısına? Niyə? Rəsulzadənin adı onları niyə əsəbiləşdirir? Ədalət, haqq axtarışı belə olmur. Bu açaq-aşkar bir anlaşılmazlıq və ya düşmənçilikdir. Bir polis mayorunun türkü, Rəsulzadəni, repressiya olunanları söyməyə necə cəsarət etdiyini anlaya bilmir. Ola bilsin, bu bir qanmazdır, çölün eşşəyidir... Ancaq vəzifəsinin boynuna qoyduğu bir məsuliyyət var. Burnunu belə yerlərə soxmamalıdır. Bu adam belə bir cəsarət edirsə, deməli, işlər düz getmir; deməli onun arxasında dayananlar var. Birdən-birə Bakıdakı həyatı da, gördüyü işlər də bir başaldatmaya çevrildi. Yatırdı, dururdu, oxuyurdu, yazırdı, o söyüşü unuda bilmirdi. O bir cümlə beynini deşirdi, elə bil anasına, bacısına söymüşdülər, elə bil yox, doğrudan da namusuna sataşmışdılar. Millətə və onun böyüklərinə həqarət etmək, söyüş söymək elə insanın namusuna toxunmaq kimi bir şeydir. Birdən-birə anladı ki, müxtəlif etnosların mədəniyyət mərkəzlərində buraxılan qəzetlərdə türkün, yəni birbaşa Azərbaycanın əleyhinə gedən yazılar göydəndüşmə deyil. Bu da elə o söyüşün bir üzüdür və yəqin bir yerdən idarə olunur. Sözünü kimə desin? İçinə dolmuş bu ağrıları kimlə bölüşsün? Elmi rəhbərinin ondan ötrü hansı qapıları döydüyünü və nə qədər əsəbiləşdiyini bilir. Ancaq ondan başqa kiminlə açıq danışa bilərdi? – Gəl-gəl, qəhrəman. Görüm dustaqxana həyatın necə keçib? Deyəsən, yaxşı baxıblar sənə? Muradın üzünü acı təbəssüm bürüdü və astaca: – Hə, yaxşı baxıblar! – dedi, yəni lənət olsun onların yaxşı baxmasına. Sonra ciddiləşdi: – Sizə təşəkkür edirəm. Siz olmasanız, bu işlərin nə ilə bitəcəyini anlamaq çətin deyil. Ziyad bəy həmişə olduğu kimi, ünvanına deyilən razılıqdan qaçdı, aspirantının sözünü ağzında qoydu: – Yaxşı, bu minnətdarlığını saxla. Tutulmağının səbəbini öyrəndinmi? – Nə səbəb olacaq? O səbəbi mən də axtarıram. Hər halda, Rəsulzadənin kitabının müzakirəsinə imkan vermədilər. Akademik tutuldu: – Belə fikirlər hardan gəlir ağlına? Adını çəkdiyin kitab burda nəşr olunmur? Bu əsasdır, yoxsa onun müzakirəsi? Dərnəkdən başqa neçə yerdə təqdimatı olub o kitabın? Prezidentin sərəncamı var Rəsulzadənin adının əbədiləşdirilməsi haqqında. Murad onunla razılaşmaya bilməzdi. – Onda belə çıxır ki, narazılığın səbəbi dərnəkdir. Akademik onu dinləyə-dinləyə nə haqdasa düşünür, aspirantını sakitləşdirmək üçün söz axtarır: – Fikir vermə. Prezidentlə görüşəndə özünə danışaram bu əhvalatı, belə Yüklə 0,89 Mb. Dostları ilə paylaş:
|